Rayan en Yasmin (voltooid)

Deel 24

Yasmin:

Ik keek recht in de ogen van Rayan. Hij zag er gebroken uit. Ik heb hem zo lang ontweken na al die tijd. Zie ik hem weer.

Verstijfd van angst. Ik heb in die tijd na gedacht aan de nacht waar hij mijn eer en mijn trots ontnam. Hij is de ware niet en zal hij nooit worden.

Dat denk jij.

Ik nam een stap naar achter. Ik ben doodsbang voor hem. Ik heb nachten gehuild ik heb mijn eigen ouders kwijt geraakt. Ik haat hem met heel mijn hart ik ben bang voor hem. Hij gaat me weer pijn doen.

Hij nam een stap dichter bij. Ik begon al tranen te krijgen. 'Laat me met rust aub ga weg' zei ik huilend. 'Yasmin ik doe je niks' zei hij met zen zware verleidelijke mannen stem. Ik sluit mij ogen en zie een beeld voor me hoe hij me sloeg en mijn kleren af scheurde. Ik voelde tranen al stromen.

Hij kwam dichterbij. Ik nam uit reflex een stap naar achter. 'Waarom ben je bang Yasmin je had me toch vergeven' zei hij onschuldig.

Ik voelde woede opkomen. Hoe durft hij te zeggen dat ik hem heb vergeven. Nooit maar dan ook nooit vergeef ik hem.

PATSS. Een harde klap tegen zijn wang. Kleine kinderen houden zich stevig aan me vast. Ik keek hem met betraande ogen aan. Hij hield zijn hand op zen wang.

De jongens tegen de muur Keken geschrokken naar ons. 'Nooit MAAR DAN OOK NOOIT VERGEEF IK JE OOK AL IS HET MIJN DOOD' schreeuw ik huilend en zak neer op de grond. Tegen het sneeuw die ijskoud aanvoelt.

De buurvrouw komt geschrokken naar me toe. 'Yasmin BENTIE' zei ze en zakt. De jongens komen ook helpen maar ik ben in een hele trauma ik tril en huil ik kan alleen denken aan wat hij me heeft aangedaan.

Rayan komt dichterbij maar ik begin keihard te gillen. 'GA WEG' schreeuw ik na mijn gil. Hij kijkt me met betraande ogen aan en stapt in zen auto en rijd weg.

Ik huil nog steeds. 'Saffie hij is weg' zei zo'n Marokkaanse jongen. Ik probeer op te staan maar ik kreeg weer die hoofdpijn. Ik val keihard neer. Ik sluiten mijn ogen. En even werd alles zwart.

Volgende dag:

Ik word wakker en bevindt me op een bank in het huis van de buren. Ik kijk even op de klok. Het is 12 uur ik moest allang al op werk zijn.

Snel gris ik mijn telefoon uit mijn broek en bel snel mijn baas op. 'Hallo Yasmin je bent laat' Hoorde ik hem boos zeggen. 'Sorry voel me heel misselijk' zei ik. 'Oke dat word genoteerd beterschap' zei hij en hangden op.

Ik probeerde op te staan maar mijn hooft doet kapot veel pijn. 'Yasmin bentie blijf liggen' zei de buurvrouw. Ik schudde mijn hooft van nee. 'Geltie ik ben niet ziek alleen moe' zei ik. 'Hier drink dit dat vermindert zo je hoofdpijn' zei ze en liet me zitten op de bank.

Yassir kwam uit het niets op me springen en gaf me een kusje. 'Jij bent verdrietig door die man toch hij is slecht' zei hij met zen piepstem. Ik gaf hem een kusje. 'Vergeet wat er gister is gebeurd' zei ik zacht.

Hij keek me aan. Mijn ogen vulde zich met tranen. 'Niet huilen' zei hij met zen schattige stemmetje waar ik dol op ben. 'Saffie laat haar Yassir ga spelen in kamer' zei de buurvrouw tegen haar zoon.

(Ps. De buurvrouw heet Latifa).

Ik nam een slok en opeens was de pijn helemaal weg. 'Wie was die jongen' vroeg ze. Ik keek haar aan. 'Hij is degene die mijn hele leven heeft verpest' zei ik. En voor ik het wist had ik alles van A tot Z gezegd. 'Oh bentie' zei ze medelijdend. 'Mijn bloedeigen ouders willen me niet meer' zei ik huilend. 'Waarom denk je dat ik Yassir alleen opvoed' vroeg ze opeens. Ik haalde mijn schouders op.

Ze zuchten. 'Ik was best dik voor alles eigenlijk. In Marokko wou niemand mij. Ze zeiden allemaal dat ik nooit zal trouwen. Mijn ouders hadden me uitgehuwelijkt aan een man die in Nederland woont. Ik was daar zo blij mee. Maar niets is wat het leek. Hij had nog een vrouw die geen kinderen kon maken. Ik moest kinderen maken en schoonmaken. Terwijl zij mijn kinderen opvoeden. Ze was jonger dan mij. Ik had 3 kinderen gemaakt. Ik was oud en ze zeiden dat ze me niet meer nodig hadden en gooide me op straat. Als een zwerver liep ik over straat. Ontmaagd lelijk dik en 40+. Al jaren hoopte ik op een man die me de weg zal wijzen. Maar dat betwijfelde ik. Op een dag zat ik op het punt om zelf moord te plegen. Tot ik terug word getrokken door een man een beetje jonger. Hij en ik hadden na een tijd wat gekregen. Ik werd zwanger van hem. Maar hij wou geen kinderen en gooide me op straat. Ik wist dat ik geen man nodig heb en ben gaan werken ben een huis gaan kopen toen werd Yassir geboren en zo leef ik nu heb geen man nodig in mijn leven' zei ze en liet paar tranen vallen. Ik nam haar in mijn armen. 'Yasmin ik zie je als een dochter' zei ze huilend. 'En ik zie uw als een moeder' zei ik huilend.

Zo bleven we in elkaars armen voor een lange tijd.

Een nieuwe deeltje voor mijn lieve lezers vergeet niet te stemmen en te reageren xxxxx Imane