Love Is Bitter Love Is Sweet

A Story to Remember

Note: revised event story
Love Is Bitter Love Is Sweet ( A Story To Remember )
By: kimlantiontobias

Future is unpredictable. No one knows what is ahead of you. It cannot be told nor foreseen not even by a wicked fortune.It is made by you.
My name is Lyra and this is my story.
Madaming tao ang dumarating I can see them through my window. Bakit hindi? Ito ang araw ng kasal namin ng pinakamamahal ko. Ang araw na pinakahihintay namin. Pamilyar ang mga taong pumapasok sa mababang pintuan na yari sa kahoy may kanya kanya silang dalang bulaklak at mga regalo.
Most of them wear white.
Napangiti ako.
Lahat ay handa na.
Ang aking wedding gown with swarovsky touch na mabilisan naming pinagawa, ang wedding ring, ang invitations na nakakalat sa sahig.
At ang aking bouquet na nakapatong sa aking malambot na kama. Isang kumpol iyon ng mapupulang mga rosas. My pearl and gold set of jewelries are shining on top of my bed too. Marahan kong kinuha ang mga iyon at nagtungo ako sa harap ng salamin.
Pinili ni Ron ang mga ito.
Iam a June bride.
Ang swerte ko.(sighed)
Isang business man si Ron habang ako ay interior designer parehong nasa late twenties. Bukod sa stable kaming pareho mabait, maasikaso at masayahin siya. Higit sa lahat mahal namin ang isa't isa.
I love him so much at kahit konting panahon lang kami nagkasama maligaya ako.
I still remember the first time we met.
Kinuha ako ng mommy niya upang magdisenyo ng kwarto and it happened to be Ron's room.
-FLASHBACK-
" Here Lyra pakibago nalang ang mga dapat baguhin, my son want Asian design" nakangiting naglakad kami ni Mrs. Garcia patungo sa pinakahuling kuwarto ng kanilang malaking bahay.
" Mam baka pwedeng iba nalang ang kunin niyo kasi-" inilibot ko ang aking paningin. The house is awesome mula sa design ng kanilang sala, dingding at mga furnitures ay talagang primera klase. Bigla ako nakadama ng panliliit sa aking sarili.
" Lyra nakita ko ang mga nagawa mo and you impressed me. Si Joana dela Rosa sa American Heights ikaw ang nagdesign nun, isa siya sa mga kaibigan ng pamilya. She said a young and fresh woman designed her unit."
Naalala ko si Miss Joana. Isang anak mayaman. Isa lamang siya sa mga na satisfy ng aking mga kamay. I made her unit elegant wood collection.
" One more thing your materials are handmade" may paghanga sa mga mata ni Mrs. Garcia.
Napangiti ako dahil ako mismo ang gumagawa at nagdidisenyo ng mga gagamitin ko. Mayroon akong sariling furniture shop na pinamumunuan ng isa sa mga pinsan ko.
" Tama po handmade po lahat at ang quality guaranteed po, hindi ko na kailangang bumili sa IKEA kung Asian din naman."
"Ohhhh!naman!" narinig kong may pumadyak sa sahig.
Hinanap ko kung saan nanggaling ang boses and I saw a man kung hindi ako nagkakamali kasing edad ko siya. Nakaupo siya sa sofa he is holding an iPAD.
" Hi!" lakas loob ko siyang binati.
This is my favorite moment with him.
Nagulat siya ng makita ako. Ang guwapo niya parang walang katapusan ang kaguwapuhan.
I stared at him na parang wala si Mrs. Garcia sa tabi ko. Our eyes met na animo'y metal at magnet. Ang gaan ng pakiramdam ko what happened next?maghapon kami naglaro ng Temple run and potato mash.
Natuwa din si Mrs. Garcia. She said wala pang babaeng naging kaibigan ang anak niya.
We even played PSP. Kampante agad ako feel ko matagal ko na siyang kakilala and that moment we fell in love.
Until he courted me at ilang buwan din iyon.
We have ups and downs pero ayaw niyang pinag uusapan ang break up.
Mom likes him for me, bakit hindi he's thoughtful, masayahin, mabait, stable at mahal niya ako.
Madami kaming mga kasiyahan at kalokohan, tuwing linggo kami nag cacamping sa harap ng bahay nila, minsan kumakain ng cotton candies, jelly worms, at kitkat sa children's park. Simula ng kasama ko siya naging makulay ang mundo ko. Feel ko naging bata ulit ako, batang nakatagpo ng bagong kalaro.
My life with him is easy and light.
He used to surprise me feel ko may Tetralogy of Fallot na ako anytime mawawalan na ako ng oxygen at mamamatay sa gulat.
Malungkot ang naging buhay namin ng mommy ko, nawala sina dad at kuya, but Ron came along and he fills the emptiness.
Sa tuwing lalabas kami we tie our hands by a long thread sabi niya hindi kami maghihiwalay.
We laugh often kahit simpleng ngitian nauuwe sa halakhakan. Walang araw na hindi ako masaya.
He taught me to smile and to leave my sadness behind.
Wala kaming tinatago sa isa't isa, malaki man o maliit na problema nalulutas namin agad.
