Hayatın kıyısında bir yerlerde.. Belki hiç içine girememiş belki de hep uzaktan izlemekle yetinmek zorunda kalmıştım. Zaten hep yetinmek zorundaydım. Daha iyisi bana uğramayı pek sevmezdi ve ben de hep en azıyla mutlu olmalı ve mutlu etmeliydim. Mutlu etmek benim gibi mutluluğu ucundan kıyısından tutan biri için zordu. Ama hep denedim. Ve başaramadığım zamanlar insanlar savaştığım hiçbir şeye kulak vermeden sadece beni suçladı. Buna da alışmak zorunda kaldım. Gözden çıkarılmak benim için değişik bir olay değildi. Çünkü ilk fırlatılan kalp hep benim kalbimdi. Yine de bıkmadan usanmadan hep onardım kalbimi. Belki kırılınca eskisinden bile sağlam olabilir dedim. Belki de kırılmak yeni bir ben yaratır keskin parçalarından. Yanıldım. Her keskin parça biraz daha eksiltti ve biraz daha zorladı her şeyi. Yine de içinde bir yerlerde umut yeşerten bir kızın kalbiydi o. Umutları kurursa göz yaşları yeniden yeşertirdi. Nerden bilebilirdi ki kötü sandığı şeylerin iyiyi doğurmak için didindiğini. Denedi. Her gün daha fazla umut etti. İsterse hayatın kıyısında isterse tam ortasında. Ortak bir paydada buluşuyoruz. Umut etmek... Ve her ne olursa olsun umutlarım ve ben ha bir de kırık kalbim hayatın kıyısında bekliyoruz. Belki beklemeyi seviyorum belki de kendimi kandırmayı. Ama pes etmek istemiyorum. Ve geri kalan tüm ihtimalleri kabul ediyorum. Savaşırken ölmek hep daha güzel.. ne demiştim içinde bir yerlerde umut yeşerten bir kızın kalbi..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UÇURUM
ChickLit" İçimde tuttuğum çığlıklarım, haykıramadığım sevgilerim, içimi kemiren endişelerim ve güçlü gibi görünmeye çalışan bir ben. Uçurumun kenarında hayata dair bir umut arıyorum. Ufak bir ışık arıyorum...
