Bu hayat bazı şeyler için yeterince uzun değil. Sevmek gerek, güvenmek gerek... Birine tüm kalbini hiç tereddüt etmeden açmak gerek. Yaralarını birlikte sarmak gerek. Çağırmadan gitmek, omzunu gözyaşlarına mendil etmek gerek. Birinin yorgunluğunu giderecek liman olmak gerek. Zor zamanlarında aklına gelecek ilk kişi olmak gerek. İhanet etmek de neyin nesi? Size sırtını dayayan birine nasıl olurda hançer saplayabilirsiniz? Biri size güvenmişse, sevmişse, kendine liman yapmışsa... Çok mu fazla geldi, kaldıramadımı ruhunuz. Sevilmeyi, güvenilmeyi kaldıramadı mı? O zaman ait olduğunuz yere gidin. Sevgisiz, güvensiz, merhametsiz bir kalbe gidin. Oraya yerleşin. Gelmeyin bir daha. Çünkü sandığınız kadar kolay değil ihanet. İzi hemen silinebilen bir şey değil. Ağladığımda ilk koştuğum insan bana sırtını döndü, kendimden çok güvendiğim insan beni yarı yolda bıraktı, canımı istese verebileceğim insan gözümün önünde bir başkasını sevdi... Kimseye gidemedim ben, gittiğim kapılar yüzüme kapandı. En iyi teselliyi sen verirsin kendine dedim. Başımı dizlerimin üstüne koyup saatlerce ağladım. Yanımda ne dostum, ne ailem, ne de bir başkası vardı. Güvendiğim tek kişi "Bendim". Ben hep yanındayım diyen herkesi yolcu ettim kalbimden. Çünkü ben hep yanındayım diyenler arkamdan el salladılar bana. Düştüğümde bana uzanan bir el yoktu kendim kalktım, üstelik bu kez daha güçlü... Şimdilerde ihtiyaç duymuyorum kimseye. Hayattaki kimse bir liman değil bana artık. Uzaklarda aramama gerek yokmuş aslında, insana kendinden iyi liman yokmuş. Ben burdayım, daha güçlü ve daha sağlam bir şekilde burdayım. " Onu kırmış olmalı yaşamda birisi , dinledikçe susması, düşündükçe susması... Tek başına iki kişilik olmuş kendisiyle gölgesi, heykelini yontuyor yalnızlığın ustası...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UÇURUM
ChickLit" İçimde tuttuğum çığlıklarım, haykıramadığım sevgilerim, içimi kemiren endişelerim ve güçlü gibi görünmeye çalışan bir ben. Uçurumun kenarında hayata dair bir umut arıyorum. Ufak bir ışık arıyorum...
