*medyadaki müzik gecenize armağanım olsun*
Namjoon çalışırken bebeği çöplerdeki mikroplardan uzak tutmak için istemeye istemeye yanından ayrılmayan garip adamın kucağına vermişti.
işe çıktığında garip adamı yakınlarında bulunan bir hastanenin önüne kadar götürmüştü. fakat adam içeri girmek yerine yanlarında kalmak istiyordu.
kovamıyordu da. kıramazdı insanları kendisini kırdıkları gibi.
o yüzden ilk önce öğlene kadar çalışıp sonrasında hastaneleri garip adamla birlikte dolaşacaktı. hem böylece kendisi çalışırken bebekte garip adam sayesinde mikroplardan uzak durmuş olacaktı. bebeğinin hasta olmasını istemezdi.
Namjoon çöpün içerisinden çıkardığı karton kolileri el arabasına yerleştirirken adamın kucağında uslu, hatta garip bir şekilde huzurlu görünen miniğine baktı.
"seni sevdi galiba" dedi garip adama. adam kucağındaki kendisini izleyen miniğe bakınca içi ısındı.
"öyle mi dersin?" bebeğe bakarak gülümsedi. daha sonra miniğin damağını şaklatarak attığı gülüşü görünce bu tatlılığa dayanamadı.
"Namjoon bunu görmelisin, nasıl gülüyor baksana! "
Namjoon yanlarına ulaşıp kafasını bebeğe eğdiğinde bebeğin minik suratı aynı anda iki tane şaşkın göz ve gülen koca dudak görünce garip bir hâl aldı. korunma içgüdüsüyle garip adamın kucağında kıpırdandı.
adam ağlamak üzere olan bebeği havaya kaldırıp karnına kafasını gömdü. garip garip sesler çıkarırken bebek de gülerek tombiş ellerini adamın kafasına vuruyordu. Namjoon da kenarda birbirleriyle çok iyi anlaşan çifti izliyordu.
bebeğiyle ondan daha iyi ilgilendiği için bir anlığına garip adamı kıskandı. o ikisinin arasında sanki önceden oluşan bir bağ vardı.
ana caddeye vardığında, ilk tanıştıkları günden beri her gördüğünde sohbet ettiği, köşe başındaki simitçinin yanına gidip aç karınlarını bastırmak için, cebindeki bozukluğuyla bir simit aldı.
"geleceğini biliyordum," dedi simitçi Shin. "benim çocuk da seninki gibi küçük. annesi mama yapmışken rica ettim senin bebe için de hazırlayıverdi."
simitçi elini montunun büyük cebine götürdü. içinden poşete sarılı minik bir kavanoz çıkardı. "bu miniğe bizden hediye olsun, sürekli kuru simit yemesi iyi değil."
namjoon minnettar bakışlarla adamın eline uzandı. "hyungnim... bunu sana ödeyeceğim. "
"ah, ödeme falan istemiyorum evlat, şu bebenin büyüyüp okula gittiğini göreyim bana yeter. açlıktan hasta olacak mazallah!"
namjoon garip adamla hastaneleri dolaşmak için yarısından çoğu dolan arabasındakileri teslim etmek için diğer mahalledeki merkez dedikleri yere götürdü. gitmeden bebeğiyle garip adamı simitçinin yanında bırakmış, kendisi dönene kadar da ondan bebeğin karnını doyurmasını rica etmişti.
yanlarından ayrılıp henüz köşeyi dönmeden caddede devriye gezen zabıta olan tanıdığını gördü. bebeği yanında olmasa bile sanki o adamlar kendisinde bir bebek olduğunu ve hatta o bebeğin kendisine ait olmadığını biliyorlarmış gibi tedirgin oldu.
hâl hatır sorma merasiminden sonra karşısındaki göbekli hafif kel adam
"bir ihbar aldık" dedi. "yaklaşık 3-4 aylık bir bebeğin kayıp ihbarı... sen işin gereği gezersin, olur da görürsen bize haber edersen cok makbule geçer." adam hayattan bezmiş şekilde konuşurken içinden, o simitçiyi tanrı göndermiş olmalı, diyordu Namjoon.
"kayıp ihbarıysa polisler niye işin içinde değil ahjusshi?"
"ahh, torununun adını bile bilmeyen ailesi vermiş ihbarı. bölge polisi de ne arayacağını bilmediğinden işi bizim üstümüze yıktı. sanki bizim adı sanı belli olmayan bebeyi aramaktan başka işimiz yok!"
"başka aile bireyi var mıymış?"
"annesi yangında vefat etmiş, babası da ortalıkta yok. işler karışık anlayacağın... bizde de uğraşacak vakit yok."
"neyse ben sizi tutmayayım, kolay gelsin." ardından sağ tarafındaki sokağa sapıp hızla bebeğini bıraktığı caddeye koştu.
***
"delikanlı nedir bu telaş, bebeğini çok mu özledin de koşa koşa döndün?"
***
resmen 3 aydır bölüm atmamışım...
neyse ki iki üç bölüm stokladım seri güncelleme yapacağım inşallah
açıkçası bu kitabı yazmayı unutmuşum gibi hissediyorum ama sizin değerli düşüncelerinizi belirttiğiniz yorumları özlediğim için bir an önce dönmek istedim.🍓
ŞİMDİ OKUDUĞUN
flicker 孤 | namjin
Fanfiction⎾tamamlandı⏌ bir yangın sonrası kimsesiz kalan bir bebek, hafızasını kaybeden bir adam ve, her gece bu kalabalık dünyada ne denli yalnız oluşuna ağlayan Kim Namjoon
