flicker 孤 | namjin

⓾ the way | umji

uykuyla uyanıklık arası bir haldeyken gözlerini araladığında kendisini malikanede, namjoon ve bebek ile uyudukları küçük odada buldu. etrafına baktı, yalnızdı.

birkaç gizli odayı barındıran
serin kuyudan geçip meydana çıktı. Sehun Jongin ile birlikte işe çıkmak için koşuşturuyorken Taehyung da oradan oraya koşup bir şeyler arıyordu.

"ne arıyorsun böyle eteklerin tutuşmuş biçimde?" diye sordu uykusundan yeni uyanıp yanında duran Jimin.  Taehyung kuyunun girişindeki iki bedene gözünün ucuyla baktı. "Namjoon hyung'un bana verdiği geçmiş olsun hediyesini arıyorum. fotoğraf albümünü. "

"ee odamızdadır."

"her yere baktım, orada yoktu."

Seokjin olaya yabancı kalmış şekilde ikiliyi izlerken Jimin biraz düşünüp etrafına baktı.

"Namjoon hyung nerede?"

***

günün ilk ışıklarıyla işe koyulmuştu esmer adam. bir kolunda bebeğini taşıyor diğer kolunun altında ise çoğunluğu yanmış fotoğraf albümünü.

bulunduğu sokakta bir çocuk parkına gidip banklardan birine oturdu. albümün rengi pek seçilmese de lila rengindeki dokusu az çok belli ediyordu kendisini. ki bu da albümü hediye ettiği Taehyung sayesindeydi. genç adam albümü koleksiyonlarının arasına koymadan önce elinden geldiğince temizlemişti.

derin bir nefes aldı ve kapağı açtı. ilk sayfada, o sayfayı tamamen kaplayan büyük boy bir fotoğraf vardı. bir düğün fotoğrafı...

şimdi olduğundan daha da yakışıklıymış, diye düşündü takım elbise içersindeki Seokjin'e bakarken. fotoğrafta koluna girmiş güzel bir kadın vardı. ikisi de ne kadar gülümsese de bakışlarındaki burukluğu fark etti Namjoon.

okudukları üniversitede tanışmışlardı Seokjin ve Haeun. birbirlerini çok sevmiş, ruh eşleri olduklarına inanmış ve evlenmeye karar vermişlerdi. birlikte kurdukları sayısız hayalleri vardı.

fakat daha yolun başında kızın ailesi duruma karşı çıkmıştı. ailesi olmayan kimsesiz bir adama kızımı neden vereyim? hem daha işi bile yok. evi nasıl geçindirecek, açlıktan nefesin kokar... 'la devam eden bir sürü nutuk çekmişlerdi kızlarına.

ama Haeun para istemiyordu. lüks yaşam istemiyordu. mutluluk onlarda saklı değildi ki! mutluluk Seokjindi onun için. onunla küçük bir evi, aynı yatağı aynı yastığı paylaştığı herhangi bir yerdeydi mutluluk.

üniversitede iken birlikte birçok işte yarı zamanlı çalışıp para biriktirmiş mezun olur olmaz da seoul'un gwangjin-gu ilçesine kaçmışlardı. kendisine çok da pahalı olmayan beyaz bir elbise almıştı Haeun. fakat içinde öyle güzel olmuştu ki Seokjin parlak bakışlarının gözyaşlarıyla bulanmasına engel olamamıştı. onlar bulundukları şartlardaki en zengin insanlardı. tanrının birbirleri için sunduğu en güzel rastlantıydı.

nikahlarında ve fotoğraf çekiminde sadece ikisinin olması yüreklerini burksa da birbirlerinin varlığına sığınıp ellerini sımsıkı kenetlemişlerdi. işte fotoğrafçı da bu anı dondurup pozunun içine hapsetmişti.

albümün içinde sağlam kalan ikinci fotoğrafa gelince gözlerini sımsıkı yumup kucağındaki miniğe iyice sığındı. dudakları titreyip gözyaşları yanaklarından aşağı süzülüverdi. az çok tahmin ediyordu. özellikle o evin Seokjin'e ait olduğunu öğrendiğinden beri bu konu üzerinde düşünüyordu. fakat hazır değildi gerçeklerle yüzleşmeye. içinde yaşam savaşı veren yalnız adamın çığlıklarıyla anlamıştı bunu.

tanrım.... tanrım....

tanrım...

