but im only human °hyungwonho

i have already lost you right?

Beni aradın HoSeok. Kalbim hızla çarparken bana yine ne hakaretler savuracağını bekliyordum telefonda. Ama beklediğim gibi yapmadın. Fısıldadın çaresizce. Sesindeki o burukluğu iliklerime kadar hissetmiştim. Seni özledim, dedin fısıltıyla. Ben de seni, diyemedim HoSeok. Garip gururum buna izin vermedi. Kendimi zorlasam da çıkmadı o sözler ağzımdan. Kalbim ne kadar seni istese de beynim bana yaptıklarını kalbimin suratına çarpıyordu sürekli. O an dilim tutuldu. Tek kelime edemedim. Ne seni özlediğimi, ne ne kadar yalnız olduğumu, ne ne kadar kırıldığımı... Hiçbirini söyleyemedim sana. Sadece boğazımdaki yumru ve gözlerimdeki yaşlarla seni dinledim.

Sadece üç cümle söyledin bana. Seni özledim HyungWon, dedin ilk başta. Sonra ise ekledin: Seninle olmak istiyorum. Ama ben seni çoktan kaybettim, değil mi?

Hayır, HoSeok. Sen beni hiçbir zaman kaybetmedin. Her zaman kalbimin bir köşesi sana aitti. Beynimin bir bölümü sadece seninle olan anılarım için ayrılmıştı. Sen karnıma umursamazca tekme atarken bile ben senin o ince ceketle üşüyüp üşümediğini, hasta olursan sana kimin bakacağını soruyordum kendi kendime. Sen benim tek arkadaşımdın ve sevdiğim tek kişiydin. Hâlâ öylesin. Hiçbir şey değişmedi. Sen hâlâ aynı HoSeok'sun ama korkuyorsun, ben hâlâ aynı HyungWon'um ama kırığım.

Sonra ise şarkı söyledin bana. Beraber yazdığımız o şarkıyı söyledin. Uzun zaman sonra o şarkıyı duymak benim için inanılmazdı. Sen gittikten sonra o şarkıyı hiç dinlememiştim çünkü. O şarkı senin gidişindi benim için. Yıllar süren zavallı ve yasak olan sevgimin hiçe sayılıp sanki hastalıklıymışım gibi gidişindi benim için.

"Seni her gördüğümde nefessiz kalıyorum.

Nasıl bu kadar güzel olabilirsin, tüylerimi ürpertiyorsun.

Sensiz bir dakika, bir saniye sonu gelmeyen cehennem gibi."