SON

Bölüm 1

     Merhaba ben Eun-jo 25 yaşındayım. Belirli bir işim yok ama peşimde dolanan bir kaç kisi yüzünden hergün değişik şeyler yapiyorum. Kendimi savunup, kollamam için dövüş okuluna gidiyordum.  Hocam sayesinde kimsenin bana dokunmasina izin vermiyorum. Daha 27 yaşındayım ve daha evlenmeyi ve çocuk sahibi olmayı hiçbir zaman düşünmedim. Ailem ise Çin'de yaşıyorlardi.  Ben ise Kore'de. Neden onlardan ayrı yaşadığımı sorarsanız eskiden 5 6 yaşlarındayken bir savaş çıkmıştı. Ailemle birlikte mutlu yaşarken ne olduysa beni birileri götürüyorlardi. Ailemin her zaman bana söylediği şeylerden birisi ' düşmanlarina asla zayif noktanı gösterme ' demesiydi. Ben hayatim boyunca ailemi tam anlamiyla tanıyamadım. Savaş sırasında beni kucağına alan adamın suratına vurduğum için gözünde bir problem olduğunu anlamıştım. Bana zarar vereceken Hyun-ki onun bana zarar vermesini engellemişti. O gün bu gündür çocuğu gibi bana baktığı  için hocama minnettardim. Hergün bana bir hareket gösterip bana yeni birşeyler öğretmeye çalışan Hyun-ki' yi hiç bir zaman onun gözünde kötü olmamaya calisiyordum. Gerektiği yerde fazlasıyla canım yansa da iyilisecek deyip tekrar dövüşmeye başlıyordum. Artik daha zorlu bir levele gelmiştim. Benimle aynı seviyede olan birkaç kişi vardı ve hepside erkekti. Ne olduğundan hiçbir şekilde haberim olmadan kendimi suyun içinde bulmuştum. Nefes almam lazımdı ama alamiyordum. Yukarıya suyun üzerine ulaşmak istiyorum ama bir ağırlık beni aşağıya çekiyordu. Suyun içine atilan bıçaklar sayesinde ayaklarima bağli olan ipleri kestiğim gibi direk su üzerine çıkıp beni köşede bekleyen hocamin yanına gittigimde ilk sudan cikan ben oldugum icin benimle bir kez gurur duydugunu soylemisti. Peki ya diğerleri? yerde duran bicagin bir tanesini aldigim gibi koşarak suya atladım ve adını bilmediğim insanlarin taşa bağli olan iplerini hızlıca kesip iki kişiyide su üzerine çıkartmaya çalışıyordum. Hepsini hocanin olduğu tarafa götürdüğümde hocanin surat ifadesiyle birlikte kendimi garip hissetmistim. Yerde nefes almayan insanlar yüzün  daha çok tedirgin olmuştum. "nefes almiyorlar" dediğim gibi direk suni teseffüse  başlamıştım. Peki tamam birincisini halletmiştim. Kalbim ağrımaya başlamıştı, yorgunluktan ölmek üzereydim. Son nefesime kadar ikinci cocuğuda suni teneffüse  baslamiştim. Ama bir türlü kendine gelmiyordu. Sinirli bir sekilde kalbine yumruğunu yerleştirmiştim ama nafile. Tekrar suni teneffüse  başladığımda kendine geldiğini görünce  rahatlamıştım. Adını  bilmedigim çocuk yanıma geldiğinde "teşekkür ederim biz bile bu görevi zar zor yaparken sen nasil başarıyorsun cidden sana hayranim" diyip ayaklanmıştı. Kendine zar zor gelen çocuk kalbini tutuyordu ama ayaklanmaya baslamisti. Sonunda hepimiz yerden kalkip hocamin karşısına geçtığımızde ciddi bir surat ifadesiyle bana bakarken "iyiydin" peki neden sert bakiyordu. "Siz ikiniz bu bölümde kaldiniz sen Eun-jo seninle bir konu hakkında konuşmam gerek beni takip et ve siz ikiniz gidin yurda biraz dinlenin zor bir görevden başarısız olduğunuz için kendinizi sorugulayın. Ikiside gidiyorlardi ben ise hocami takip ediyordum. Dövüş okuluna geldiğimizde toplantı salonuna geçip oturmami istemişti. "Eun-jo bu zamana kadar sen benim kızımdın senden birşey gizlemek istemiyorum. Biliyorsun ki ben hem hoca hemde gizli bir ajanda çalışıyorum ve benden daha iyi olduğunu gördüm. Şimdi kulaklarını  iyi aç seni izleyenlerin kim oldugunu ben biliyorum ama sen bilmiyorsun. Senin boş bir  anindan yakalayip ajanda çalışman için tutalan bir kaç kişi. Ajan müdürüyle birlikte olumlu baktık fakat senin fikrini bile sormadık. Üzülebilirsin haklısın fakat orada daha iyi eğitim görüceksin. Şimdi senin elini ayağını gözünü  kapatip götürecekler." Yalan söylemek istemiyorum ama cidden üzülmüştüm. "Size son kez sarılmak istiyorum " hoca ayağa kalkıp sıkı bir şekilde sarılmıştık. Benim elimi ayağımı gözümü hocamın yapmasını istemiştim. Bir iğne batırıldığında derin bir uykuya dalmıştım...