Ben her zaman çok dikkatli bir insan olmuşumdur.Hocalarım,annem ve arkadaşlarım hep dikkatimi över bana imrenirlerdi.
Bir sabah yine aynanın karşısına geçmiş dişlerimi fırçalıyordum.
Sıradan bir insan sabah çok dalgın olur ve muhtemelen suratındaki ufak bir değişikliği fark etmezdi ama ben ettim,ne yazık ki ettim.
Yüzümdeki küçük bir sivilce gözüme takıldığı an elimi yüzüme sürerken aynadaki yansımam da aynısını yapıyordu.
Elimle yüzümü iyice ovaladım ama sivilce olduğunu belli eden en küçük kabarıklık dahi yoktu.
Fazlasıyla ilgimi çeken bu olaydan sonra.Yüzüme daha dikkatli baktım ama orada kesinlikle bir sivilce vardı.
Üstümü giyinip kahvaltımı yaptıktan sonra okula gittim ve arkadaşlarıma yüzümde sivilce olup olmadığını sorduğumda hepsi aynı şeyi söylediler YOK.
Yüzümde kesinlikle bir sivilce yoktu.
Bu olaya fazla takılmamaya çalışarak 2 gün geçirdim.
Sabah yine aynaya baktım ve okula gittim öğretmenler ve arkadaşlarım o gün bana kötü göründüğümü söylediler ve hasta olup olmadığımı sorup durdular.Gün boyu kulağımda yankılanan sözlere kulak asmamaya çalıştım ama imkansızı.
Eve geldiğimde odama kapandım ve odamdaki bütün aynaları kırıp kapıyı kitledim.
O olayın üstünden 5 gün geçti ve ben hala odamdan çıkmayı red ediyorum.
Annem ve babam en son çare olarak kapıyı kırmaya çalışıyorlar ve Ben bunları camdan atlamadan hemen önce yazıyorum.
Ama hala anlamıyorum ve deliriyorum o gün yansımam benimle nasıl konuşmuştu.Aklımda hala o ses var "Ben sen değilim. Yardım et!"
