Δεν Γίνεται

2°

Μόλις πέρασα την μεγάλη καγκελόπορτα εντόπισα την Χριστίνα σε ένα παγκάκι στο βάθος και πήγα προς τα εκεί.

Η Χριστίνα είναι γενικά μια πολύ δυναμική κοπέλα, ψηλή με καστανά μαλλιά και μάτια, με έναν πολύ αστείο χαρακτήρα. Είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, το εντελώς αντίθετο από εμένα αφού εγώ, εκτός από καστανή με γαλάζια μάτια, είμαι ένας λίγο κλειστός χαρακτήρας με ενδιαφέροντα όπως το σχέδιο και το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων. Το ύψος μας θα έλεγε κανείς είναι ένα από τα λίγα κοινά χαρακτηριστικά μας.

"Μπα, ήρθες;" Με ειρωνεύτηκε

"Χριστίνα, μην με εκνευρίζεις γιατί θα τα ακούσεις εσύ!"

"Ωχ τι έγινε πάλι;"

Αφού τις είπα τι έγινε, εκείνη με κοίταξε για λίγο και μετά άρχισε να γελάει.

"Γιατί γελάς;"

"Καλά ρε Μαρία, ακόμα δεν ξεκίνησε η μέρα και εσύ έχεις ήδη μαλώσει με κάποιον;"

"Αφού ήταν τυφλός"

"Χαχα...καλά...χαχα"

"Χριστίνα μην γελάς, με εκνευρίζεις!"

"Καλά" είπε πνίγοντας ένα γελάκι

Μπορεί με την Χριστίνα να είμαστε κολλητές από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο αλλά ώρες ώρες μου έρχεται να την πνίξω.

Χωρίς πολλά πολλά πήγαμε στην αίθουσα για το μάθημα. Με την Χριστίνα καθίσαμε σε ένα τραπέζι στην μέση, σχετικά κοντά στην έδρα και περιμέναμε.

"Έμαθα ότι ήρθε ένας καινούριος καθηγητής." μου είπε κάποια στιγμή

"Και από πού το έμαθες εσύ αυτό;"

"Ε, έχω τις πηγές μου."

Αυτές οι πηγές τις θα μας φάνε κάποια στιγμή.

"Και δεν μου λες πώς-" δεν πρόλαβα να τελειώσω την πρότασή μου όταν ξαφνικά βλέπω την πόρτα να ανοίγει και να μπαίνει εκείνος.

"Χριστίνα κρύψε με!"

"Γιατί, τι έγινε;"

"Είναι εδώ."

"Ποιος είναι εδώ;"

"Αυτός που του έχυσα τον καφέ."

"Τι; Πού είναι;"

"Εκεί" είπα και της τον έδειξα.

Από ότι βλέπω άλλαξε ρούχα τελικά. Τώρα φορούσε ένα μπλέ πουκάμισο με το χαρακτηριστικό πράσινο κροκοδιλάκι, που αναδείκνυε τέλεια τις γυμνασμένες πλάτες του.

"Ο καθηγητής μας ήταν;" ρώτησε τόσο δυνατά που μέχρι και στον διάδρομο θα το άκουσαν.

"Πιο δυνατά, δεν σε άκουσαν καλά έξω" της είπα, ρίχνοντάς της ένα δολοφονικό βλέμμα

Μας άκουσε κι αυτός και γύρισε προς το μέρος μας. Το βλέμμα του κόλλησε σε εμένα και τον ένιωθα να παρακολουθεί την κάθε μου κίνηση.

Χωρίς να καθυστερήσει μας έκανε την πρώτη του παρατήρηση.

"Κορίτσια μήπως σας ενοχλώ;"

"Όχι κύριε." Απάντησε η Χριστίνα

"Πώς σας λένε;" Ρώτησε

"Χριστίνα Παπανδρέου." Του απάντησε

"Εσάς δεσποινίς;" Με ρώτησε αλλά τον αγνόησα και κοίταξα το πάτωμα

"Ψιτ Μαρία" μου ψιθύρισε η Χριστίνα και μου έκανε νόημα να του απαντήσω.

Αφού την κοίταξα εκνευρισμένη γύρισα προς το μέρος του.

"Μαρία. Με λένε Μαρία Αθανασιάδη"

"Ωραία λοιπόν, δεσποινίς Παπανδρέου και Αθανασιάδη ελπίζω να μην χρειαστεί να σας ξανακάνω παρατήρηση."

"Όχι κύριε." Ξαναείπε η Χριστίνα

"Πολύ καλά, λοιπόν που είχα μείνει, α ναι! Με λένε Φίλιππο Παπακοσταντίνου και θα είμαι ο αντικαταστάτης του κυρίου Εβαγγέλου στο μάθημα ιστορία τέχνης".

"Κύριε, για πόσο καιρό σκοπεύετε να μείνετε;" Ρώτησε μια από τις γδυμένες της αίθουσας.

《Ζηλεύεις;》

Πάλι εδώ εσύ;

《Γιατί ενοχλώ;》

Ναι

Από τις ατελείωτες σκέψεις μου με έβγαλε η Χριστίνα που με ταρακουνούσε λες και γινόταν σεισμός.

"Παιδάκι μου τι παθαίνεις;" Τη ρώτησα.

"Μαρία σου μιλάω τόση ώρα! Τελείωσε το μάθημα και πρέπει να φύγουμε!"

Κιόλας;

《Ναι κιόλας! Αλλά εσύ που να το καταλάβεις, αφού σκεφτόσουν τον Φίλιππο》

Σάρα!

"Πάμε τότε" ήταν το μόνο που είπα και σηκωθήκαμε με την Χριστίνα.

Είχαμε περπατήσει ήδη τα μισά του διαδρόμου όταν θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει την ζακέτα μου στην αίθουσα.

"Χριστίνα ξέχασα την ζακέτα μου. Πήγαινε εσύ στο κυλικείο και έρχομαι να σε βρω".

"Καλά" είπε με έναν αναστεναγμό και έφυγε ενώ εγώ άρχισα να προχωράω βιαστικά προς τα πίσω.