LEVI
It's past 11 pm and I am outside the hospital, sitting on a bench near a vending machine while holding a canned coffee. It still frustrates me--the incident occurred a while ago.
Hindi ko na mabilang kung ilang buntong hininga ang ginawa ko dahil sa tagal kong nakaupo sa upuan na ito. It was quiet here. Kaunting tao lang ang napapadaan dahil gabi na. Tanging ang ilaw sa poste ang nagbibigay ilaw sa daan at ang maliit na lightbulb naman sa itaas kung saan ako nakaupo ang nagbibigay ilaw sa vending machine at sa akin.
I really love silence.. it was so comforting. It was a loud silence. I started my likes of silence when the time everything turned down on me. Even the world.
I was interrupted by my thoughts when a familliar bulk of man stood in front of me. He was holding a big plastic bag and two canned coffee on his other hand and as usual, he's wearing a big smile.
"Gabi na.. dapat natutulog kana ngayon."
he said as he open one can of coffee and started sitting beside me. I even moved a little bit away from him because his skin was touching mine.
Nung napansin niyang hindi ko siya sinagot at mukhang mapapahiya siya dahil wala naman akong balak na sagutin lahat ng mga sinasabi niya. I remained silent. I don't want to talk right now. I just want peace even with this moment. Total, kotang kota na ako sa magulong buhay kaya kahit ngayon lang maging matahimik ako.
"I guess you don't want to talk.. ako nalang muna magsasalita." he said and chuckled.
Binuksan naman niya yung plastic bag na dala-dala niya kanina at inilabas ang pagkain na laman nito. Iniabot niya sa akin ang isang burger at ang isang coffee na hawak niya matapos buksan.
"Alam kong hindi ka pa kumakain kaya dinalhan kita nito."
Nakapagtataka dahil sobrang bait niya sa akin. Why is he showing me this kind of kindness? Dahil ba sa naaawa siya sa kalagayan ko o may iba pa siyang dahilan kung bakit ganito siya.
Kahit ayaw ko mang abutin ang burger na inabot niya ay hindi ko din naman ipagkakailang hindi pa ako kumakain mula kanina at itong kape lang yung ininom ko magdamag.
"T-thanks.." I said and immediately turned my head to the other side.
"A-about kanina sa nangyari, hindi na ako magsisinungaling. I h-heard everything. I'm sorry about your d-dad. Hindi ko a-"
Bago paman niya matapos ang nais niyang sabihin ay pinigilan ko na siya sa pamamagitan ng pagsasalita.
"Ganun naman talaga eh.. you saw me at my worst. Yes, my dad is an asshole. And I resent him for being like that." I said and clenched my fists. I seriously do. I hate my father for not being a good dad to me and a good husband to my mom.
"P-pero kahit na.. ama mo parin siya." sabi niya.
"Ama? Pero bakit di niya magampanan yun? Hindi lang siya ang nasasaktan! He's an asshole! And that's a fact."
I said while letting out a hateful scoff. I just hate my father so much to the point that I wanted to curse him. I want to hurt him like what he always do to me and my mom. Gusto ko siyang saktan at iparanas din sa kanya kung gano kasakit ang nararamdaman ko ngayon.
"Look, I don't know what happened. You know, the real thing that happened. Pero you know that you can only have one dad in your whole existence. Kaya kahit na gano pa man kasama o kabuti ng papa mo, you should always think of him as your dad."
I looked at him in his eyes. And I could see the same gloomy and sad eyes. A familliar look that I've been seeing for years.
"He's not even qualified for a title called 'dad'.." I said with an annoyed tone.
"Atleast, you have a father."
He replied. Nakita ko na naman ang lungkot sa mga mata niya. Does he have issues about this kinds?
"Well then, you go have my dad. I don't want him."
Napansin ko ang bigla niyang pagtingin sa akin. He was looking at me like I'm the most unbelievable person ever existed.
