Until Christmas

Κεφάλαιο 2⁰

Edited: 30.11.2020

«Νιωθω την πληξη να ρεει μεσα μου»ειπα δραματικα και αφησα το σωμα μου να χυθει περισσοτερο στην πολυθρονα.

«Παμε για κανα καφε;»προτεινε η Νικολ και τα ματια μου ελαμψαν. Ισιωσα το σωμα μου και χαμογελασα πλατια

«Παμε»απαντησα ενθουσιασμενη και σηκωθηκα. Ητανε Σαββατο, καμια απο τις δυο μας δεν ειχε φροντιστήριο και η μερα εξω ηταν ωραια σε αντιθεση με ολες τις υπολοιπες που ο ουρανος ηταν συννεφιασμενος και βροχερος. Βρισκομασταν στο σπιτι της Νικολ, μιας και οι δικοι της λειπανε στην δουλεια.

«Καλυτερα να κατσουμε εδω»αλλαξε γνωμη τοση γρηγορα που ουτε ενα λεπτο δε περασε απο την στιγμη που το προτεινε. Την κοιταξα απογοητευμενη.

«Εισαι ο πιο αναποφασιστος ανθρωπος που ξερω»απαντησα κουνωντας απογοητευμενη το κεφαλι μου .

«Το ξερω»αναστεναξε και αφου εδωσε πιεση στα χερια της σταθηκε στα ποδια της.

«Αντε παμε»ειπε και της χαμογελασα διαπλατα. Περπατήσαμε μεχρι την εξωπορτα, διπλα απο την οποια βρισκονταν τα παπουτσια μας. Αφου τα φορεσαμε, πηραμε τα μπουφαν μας και βγηκαμε απο το διαμερισμα. Βρισκομασταν στον 6 οροφο οποτε πηραμε το ασανσερ για να φτασουμε στο ισογειο. Αμεσως μετα πηραμε το δρομο για την κοντινοτερη καφετερια. Δε μας πηρε πολυ ωρα μεχρι να φτασουμε. Πιεσα το πομολο της πορτας προς τα κατω και αμεσως μετά εσμπρωξα την πορτα για να μπορεσουμε να εισελθουμε στο μαγαζι. Ενα κυμα ζεστου αερα χτυπησε το σωμα μουκαι χαμογελασα. Χωρις να προλαβω να κανω τιποτα αλλο ενιωσα το χερι της Νικολ να τραβαει το δικο μου. Σηκωσα το βλεμμα μου για να την κοιταξω και εκεινη ηταν συγκεντρωμενη σε κατι αλλο, ετσι ακολουθησα το βλεμμα της, και το βημα της καθως με τραβουσε χωρις να υπαρχει αυριο, και καταλαβα πως κοιτουσε το ενα απο τα λιγα τραπεζια που ηταν αδειο. Ηταν ενα αρκετα γνωστο μαγαζι και ενιωθα εκπληξη που μπορεσαμε να βρουμε καπου να κάτσουμε. Αφου καθησαμε και βγάλαμε τα μπουφαν μας κοιταξα γυρω μου. Το βλεμμα μου επικεντρωθηκε σε μια παρεα αγοριων μερικα μετρα μακρια μας. Το σαγονι μου ενιωθα λες και ειχε φτάσει στο πάτωμα απο αυτο που εβλεπα. Πως γινοταν να ειναι αυτος εδω; Και δεν μιλουσα για κανεναν αλλον περα απο τον αγαπητο -ειρωνεια- Νικο. Ειχανε περασει μονο λιγες μερες απο την στιγμή που τον γνωρισα και η πρωτη αποψη που ειχα για εκεινον δεν ειχε αλλαξει ουτε λιγο. Με καθε του κινηση και με καθε του λεξη φαινοταν το ποσο μεγαλο εγω ειχε. Ηταν αλαζονας και δεν επαυε να πολλαπλασιαζει τα νευρα μου.