Jilliane's POV
The van's door made a rough sound making me a lil' ashamed of myself with what I did. Hindi ko dapat binalibag yung pinto.
Nakakahiya tuloy.
Naglakad na ako papasok sa gate ng village namin. It's been a long, tiring day. Third day of school pero wala pa rin akong kaibigan. I don't really know how to interact with new people. Not that I'm shy or whatever pero sa tinagal tagal ko sa dati kong school, nakalimutan ko na kung paano makipagkilala. Doon na rin kasi ako lumaki sa school na yon.
I'm not anti-social-type-of-person pero unlike sa dati kong school, paulit ulit lang yung mga pagmumukhang nakikita ko every school year kaya naman wala nang paki-pakilala except pag may bagong teacher.
I put my hand on my uniform's pocket and I felt something like cables, I don't know. I took it out from my pocket and saw my earphones. I immediately put it in my ears and syempre sa cellphone ko. I played some OPM songs habang naglalakad parin papuntang bahay.
"Hi ate! New student kayo dito?" Sabi ng isang lalaking tumabi sakin ng upuan.
'Obvious ba'
While my other classmates were doing their own businesses, I have no choice but to talk to this tall, probinsyano-looking guy.
Hindi naman sa nangja-judge pero mukha talaga syang probinsyano. He has this super tan skin pero hindi naman sa sobrang itim niya talaga. But wow, gwapo sya ha. Infairness. He has this wide brown eyes paired with long lashes.
Tumango nalang ako at hindi parin makatingin sakanya.
'kalalaking tao, ang haba ng pilikmata'
"Ate,marunong po ba kayong kumanta?" Sabi ulit nung probinsyano guy. Argg. I hate this conversation. Kanina pa sya ate ng ate. At isa pa, yes, I love singing pero ayaw yata talaga sakin ng pagkanta. Ewan ko ba, pero sige.
Kakausapin ko na nga itong mokong na 'to.Umayos ako ng upo at humarap sakanya para magkausap kami ng maayos. I still need someone I know here, anyway.
"Yeah. Pero hindi ako magaling dyan." I said with a slight smile plastered on my face. Well, totoo naman. Marunong ako pero hindi nga lang maganda pakinggan.
Sumulyap siya sa paligid na para bang ang lalim ng iniisip, "Ganto nalang. Kakanta ako tapos rate mo from 1 to 10. After ko, ikaw naman. Game?" He said with a little boast on his voice.
'May ibubuga 'to'
I said to myself since narinig ko sa boses niya ang kaunting pagmamayabang pero oh well, siguro nga magaling to.
He started singing the song "Lay Me Down" by Sam Smith. He's good at it. He sang with his soft, cold voice that filled up my ears. Damn.
As he said before, I rated his song. I only give him 7 out of 10 since ayokong mahalata niya na na-amaze ako noh. No way. Pinakanta niya rin ako and I know that my voice was really horrible.
Nakakahiya. Pero hindi naman niya pinansin. Also, hindi rin niya naman alam yung kinanta ko.
We continued talking and as far as I know, his name was Wendell Paulo Alvilarco. And he was just living few blocks away from mine. New homeowner katulad namin.
Nagflashback sakin ang nangyari kanina sa school. I remember that guy, Wendell. Sabi niya, pupuntahan daw niya ako mamaya after class.
Natauhan lang ako nang ma realize ko na nasa tapat na pala ako ng bahay. I went in and saw my mom sitting on the couch. I kissed her and told her how my day went. I'm not really close with my mom and I only told her that my day was fine.
Umakyat na ako sa kwarto and since first week pa nga lang, wala pang assignments or whatever. Nagbihis na ako ng pang bahay. I wore a plain white shirt one size bigger than me and a loose pattern pajama; what I always wear at home.

BINABASA MO ANG
Playing With Fire
Teen FictionIt wasn't supposed to happen. Sa hindi inaasahang pagkakataon, oras at panahon. Hindi ko alam kung paano sumabay sa alon, kung paano makakaligtas mula sa dagat. Dagat ng pagmamahalan na may malakas na alon na tumatangay sa'kin palayo sayo. Am I goi...