UÇURUM

BOŞLUK

Bazı zamanlar duygularımın benden kopup gittiğini hissediyorum. Dünya üzerinde hiçbir şey beni mutlu edemez, güldüremez gibi... Sanki şu kocaman Dünya bana karşı dikilmiş, benimle savaşıyormuş gibi... Sevmek ve sevilmek anlamını yitirmiş, bomboş kalmışım gibi... Sevgimi hak etmeyen insanlara bütün sevgimi heba etmiş sonra da pişman olmuşum gibi... Yerli yersiz durduramadığım gözyaşlarım, şimdi akmaya korkar olmuş gibi... Gözlerimin içini güldüren olaylara şimdi sadece donuk bir bakış fırlatmışım gibi... Koskocaman bir boşluk gibi...  Kelimelerimin tekrar tekrar gelip beynimde yankı yapması gibi bir boşluk. Zifiri karanlık, uçsuz bucaksız bir boşluk bu, sevdiğim her şey içinde sanki. Elimi uzatmaya gücüm kalmamış umutsuzca onları bekliyorum. Gelmelerini "Ben yanındayım." Demelerini bekliyorum. Ben her zaman güleç biriydim, öyleyim de. Ama bazı zamanlarda tüm bunları bir kenara itip, hayattan hiçbir beklentisi kalmamış, sevgiye, güvenmeye inancı kalmamış bir insana dönüşüyorum. İnsanların her şey hakkında fikir beyan etmeleri, içimizde sakladığımız yaralarımızı görmeden eleştirmenleri, hiçbir şey bilmeden acımasızca bakmamarından yoruldum. Bana, kendimi iyi hissettiren şeylerden uzaklaşmayı öğrettiler. Mecbur bıraktılar. Günden güne büyüyen o boşluğa kaptırdığım duygularıma inat burdayım. Yorulsam da, sıkılsam da gülüyorum ben. Hatta bazen kahkahalarla... Çünkü bir şeylerin üstesinden somurtarak değil de  kocaman gülerek gelmeyi seviyorum. Ve de yanımda olan bana güç veren insanlar, siz varken ben boşluklardan, sorunlardan, dağ gibi karşıma dikilmiş çıkmazlardan korkmuyorum. Hadi birlikte gülelim mi?