He's my true love.
One day he surprised me. He drove outskirt hanggang makarating kami sa isang bagong bahay. Unang napansin ko ang treehouse ang ganda parang yung nasa breakingdawn na bahay ni Bella.
" Wow are we still on earth or neverland? Teka bampira ka ba?" sinuri ko kung may mga pangil siya.
Nagtungo ako sa isang upuan, nasa gitna iyon ng hugis bilog na garden puno iyon ng mga naggagandahang bulaklak.
" Gising ka nga!nasa earth ka pa!" hinalikan niya ako sa pisngi.
" Ohhh" nag akto akong matutumba. Ngunit mabilis ang mga kamay niyang humila sa akin at kapagdaka'y
Itinulak niya ako sa isang maliit na pond.
"aaakkk!."
Mabilis akong umalis sa tubig. Nanunuot ang lamig sa aking katawan.
" Bakit moko tinulak?" napalabi ako.
" Para yakapin mo ako" he smiled.
Hinila niya ako at niyakap.
" Lyra ko?"
"Hmmm"I closed my eyes. Dinig na dinig ko ang pagtibok ng kanyang puso.
" Tingin ka sa bahay"
Tumingala ako sa bahay.
The house is plain white, bagong bago.
" Bahay mo yan"
Dalawang beses akong tumingin sa kanya.
" God!mahal bahay mo yan!"
malakas na pagkakasabi niya.
Natigilan ako.
Ngayon ko lang narealized I draw this picture a year ago.
" Lay.."
" Ron..nagbi..biro ka"
Umiling siya.
He stepped back and kneeled infront of me. Hindi ko maaninag ang kanyang mukha habang tinatamaan ng papalubog na araw ang likod niya. Ikurap ko man ang aking mga mata hindi ko makita ang kanyang mukha.
" Will you marry me?'' agad niyang kinuha ang kamay ko at isinuot ang singsing. Kinapa ko ang kanyang mukha. Lumuhod din ako at napayakap sa kanya.
Iyong hindi na siya makakawala sa aking mga bisig. Hinayaan kong kumawala ang aking mga luha.
" Lyra?"naguguluhan niyang saad. I can feel her lips on my neck.
" Yes I will marry you Ron. I love you so much"
Kumalas ako sa pagkakayakap and this time I can see him clearly. His face. Nanalalambot man ako sinikap kong abutin ang kanyang mga labi. Kissing him deeply like theres no tomorrow.
I can hear his moan. He kissed me back and pull me down into the green grass.
Our eyes met.
I can feel his hands touching my ring finger playing with the ring.
" Umm..Lyra I wanna do it with you" he smiled.
" Paano kung hindi pala ang sagot ko?" ngumiti din ako sabay kagat sa kanyang leeg.
He laid beside me and his right hand is playing with my belly while his tongue is playing with my ear too.
" Hindi ko na aantayin ang sasabihin mong oo, mahal kita Lyra mahal na mahal papakasalan kita kahit mawala ako ikaw pa din"
Lalo akong napaiyak. Simula ng boyfriend ko siya this is the first time I cried punong puno ito ng damdamin at pagmamahal.
" Ang bahay na ito ang magiging saksi ng ating kasal at ang garden na ito ang magiging altar natin, dito kita hihintayin."
Nakangiti akong tumango.
Napakaganda ang plinano niya. And Im really surprised.
-End Of Flashback-
Tok!!!!tok!!!
Nagising ako sa pagbabalik tanaw. Nakatayo na pala sa likuran ko ang mommy ni Ron.
Pilit akong ngumiti.
She put tiara on my head. Napakaganda napapalamutian iyon ng nagnaniningning na Emeralds.
" Mom hindi na kailangan." Akma kong aalisin ngunit pinigilan ako ni mommy Juana.
Heirloom daw iyon ng pamilya at ang magiging asawa ni Ron ang magsusuot sa oras ng kasal.
Napangiti ako't napaluha.
Yumakap siya sa akin, umiiyak man siya tanging ang haplos niya ang nagbibigay ng lakas ng loob sa akin.
" Ang ganda mo Lyra" nakangiti man ang ginang bakas pa din ang nararamdaman niya. Dama ko iyon.
" Anak" liningon ko si mommy na noo'y nag aalinlangan sa paglapit. Pinulot niya ang bouquet ko sa kama at inayos ang belo na nakapatong sa ulo ko.
" Anak" kahit pa pigilan ni mommy ang kanyang pagluha halata ang pamumula ng kanyang mga mata.
Yumakap ako sa kanya.
" Kaya mo yan anak" binigyan ako ng lakas ng loob.
Tumango ako at sinimulan ang paglakad.
This is my wedding day hindi dapat ako malungkot.
Ikakasal ako sa mahal ko.
Narinig ko na ang wedding march. At ang mga naggagandahang mga abay ay nauna ng naglakad.
The petals scattered on the carpet. Nilinga ko ang paligid. People most of them are relatives looks seriously. Ang iba pilit ang ngiti sa akin.
Nanginginig akong humawak ng mahigpit sa pumpon ng rosas na noo'y umiindayog sa tuwing hahakbang ako.
Nandoon si Ron.
Naglakad ako patungo sa kanya.
His dad was standing next to him.
I started to cry as I take a pace towards him.
All our laughters, all the crazyness and all the love we shared was just now a part of my memories. This is our wedding day.