Ryana kaşlarını çatıp dudaklarını yaladı. Ve Çevresine bakındı. "senin sorunun ne. bunu niçin şimdi söylüyorsun. Az önce yüzüme bile bakmadı ama benimle konuşmak istiyor öyle mi" Ryana bir adım daha atıp genç adamın dibine girdi ve işaret parmağını göğsüne bastırdı. "Sizi anlamıyorum. Ne istediğini bilmeyen veletler gibisiniz. " Dallasın sessiz ama bir o kadar derin bakışlarından gözlerini çekip hemen geriledi. "gidip Alexis le konuşmalısın o manyak sana gerçekten değer veriyor" dallas derin bir nefes alıp sıkıntıyla bıraktı "tabiki konuşuruz ama sen Kendini nasıl hissediyorsun" "karmaşık" elini başına götürüp öfkeyle saçlarını karıştırdı "ama mutluyum kahretsin ismini duymak bile yetiyor !biliyorum acınası haldeyim" Dallas hafifçe gulumseyip basini iki yana salladı ve ona doğru eğildi.
"Bence hala çok tatlisin" kız ona karşılık verip hafifçe itti. "Kes şunu" Dallas gulumsemisti ancak uzun sürmedi alexisin aklına gelmesiyle aniden durgunlasti. Ona sesini hic
yukseltmemeliydi. Suan da muhtemelen burnundan alevler saçarak önüne gelene saldiriyordur.
-pekala bana ihtiyacın olursa sadece caldirman yeterli anında yanına ışınlanirim . Dedi göz kirpti sırtını dönüp uzaklaşamadan hemen önce.
Ryana bir süre olduğu yerde dikilip arkasından bakti oylece. Hava gittikçe soğurken bir kenara çekilmiş uzun süre boyunca tek başında bir bankta oturmuştu. Dave'yi düşündü yine. Onunla niçin konuşmak istiyordu ki? İster istemez bir ümit yesermisti içinde. Onu özlemiş olması milyarda bir ihtimal bile olsa her yerinde çiçekler açmasını sağlıyordu. Kalbi deli gibi atarken nefes alışverişini düzenlemeye çalıştı. Gozlerini sımsıkı kapatıp açtı.
'aptal' başını iki yana sallayıp başındaki düşüncelerden kurtulmaya çabaladı. Ne kadar nefret etsede kalbi ümit etmekten vazgecmiyordu. Belkide delicesine aşık olmasının en temel sebebi buydu. Ümit. Ümit aşkını besliyor onu beklemeye daha çok sevmeye itiyordu. Titrek elleri cebine gitti paketteki son sigarayı alıp boş paketi bankın arkasına fırlattı. Rüzgara karşı elifni siper edip sigarasını yakti. Dumanını savurup gri bulutlarla kaplı gökyüzünü inceledi. Soğuk bir esintiyle titrerken bir nefes daha aldı sigaradan ki onu gördü Dave eşofmanları ve sırtında cantasiyla bir kaç metre ilerdeydi. Yanındaki arkadasiyla selamlasip ayrılırken göze kıza çarptı ona yandan bakıp ilerledi. Ryana kalbi durmadigi için mutluydu. Hızla ayağa kalkıp peşi sıra ilerledi. Aylardır beklediği an sonunda gelip catmisti. Arkasindan ilerlerken bir nefes daha alıp sigarasını fırlatti. Rüzgarda dağılan uzun sarı saçlarını düzeltti. Kalbi öylesine hızlı atıyordu ki kalp krizi geçirecek gibi hissediyordu.
İki saat önce utanarak kaçtığı sahaya tekrar dönmek ona garip hissettirmisti. O ahmagin konuştukları aklına gelince istemeden gerildi. Dave nin adımları yavaslamisti birkaç adım daha atıp olduğu yerde arkasına döndü. Göz göze geldiklerinde birkaç saniye bakıp bakislarini yana kaydırdı..
"Merhaba ray, konuşmayalı aylar oldu"
"Dört ay" dave bakışlarını ona çevirdi.
"Oturalım mi." Ryana derin bir nefes alıp ilerledi ve tribünün ikinci basamagina oturdu. Dave yanına oturmamisti onun yerine arkasinda daha yüksek bir yere oturmuştu. Dönüp bakmadı. Sinirine dokunmuştu. Umutlarını ilk darbeyi tamda o an almıştı. Morali bozuk şekilde somurttu. Aslında kalkıp gitmek istese de Dave nin çekim gücü öylesine fazlaydı ki karşı koyamiyordu aslına bakılırsa bunun için istek bile duymadığı soylenebilirdi. Sessizce söyleyecegi şeyleri duymayı bekledi.
"Hava çok soğuk usumuyorsun değil mi" kız omuz silkti hava şu an umursadığı son şey bile değildi aslında dave dışında hiç birşey umrunda bile değildi.
"Nasıl olduğunu merak ediyordum." Ryana derin bir nefes alıp güneşin kızıllığıyla süslediği bulutları izledi
" gelip sorabilirdin. Benim gibi biriyle herkesin gözü önünde konuşmak utanç verici olmalı değil mi?" Duraksadı ve acı acı gülümsedi kendi kendine. Aslında öyle olmadığını söylemesini bekledi bir süre. Tek kelime bile etse onun için dünyalara değerdi ama sustu. Hiç birşey söylememişti sessizce onaylamıştı onu. Gözlerini sımsıkı kapatıp açtı.