"What?" I eyed him.
"I lost my dad a year ago. And my mom too."
Bigla niyang sabi na nagpatigil sa akin sa pagkain ng burger. Tinignan ko siya ng maigi pero hindi siya nakatingin sa akin. He was looking out of nowhere. At nahahagip ng mata niya ang liwanag ng ilaw.
those eyes..
"y-your eyes.." I unconciously said making him look right at me. At sa puntong yun, hindi ako umiwas ng tingin. Hindi ako nailang sa titig na yun. Dahil sa may pamilyar na titig ang mga mata niya sa mata ko.
"bakit?" biglang tanong niya sa akin. I was still looking at him. His eyes were too gloomy that it almost became just like mine.
"Alam ko ang titig na yan. Napakapamilyar. Kagaya din kita no?" I asked him and he was confused for a second dahil sa pagkunot ng noo niya hanggang sa lumambot ang ekspresyon niya. I'm guessing he understood what I meant to say.
"Well, I just told you I lost my parents.. syempre malungkot ako ikaw ba naman mawalan ng mga magulang." he said as he bitterly smiled and took a sip on his coffee.
"S-sorry.." I said. Umiwas nalang ako ng tingin at ibinalik ang tuon ng pansin ko sa burger at kape na ibinigay niya.
"Bakit ka naman nagsosorry, wala ka namang kasalanan? Mag sorry ka kung ginawa mo talaga. Bakit? Pinatay mo ba yung parents ko?" sabi niya na may halo pang tawa.
Napapoker face naman ako matapos marinig ang sinabi niya. Tawang-tawa pa siya nung makita niya ang pagbabago ng expression ko dahil sa sinabi niya.
"You should see the look on your face. Para kang nabwesit sa sinabi ko grabe! Haha." sabi niya sabay try na pagshoot nung can sa may basurahan.
Tinignan ko nalang ang ginawa niya at napatawa naman siya nung mashoot nga ito.
"Wooosh! 3 points yun 3 points!"
He was acting like a child who won a toy from a toy machine. Buti pa siya ang liit lang ng bagay na yun pero napasaya na siya. Samantalang ako kabaliktaran. Puro pait at pasakit.
"Baka hanapin na ako sa bahay.. saan ka ba umuuwi?" tanong niya sa akin.
Tiningala ko siya dahil nakatayo na siya galing sa pagkakaupo sa bench. Mukhang aalis na siya at uuwi.
"Wag na. Umuwi kana sa inyo at baka mapano ka ako naman yung masisi dahil sa sobrang kamalasan ko."
I said while still eating the burger that he gave me. Akala ko ay aalis na siya dahil nakita ko siyang nagsimula ng mag-lakad paalis sa bench na kinaroroonan ko pero bigla siya huminto malapit sa may scooter na nakapark sa may isang poste sa kanto.
"Friends naba tayo?"
Sabi niya na may kaonting sigaw dahil nga nasa kanto na siya at medyo malayo na sa kinaroroonan ko. Muntik din naman akong mabilaukan sa tanong niya dahil sa kumakain ako.
Tinignan ko nalang siya at hinayaang mabato dahil wala akong balak sagutin ang tanong niya.
"Di bale Levi! Magiging kaibigan din kita!" sigaw niya ng nakangiti at biglang sinuot ang helmet niya sabay sakay sa scooter niyang pink.
I just stared as he was slowing fading in the picture. And again, it was silent and the familliar feeling of loneliness was filling the environment around me.
It's just me and the lampost again..
--
End of Chapter
BINABASA MO ANG
The Suicide Note
Teen Fiction"Every life deserves to be lived" Ang pakiramdam na parang lahat ng bagay na nasa paligid mo ay kusa at unti-unting naglalaho at parang pati ang mundo ay sinukuan kana. Sa sobrang sakit na iyong nararamdaman ay nais mo nalang na maglaho na parang b...
