"ကိုယ္ေျပာေတာ့ မင္းကဆူတယ္ျဖစ္တယ္။ခုျဖစ္ေတာ့ မင္းပဲအဓိက ခံစားရတာမလား…။"
သူက ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ဆူေနေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ေရစိုေနသည့္ အဝတ္ေတြကို လဲျပီးကတည္းက အသက္ႏႈတ္ခံရသလို ဒီအတိုင္းငုတ္တုတ္…
အျမင္မေတာ္သည့္သူကပဲ သဘက္ယူကာ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းကို သုတ္ေပးေနသည္…။
"ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္"
"ဘာလဲ…။ကိုယ္ဆူလို႔ စိတ္ဆိုးတာလား။"
'မဟုတ္ပါဘူး'လို႔ေျပာလိုက္ေပမယ့္ သူယံုပံုမေပၚ…
တကယ္ပဲ ဘာမွန္းမသိေတာ့တဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ သူေရွ႕ဆက္မေနရဲေတာ့အေၾကာင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ…။
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ဘက္က ႏွလံုးက ခုခ်က္ခ်င္း အျပင္ခုန္ထြက္ေတာ့ မတတ္ျဖစ္ေနတဲ႔အေၾကာင္း အမွန္တိုင္းဖြင့္ေျပာရမွာလား။
အခုေလာေလာဆယ္ ရွက္ေနတာပဲသိသည္…။
ငယ္ငယ္တည္းက အထီးက်န္ခဲ႔တာေၾကာင့္ အေဖာ္မင္ခဲ႔တာ မွန္ေပမယ့္ ကိုယ္က ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ရင္ခုန္မိသည္အထိ ေပ်ာ့ညံ႔ေနျပီလား။
ဒါေတြကိုသူသိရင္ ခ်န္းေယာလ္ေလးေတာ္လိုက္တာလို႔ ထိပ္ပုတ္ေခါင္းပုတ္လုပ္မည့္သူလား။နဂိုကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကသာ ကပ္တြယ္ေနရသည့္သူက ပိုျပီးေရွာင္ဖယ္သြားမွာ အေသအခ်ာ…
"ျပန္မယ္ဆိုလည္း ကိုယ္လိုက္ပို႔မယ္…"
"ဟင့္အင္း…"
"ခ်န္းေယာလ္ ေခါင္းမမာစမ္းနဲ႔။"
ကြ်န္ေတာ့္စကား အျပန္ကို မေစာင့္ဘဲ သူက စက္ဘီးကို ဆြဲသည္…။
အျပန္လမ္းက အရင္ တစ္ေယာက္တည္းျပန္ေနက်ထက္ေတာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
တကယ္တမ္းေတာ့ တိတ္ဆိတ္တာက အျပင္ပန္းက ျဖစ္ျပီး တကယ့္အတြင္းမွာေတာ့ ဗံုးေပါက္မတက္ဆူညံေနတာ သူၾကားမွာေတာင္ စိုးရိမ္ရသည္…။
သူအသက္ရႈလိုက္တိုင္း ေလေႏြးေႏြးက ကြ်န္ေတာ့္ နားရြက္ဖ်ားကို ျဖတ္တိုက္သြားသည္…။
စက္ဘီးနင္းေနလို႔လား မသိ ပံုမွန္ထက္ ပိုျမန္ေနသည့္ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံကို ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာျပင္က ခံစားေနရသည္…။
ေနာက္ထိုင္ခံုမပါသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ျပိဳင္ဘီးေၾကာင့္ ေရွ႕ကဘာတန္းမွာထိုင္စီးရင္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနသည့္အျဖစ္က အနည္းငယ္ကို႔ရို႕ကားယားႏိုင္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်ေနသည္…။