"hyung?"

yakarışını bölen Jimin'in sesiyle gözlerini hızlıca silip omzunun üstünden arkasına döndü. hurdaları taşıdığı boyundan büyük el arabasıyla dikilen gence bakıp güçlü görünmeye çalıştı. fakat bir kardeş gibi yıllarını onunla beraber geçirdiğinden omuzları pes edercesine yerçekimine yenik düştü.

Jimin hemen yanına kuruldu. "hyung n'oldu? neyin var?"

sonra Jimin'in gözü kucağındaki fotoğraf albümüne kaydı. ilk önce albümün onda oluşuna şaşırdı. sonra ise fotoğraftaki küçük çekirdek ailenin kahramanlarına.

Seokjin, bir kadın ve Namjoon'un kucağındaki minik.

elini omzuna koyup sıvazladı Jimin. fakat hiçbir şey diyemedi. şaşkınlıktan dili tutulmuştu. tanrı Namjoon hyung'u aracılığıyla nasıl da buluşturmuştu bu dağılan aileyi.

Jimin'in omzuna konan minik eline yanağını yaslayıp sessiz sessiz ağlamaya başladı Namjoon. Jimin ve diğerleri çok iyi anlıyordu bu adamı. çünkü hepsi anne babasız soğuk yurt odalarında büyümüşlerdi. sevgiye, ilgiye, her zaman yanlarında olacak birilerine ihtiyaçları vardı. fakat Namjoon yolun sonunda hep yalnız kalmıştı. diğerleri kendilerine yol arkadaşı bulmuştu. Jimin'in Taehyung'u, Jongin'in Sehun'u vardı. zamanında Namjoon da bulduğuna inanmıştı fakat bir gün kendini bir başına bulmuştu.

bebeğin onun için ne kadar değerli olduğunu biliyorlardı. bebek Namjoon'un yol arkadaşıydı. aç kalıp parasını onu doyurmak ve yaşatmak için harcadığı balkabağı saçlı miniğiydi.

"gidecekler. Seokjin bebeğini de alıp gidecek. neden böyle oldu. neden tüm
bunlar benim sayemde olmak zorundaydı? yine yalnız kalacağım..." kucağında elindeki oyuncağı ağzına götüren bebeğ(in)e baktı. ne de alışmıştı ona.

"miniğimi geçtim tanışalı 10 günden fazla olmasa da Seokjin'e de alışmıştım. kibar ve sessizdi. ne yaparsam beni takip ediyor, bana yardımcı oluyordu.
ikisine de kanım öyle ısınmıştı ki! şimdi onlar olmadan n'apacağım Jimin? "

"gitmezler hyung. burada, bizimle kalabilirler. onlarda seni seviyor. hem bebek sana ne kadar alıştı. seokjin hyung'un peşinden ayrılmayışıyla da sana ne kadar güvendiği belli. "

Namjoon bir süre sessiz kalıp kucağındaki fotoğraf albümüne baktı. uzun zamandır vicdanının sesine sağır iken ses tuşuna basıp albümü kapattı, Jimin'in kucağına koydu.

"bunu ona götür" sonrasında kucağındaki miniği kastederek "onunla son kez yalnız kalmak istiyorum" dedi.

Jimin parktan uzaklaşırken Namjoon'un dışarıya söylemeye cesaret edemediği bir şey daha vardı.

O benim yol arkadaşım olacağını söylemişti. Jimin'in Taehyung'u, Jongin'in Sehun'u gibi. Namjoon'un Seokjin'i olacaktı.

sonunda yazabildim. böyle geç kaldıkça kendimi dövesim geliyor jskcmms

ee bölüm nasıldı?

galiba şimdiki biasım seokjin oldu ksjcmsnnd bu nasıl bakış yarabbim