UÇURUM

BELİRSİZLİK

Bazen kendimi kocaman bir belirsizlikte hissediyorum. Neredeyim, nasılım, kimlerin kalbinde yerim, kimler nefret listesine adımı yazmış? Sevdiğimi düşündüğüm insanları gerçekten bu kadar seviyor muyum ben? O yeni aldığım ayakkabım çok mu renkli sanki? Hele ki o kazağım çok mu kalın acaba? Daha neler neler. Hayat hep oyunlar oynar bize. Mutluyken öyle şeyler doldurur ki zihnimize kocaman bir boşluğa iter bizi. Şu sıralar yine kocaman bir boşluktayım ben. Bana durmadan hatırlattığı şey ise, dostluk. Benim dostum, dostlarım var mı sahiden. Eğer olsaydı bir sıkıntımı dinleyince "boşver" derler miydi bana? Eğer benim dostum olsaydı şuan odamda kendimi karanlığa hapsetmişken küçücük bir mesajları yüzümü güldürmez miydi?
Her zorluğun ardından omuzuma binmiş yüklerle tek başıma ayağa kalktım ben. Etrafımda dost dediğim seyirciler vardı, ara sıra tezahürat eder gibi sen yaparsın diyişlerini duyardım. "Sen yaparsın"
Oysaki ihtiyacım olan bu değildi benim, ne yaşattıysam aynısını yaşamak istedim hep. Ve bilirdim ki bu bazıları için ödülken bazıları için cezadır. Kimin ne sorunu varsa yüreğimi açtım ona. Hayat nereden kanatmışsa oradan sarmaya çalıştım. Üzgün olduklarında akıllarına gelecek ilk kişi olmaya çalıştım. Gerçek bir insan olmaya çalıştım. Kendim ağlarken, güldürmeye çalıştım. Mutlu etmek, mutlu olduklarını bilmek istedim. Karşılık bekleyerek değildi hiçbiri evet, olamaz da. Ama ben, ben dostluğu hak ettim. Bir omuzu hak ettim.
Şu hayatta kimin için nerede olduğunu bilmediğin zaman çıkıp gitmek gerek hayatından. Geç oldu ama öğrendim. Belki çok canımı yaktı ama artık belirsizlik içinde olduğum hiçbir yerde kalmıyorum. Belirsizlik değersizlik derler, doğruymuş.
Artık kimsenin kalbinde kalmıyorum, kimseye muhtaç olmadan her şeyin üstesinden tek başıma gelmeyi öğreniyorum. Ama bazı zamanlar gecenin üzerine çöken karanlık gibi kocaman bir yumru oturuyor kalbime. Beynim yalnızsın diye fısıldıyor her fırsatta. Yalnız, ama eminim diyorum. Yalnızım ama soru işaretlerim yok diyorum. Hayatıma kitaplardan başka pek de bir şey sokmuyorum artık. Güçleniyorum. Ara sıra hatıralar yokluyor bedenimi, uyuşuyorum. Dayanamam diyorum, dayanıyorum. Ve öğreniyorum ki neye katlanamayacağını düşürsen hayat seni tam da o noktadan güçlendiriyor. Bir kişinin yokluğuna katlanamıyorum hâlâ. Ve hayatın beni o noktadan güçlendirmesini bekliyorum. Çünkü buna her şeyden daha çok ihtiyacım var.
Şimdilerde belirsizlik yok hayatımda. Her şey olduğu gibi, berrak. Çabalamıyorum anlaşılmak için yada anlamak için. Bu dünyada tek başıma olduğumu, olduğumuzu biliyorum. Ne kadar seversek sevelim, ne kadar güçlü dostluklar kurarsak kuralım herkesin kendi için yaşadığını ve kendi için herkesi ateşe atacağını unutuyoruz bazen...
Belirsizlik varsa eğer, çıkın o hayattan dostlarım, çıkın... Kırılmadan uzulmeden daha çok bağlanmadan çıkın.
Yeni anılar eklemeden kalbinize çıkın.
Katlanamam dediğiniz her şeyden güçlenmek için çıkın.
Mutlu olmak, özgür olmak için...
Hem ne demiş dostoyevski " Belirsizlik en kötü ihtimalden daha acı vericiydi..."