Biliyorum, bazı zamanlar nefes alamadığını, her şeyin üst üste geldiğini, yorulduğunu, çok yorulduğunu biliyorum. Sevgini hep hak etmeyen insanlara heba ettiğini de biliyorum. Düştüğünde sana uzanan bir el olmadığı için daha güçlü bir şekilde ayağa kalktığını da biliyorum. Ağlayacak bir omuz bulamayıp, kendi kendini teselli ettiğini de...
Birilerine bir şeyler anlatmayı bıraktığını da biliyorum. Anlamıyorlar çünkü, içinde olanları bilmiyorlar. Onu ne kadar çok sevdiğini bilmiyorlar. Dikenli yollarda tek başına yürüdüğünü, ayağına batan dikenlerin acısını gülümseyerek gizlediğini bilmiyorlar.
Ailen bile yardım edemiyor sana biliyorum. Hangi kapıya gitsen derdine derman yok, bunu da biliyorum. Aynada kendine bakıp, "Yazık sana be." Dediğini de biliyorum. Hiç geçmeyecek dediğini, içinden attığın çığlıklarını, hıçkırıklarını duyuyorum.
Geçecek...
Biraz acıtacak, üzecek ama geçecek.
Bir gün kalbindeki o yaralarına gülümseyerek bakacaksın. Göz yaşlarını kendin silip ben güçlüyüm diyeceksin. Yıldıramazsınız beni...
Birgün birisi o kadar fazla sevecek ki seni, tüm boşlukların dolacak.
Şimdi hiç geçmez gibi geliyor biliyorum. Sanki dünya sana karşı dikilmiş gibi. Kimse yarana merhem olmaz, kapatamaz gibi. Kalabalıklar içinde hep böyle savunmasız kalacakmışsın gibi biliyorum.
Kimseye ihtiyacın yok ki, sen tek başına tüm yaralarını sararsın. Kalbinin üstündeki yüklerden, bir gülüşünle kurtulursun sen.
İçinde büyüttüğün çocukluğunun sesini dinle. Hiç pes etmeyen, düştüğünde kendi ayağa kalkan ve hatta yaralarına rağmen hala oyuna devam eden çocukluğunu...
Önünde kocaman bir yol var senin. Bırak sevmesinler, arkandan vursunlar, önüne engeller koysunlar... Onlara kızmak yerine teşekkür et, çünkü sen onlar sayesinde bu kadar güçlüsün.
Şimdi şunu söyle kendine;
"Ben bir gün o hiç geçmez dediğim acıları gülümseyerek yolcu edeceğim. Ve hiçbir şey bu kadar acıtmayacak artık. Gülerek üstesinden geleceğim her şeyin, ve kimse çaresizliği iliklerime kadar hissettiriremeyecek bana. Hayatımda kimse vazgeçilmez olmayacak. Sevgimi hak etmeyen insanlara nefretimi bile vermeyeceğim. Beni anlamayan insanlara anlatmayacağım kendimi. Gözyaşlarım değmeyen insanlar için ıslatmayacak yanaklarımı. Ama birgün acı çektiğinizi görürsem eğer, ilk ben geleceğim. Çünkü ben insanlığı değil, yaralarımı ve ona sebep olan insanları bırakıyorum... "
Bugün senin başlangıcın, son kez ağla yaraların için, ve bir daha asla kanamasına izin verme...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UÇURUM
Literatura Feminina" İçimde tuttuğum çığlıklarım, haykıramadığım sevgilerim, içimi kemiren endişelerim ve güçlü gibi görünmeye çalışan bir ben. Uçurumun kenarında hayata dair bir umut arıyorum. Ufak bir ışık arıyorum...