တစ္ေန႔လံုး ေမာ္မၾကည့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေတာက္ပေနသည့္ ေနမင္းၾကီးက အခုေတာ့ မာန္ေလွ်ာ့ကာ ဟိုးဘက္ကမ္းပါးနဖူးေပၚေမးတင္ေနသည္…။
ေနမင္းရဲ႕အရွိန္ေၾကာင့္ အနီးနားက တိမ္ေတြတင္ အေရာင္ေျပာင္းသည္မက ျမစ္ျပင္ကပါ ပုစြန္ဆီေရာင္ လႊမ္း၍ ေငြေရာင္ လႈိင္းၾကပ္ခြပ္ေတြက ေရႊအိုေရာင္သမ္းေနသည္…။
ငါးဖမ္းျပီး ျပန္လာသည္ တံငါေလွအခ်ိဳ႕ကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ေလွ်ာက္လာျပီး အတန္ၾကာေတာ့ ဆူညံ႔မႈက တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာ့ပါးကာ ကမ္းကို ေရတိုးသံရယ္ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အသံကသာ စည္းခ်က္မွန္စြာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ထြက္ေပၚေနသည္…။
ျမစ္ေဘးမွာေပါက္ေနသည့္ သစ္ပင္ၾကီးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြရပ္ျပီး ေျမၾကီးေပၚေပၚေနတဲ႔ သစ္ျမစ္တစ္ခုေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္…။
သူ႔လက္ထဲက မစ္ကီရဲ႕ လည္ပတ္ၾကိဳးကို လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက လြတ္လပ္ခ်င္ေနမွန္းမသိသည့္ မစ္ကီက ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္စတမ္း ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္ေျပးေတာ့သည္…။
အခုေတာ့ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုေက်ာ္လြန္၍ ေအးစက္ျခင္းက ၾကီးစိုးလို႔…။
"ထိုင္ေလ…"
သူေဘးက သစ္ျမစ္တစ္ခုကို ေျမမႈန္ေတြခါျပီး သူေျပာသည္…။ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျမစ္ျပင္ကိုသာေငးေနေတာ့သည္…။
အျမဲျမင္ေနက် သူ႔ပံုစံသည္ ဒီေန႔မွ လြမ္းခ်င္စရာ လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရေတာ့မည္လူလို…။
အဆံုးသတ္မွာ ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းမည့္ ရုပ္ရွင္တစ္ခု ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ဝင္ခန္းလို ဘာစကားမွမေျပာဘဲႏွင့္ေတာင္ ရင္ထဲဆိုနင့္ေနသည္…။
"ဘာျဖစ္လို႔ လမ္းခြဲလိုက္တာလဲ"
"ဟင္…"
ျမစ္ျပင္ကို ေငးေနသည့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ကြ်န္ေတာ္ဆီေရာက္လာေပမယ့္ သူ႔ကို ေငးေနသည့္ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ ျမစ္ျပင္ဆီျပန္ေရာက္သြားသည္…။
ဘဲငန္းတစ္အုပ္ ထေျပးတာကို ေငးရင္း…
"အန္နာေလ သူနဲ႔ ဘာလို႔လမ္းခြဲလိုက္တာလဲ"
သူ႔ဆီက သက္ျပင္းခ်သံၾကားလိုက္ရသည္…။
