NAB'Z

1

- Doktor! Son kararım istemiyorum! ",

- Aylin bu ameliyata mecbursun,

- Ben yaşamak istemiyorum.!, gözümden yaşlar bıraktı kendini, yaşamak istemiyordum önüme bir fırsat geçmişti ölmek için onu değerlendirmeliydim.

- Bak! Yaşam ve ölümü seçerken kendini düşünme sadece, dedi. Allahım beni anlamayan bir doktor!

- Ben artık dayanamıyorum, yaşamak benim için bok gibi bir şey açık diyim ölüm aydınlığa kavuşmak bu şerefsiz dünyada karanlık bizleri gittikçe içine alıyor anla şunu!,

-Aylin sen iste, isteme umurum dahi değil ama ben seni bu ameliyata sokacağım ve sen nefes alacaksın!.

- Beni niye yaşatmak istiyosun, artık ağlamam kesilmişti.

- Çünkü ben bir doktorum ve ben insanları ölüme itemem!

sessizlik...

Daha konuşmayınca çıkmam gerektiğini düşündüm ve tam kapıyı açacakken,

- Peki, ya ameliyatta ölürsem.

Onun cevabını dinlemeden hastaneden koşarak çıktım.

Akciğerimde tümör vardı ve ameliyat olmassam ölecektim. 14 yaşımdan beri ölmek istiyordum nedeni dünyaydı bu dünyada ki insanlar, 14 yaşında annem ölmüştü, ve annemin ölümünden 2 , 3 ay sonra babam gözümün önünde intihar etmişti ve bana en son " artık yalnızsın velet" demişti, o babamdı nasıl bana öyle derdi. Artık zaten insanların lafını önemsemiyordum, davranışlarınıda. İnsanlar umurumda değildi. Babam bana bankada hesap açmıştı orda 1 milyon vardı, evet zengin sayılırdık ama yine her şey gibi umurumda değildi, neyse sonrasında ev almış ve şuan yani 20 yaşına kadar tek başıma bir evin içinde yaşıyordum. Hala babam aklımdaydı. Birbbaba kızına öyle davranmazdı, açık konuşayım onun babam olduğunu bile düşünmüyordum.

Evdeydim, kar tane tane dökülüyordu. İçimden geçirdim bu son kışım olabilirdi. Bir an aklımdan intihar geçti ama intihar gibi kendi ölümümü belirlemek istemiyordum. Sadece bekleyecektim ve her ihtimalle yaklaşacaktım ölüme.
Telefonumun ani çalmasıyla ekrana baktım, arayan bilinmeyendi açtım.

- Alo kimsiniz?,
-A... ve hat kesildi, A neydi şimdi. hafif titredim ve mutfağa yöneldim, bir bardak su içtim ve boğazımı temizledim. Evim iki katlıydı odam üst katta olduğundan üst kata çıktım ve yatağıma uzandım elime bir kağıt bir kalem aldım ve bilgisayarı açıp hastalığım hakkında araştırma yaptım...

Hava kararmaya başladı, evim ormana yakındı o yüzden klasik uğultular gelirdi kulağıma geceleri. İlk başda korkardım şimdi refleks olmuştu, o seslersiz uyuyamıyordum, ben gidince yer altına uğultuları özleyecektim. Acaba ben gidince kesilirmiydi uğultular, gerçi zararları yoktu bu ormanlık alana yakın mahallede bir kaç ev vardı. Evet korkunç. Ama olsun ben ne kadar insanlardan uzaksam o kadar iyiydi...

Gece hep düşündüm,

Akıllı kafayla düşündüm

ve sonuç ölümdem döndü

şuan karmakarışık, bir yanım dünyayı özlüyor ama bir yanım hala ısrarlı. Düşündüğüm doktordu, benim için niye çabalıyırdu ki ondan önce bir doktor daha vardı umursamayıp pisikolog önermişti ama Doktor öyle değildi. Kendi beni hayata yönlendiriyordu...