Pain will come with time, but time will heal the pain.
~ Anthony Liccione
Vier weken na het ongeval
Angie vroeg of Diana nog wat cola wou, maar ze schudde haar hoofd. Angie was een lieve vrouw van middelbare leeftijd, haar psychiater. Diana bezocht haar twee keer per week, gewoon om te praten. Zij was de enige die bereid was om te luisteren en haar niet meteen voor gek verklaarde wanneer ze over Gabe en de trein praatte. Haar familie kon haar alleen maar bezorgd aankijken en haar vriendinnen op school begrepen haar al helemaal niet. Angie was de enige.
'Het zit erop voor vandaag, Diana.'
Diana stond op. 'Bedankt, Angie. Tot ziens.'
'Tot ziens, lieverd,' glimlachte ze, waardoor de rimpeltjes in om haar mond dieper werden.
Diana gritste haar jas van de stoel en ging weg.
Op straat staarden sommige mensen haar aan. Ze herkenden haar vast van het nieuwsbericht van een paar weken geleden.
Een stelletje nieuwsgierige journalisten hadden haar vragen gesteld. Diana had meestal eerlijk geantwoord. Toen ze de dag daarop het artikel in de krant had gelezen, was ze razend geweest. Er stond dat de treinramp voor sommige overlevenden zo traumatiserend was, dat ze helemaal gek werden van de herinneringen en de ervaring. En daaronder:
Diana Berkming, één van de overlevenden, is er nog het ergst aan toe van allemaal. Enkele van onze journalisten hebben haar geïnterviewd, maar aangezien het arme meisje nog steeds niet goed bekomen is van de ramp, besloten we om haar antwoorden niet openbaar te maken.
Ze hadden een foto erbij geplaatst die nog dateerde van een jaar geleden, toen het fotodag was op school. Diana, vóór het ongeval en toen ze mentaal nog helemaal gezond was.
Diana had het artikel linea recta in de versnipperaar gegooid. Toen ze een paar dagen later naar Angie ging, die dezelfde krant las, hadden ze samen een klacht ingediend. Sindsdien wees ze alle journalisten af die haar wilden interviewen. Maar helaas hield dat niet in dat de mensen haar niet meer herkenden op straat. Ze fluisterden of wezen naar haar en wanneer Diana zich dan omdraaide, schrokken ze zich een ongeluk en wendden snel hun blik af. Dat was was op dit moment natuurlijk niet anders, dus liep Diana snel door.
De andere mensen die de ramp hadden overleefd, werden soms ook geïnterviewd. Diana had eens gelezen over een jongen, één van de tieners die Gabe en zij gered hadden. Hij had verteld: "Ik weet niet wat er precies is gebeurd. Het ene moment zat ik in de trein en het andere lag ik buiten en keek ik toe hoe de twee treinen elkaar ramden." Dat was wat de meeste overlevenden vertelden. Ze wist niet wat er van die jongen of de anderen geworden was of waar ze waren en eerlijk gezegd kon haar dat ook niet echt schelen.
Rond deze tijd van de dag waren de straten rustig, en daar was Diana dankbaar voor. Tegenwoordig had ze het niet zo op gezelschap.
De meeste tieners van haar leeftijd waren nu op school. Eigenlijk zou Diana daar ook moeten zijn, maar omdat ze nog steeds zogezegd "in shock" was, hoefde ze niet te gaan. Desondanks had ze het een week geleden toch geprobeerd, op aanraden van Angie. Maar in elke les was er wel iets wat haar aan Gabe of de trein deed denken, en dan begon ze plots ongecontroleerd te huilen. Dat soort huilbuien had ze tegenwoordig wel vaker. Angie zei dat dat kwam door de stress, dat ze wat rustig aan moest doen. Geen school meer dus.
Diana ging een kleine broodjeszaak binnen. Ze had nog niets gegeten sinds... Ach ja, ze had gewoon honger. Eén van de werknemers, een jongeman die er niet veel ouder uitzag dan haar, glimlachte haar welkom. Hij zette zijn dienblad neer op een tafeltje en gaf een oud echtpaar hun drankjes. Diana nam inmiddels een tafeltje aan het raam in beslag en bekeek afwezig de menukaart.
