Time is a storm in wich we are all lost.
~ William Carlos Williams
'Weet je het zeker?' vroeg Gabe.
Diana zat in haar coupé, tegenover de nog steeds slapende man en met Gabe in de deuropening. Ze rechtte haar rug en vouwde haar handen op haar schoot.
'Doe je goocheltrucje nou maar,' zei ze.
'Ik geef je nog vijf seconden bedenktijd.' Gabe begon af te tellen.
'Vijf.'
Diana werd er nerveus van. Het klonk alsof hij aftelde naar haar dood.
'Vier.'
Wat als Gabe nou geen oplossing vond? Dan was ze over enkele seconden dood. Morsdood.
'Drie.'
Misschien kon ze hem inderdaad helpen. Er moest iets zijn dat ze konden doen; iets wat levens zou redden.
'Twee.'
'Wacht,' zei Diana.
Gabe zweeg en om zijn lippen vormde een klein lachje.
~~~
'Hoe kan je nou eigenlijk de tijd stilzetten?' vroeg Diana terwijl ze door de wagons dwaalden. 'Is het een soort gave?'
'Ik ben ermee geboren,' zei Gabe. 'Verder ken ik maar één andere persoon die het ook kon, en dat was mijn tante. Ze is inmiddels al gestorven. Zij vertelde me altijd dat ik het niemand mocht vertellen.'
'Waarom niet?' vroeg Diana.
'Mensen zouden me voor gek verklaren. Of ze zouden het willen gebruiken. Kun je je voorstellen hoe interessant mijn gave zou zijn voor criminelen?' vertelde hij.
Diana knikte. 'Hoe werkt dat dan? Als je alles stil zet, bedoel ik.'
'Nou, eigenlijk zet ik de tijd niet echt stil, maar hou ik hem alleen maar tegen. Stel het je voor als een dam die een sterke rivier tegenhoudt. Ik ben de dam. Jij stroomt niet mee met de rivier; je staat achter de dam, naast mij,' legde hij uit.
'Klinkt ingewikkeld,' zei Diana.
'Er komt nog meer,' vertelde hij. 'Ik kan namelijk niet eeuwig de tijd tegenhouden. Hoe langer ik dat doe, hoe moeilijker het wordt en hoe zwakker het mij maakt. Dat kan je alleen maar lang volhouden als je mentaal sterk genoeg bent.'
'En ben je sterk genoeg?' vroeg ze.
Gabe zuchtte. 'Ik weet het niet, maar ik wil niet wachten tot het zover is.'
'Dan moeten we snel iets bedenken,' zei ze.
'Jep. Ik had trouwens al een paar ideeën,' zei hij.
'Vertel op.'
'Wel, we zouden elke passagier naar het achterste deel van de trein kunnen brengen. Daar zal de klap het minst fataal zijn. Maar dat zou zwaar en lang werk zijn en ik weet niet of ik het zolang nog kan volhouden,' zei Gabe.
En ik was nou niet bepaald een krachtpatser, dacht Diana bij zichzelf.
'Nog andere ideeën?' vroeg ze.
'We zouden de deuren kunnen openbreken en alle mensen naar buiten brengen. Nog steeds zwaar en lang werk, maar dan weten we zeker dat iedereen veilig is.'
'Laten we die deuren dan maar eens uitproberen,' stelde Diana voor.
Bij de dichtstbijzijnde deuren stopten ze. Diana drukte instinctief op de groene knop om ze te openen, maar er kwam geen beweging in. Gabe schoot in de lach.
'Dacht je echt dat dat ging werken?' vroeg hij.
Diana kneep haar ogen nijdig tot spleetjes.
'Probeer jij dan maar eens,' zei ze met een uitdagende ondertoon in haar stem.
'Kijk maar goed naar die deuren, want straks ram ik ze open,' zei hij zelfverzekerd.
Hij deed een paar stappen van de deuren weg, zette zich schrap en stormde er toen op af, met zijn linkerschouder naar voren gericht. Hij botste met een zware bons tegen de deuren op, maar die gaven geen krimp. Gabe daarentegen kaatste terug en viel op de vloer. Je had evengoed een tennisbal naar de deuren kunnen gooien.
Diana grimaste. 'Dacht je echt dat dat ging werken?'
Gabe, die nog steeds op de vloer lag, keek geërgerd op. 'Dat komt alleen omdat er tijd nodig is om open te knallen. Geloof me, als de tijd verder zou gaan, dan zouden ze nu ergens op de grond liggen.'
'Ja, tuurlijk,' zei Diana.
Gabe negeerde haar sarcasme en stond op. Hij veegde het stof van zijn kleren en voelde met zijn hand over zijn pijnlijke schouder. 'Wat doen we nu? Als we de deuren niet kunnen openen, zitten we hier sowieso vast.'
'Dan moeten we de mensen naar het achterste gedeelte van de trein brengen,' zei Diana.
Gabe staarde naar de deuren. 'Er moet een andere oplossing zijn. Het duurt eeuwen voordat we iedereen in veiligheid gebracht hebben.'
'Het moet ons lukken. We kunnen die mensen hier niet laten zitten,' zei Diana, zekerder dan ze in werkelijkheid was.
'Je hebt gelijk, maar ik weet niet of ik het zolang wel volhoud,' zei hij.
'Dat moet wel. Laten we het gewoon proberen, Gabe. Wat hebben we voor keus?' vroeg Diana.
Gabe zuchtte, wreef even met zijn handen over zijn gezicht, maar keek toen vastbesloten op. 'We doen het.'
