Gerçek Dost
Artık gerçekten yorulmuştum.Hayattan zevk alamıyordum.Asosyal olmuştum.Yaşadıklarımı kardıramayacak yaştaydım.Belkide büyüdüğümü kabul edemıyorum.Çünkü hayat gerçekten zorlaşıyor.Kimsem yok.Gerçek dosttum yok.Olsa belki her şey farklı olabilirdi.
Lise sondaydım.Bu yaz tatilinden sonra üniversite vardı.Bu yaz tatilimi dolu dolu yaşamak istiyorum.Dostum olsun istiyorum.Şunu farkettim.Benım hiç kız arkadaşım yok.Sadece sevgili,gizem olmuş hayatım.Ben böyle değildim.Sanırım kendime gelmeme gerek.
Artık kimseyle konuşmuyorum.Mert bile.Yaz tatiline 1 hafta vardı.Hemen burdan gidecektim.Kafamı toplamam lazımdı.Annemlerın yanına Ankaraya gidicem.Ama onlarla kalmak istemiyorum.Ayrı eve cıkıcam.Evet,saçma olabilir ama büyüdüğümü anlamam lazım yoksa hayatta kalamam.Bazen doğru bildiğin şeyi yapmalısın. Sonuçların canı cehenneme.
Bavulum hazır ve bende.Yeni bir hayat ne kadar zor olabilir ki?Sakin olmaya çalısıyorum.Umursamamaya çalışıyorum.Yer cücemi,yer cücemi çok merak ediyorum.Ama kim bilmiyorum.
Ahh tamam kapıyorum o lanet çenemi!Düşünmicem hiçbir şeyi.
*
Oleyy okulun son günü.İçim buruk.Yeni yerler,hayatlar,insanlar var önümde.Karnelerımızı aldık.Okula son bır kez bakıyordum.Birden Mert arkamdan omzuma dokundu.
-Heyy,Zeynep!Benimle konuşmuyorsun.Çok değiştin ne oldu sana?
-Bir şey olmadı.Her şeyi geride bırakıp gitmek istiyorum.Hepsi bu..
-Ama,ama ben..
-Sen,biz diye bi şey olmadı.Sana minnettarım benı kurtardın ama gitmek zorundayım.Mümkünse karşılaşmayalım.
Ve yürümeye başladım.Ağlıyordum.Evet allah kahretsin ki ona deliler gibi aşıktım!Ama yenı bır hayat ıcın bırılerınden vazgecmem gerekıyor.Buda Mert.Onu böyle bırakmayı hiç istemezdim.
Sonunda eve vardım.Ağlamayı kesemiyordum.Sürekli kendıme tokat atıyordum.Çok malım.Yarın uçakla Ankaraya dönecektim.Her şey hazırdı.Peki ya ben?Tamam hazırım.Olucağım...
Akşam olmuştu.Saat 11 di.Tamam,kendimi tutamadım ve iyice kötü oldum.Aklıma bar geliyordu.İçip kafamın boş olmasını istiyordum.Giyindim.Bir kaç sokak ötedeki bara doğru yol aldım.Ne olursa olsun gidecektim!
Ve geldim.Bir derin nefes ve içerdeyim.Artık büyümüştüm sanırım.İlk defa bara gelmiştim.Bunu hiç düşünmezdim.Boş bulduğum yere oturdum ve içki söyledim.
Deliler gibi içiyordum.Ama ağlıyordumda.Bu seferki ağlama nedenım buralara kadar gelmemdi.O kadar çok içmişim ki yanıma bir kız geldi.
-Sanırım yenisin.Ve bu kadar içmeye devam edersen kusacaksın.
-Sanane.Benım yasamım bu!
-Biliyorum ama buda benım görevim.Buna izin veremem,dedi.Ve kolundan tutup benı dısarı cıkardı.
-Biraz hava al kendine gel.
-Tamam sağol.
-Bir şey değil.Sen neden içiyorsun?
-Can sıkıntısı.
-Hiçbir can sıkıntısı insanı buraya getirmez.Hayat getirir.Emiinim bir sorun var.Özel değilse anlabilirsin.
-Çok iyi olur.Bir arkadaşa ihtiyacım var.Burada ben Zeynep.
-Bende Beyza.Hadi anlat dinliyorum.
-Tamam.
Olanları anlattım.Bu tam 2 saat sürmüştü.İkimizde ağlıyorduk.İlk defa biri ben ağladığım ıcın ağlıyordu.Kendimi garip hissettim gerçekten.
Birden aklıma Ankarada tek yaşayacağım aklıma geldi.Ona okuyormusun diye sordum.
-Hayır.Ailem yok sokakta kalıyorum.Berbat bir hayat işte.
-Ben yarın Ankaraya gidicem.Bu tatilden sonra üniversiteye gidicem.Ve yalnız kalıcam.Ev işleri,yemek gibi şeyleri yapmaya pek vaktim olmayacak.İstersen yarın benle gel.Benımle evde kal.Arkadaş ol bana.Senden başka kimsem yok.
-Ge-gerçekten mi!!!!!Çook isterim tabiki.Senin gibi kardeşimin olması beni mutlu eder.Seni şimdiden çok seviyorum.
Birbirimize sarılmıştık.İlk defa dostum olmuştu.Ama onu daha tanımıyordum.Sadece adı.Kulağına yaklasarak:
-Beyza,uçakta birbirimiz hakkında dahada bilgi sahibi olucaz.Birbirimiz tanımak için vaktımız olucak,endişelenme.
Gülümsedi.
-Endişelenmiyorum şapsal,dedi ve güldü.Bu sarhoş halde dost bulacağım aklıma gelmezdi.Demekki yanlış yerlerde aramışım hep hayatımı.
Saat 3'tü.Sokağa gitmesine izin veremezdim.Benımle gelmesını ıstedım.Kabul etti.
Yolda yürüyorduk.İkimizde sallana sallana gidiyorduk.Gülüyorduk.Ellerimizi açıp dönüyorduk.Kahkalarımız yankılanıyordu resmen.İlk defa bu kadar mutludum.Birbirimiz öpüyorduk.Birden Beyza:
-Seni seviyorum hayat.Beni bu kızla karşılaştırdın.Kardeşimi buldum.Seni seviyorum!!
-Koşarak boynuna atıldım.
-Seni seviyoruuzz hayat,teşekkür ederiz!!Sarılarak yürüyorduk.Tabiki herkes bize bakıyordu.Ama önemli olan bizdik.
Eve vardık.Gittiğimiz gibi sarılarak uyumuşuz..
Kendimi ilk defa mutlu hissediyorum.İlk defa dostumun oldugunu hissediyorum.Çok iyi biri gerçekten.Umarım aramız açılmaz,güvenimi boşa çıkarmaz.O varken diğerlerini unutmuştum.İnanmıyorum.Onun sayesinde aklımda yoklardı.Gülümsüyordum.Ama Mert o işte bıraz sıkıntıydı...Olsun bunlarda geçicek.Ben inanıyorum,inanıyorum!
