Δεν Γίνεται

3°

Μπήκα με φόρα στην αίθουσα χτυπόντας την πόρτα και κάνοντας έτσι αισθητή την παρουσία μου σε εκείνον.

Καλά αυτός ακόμα εδώ είναι;

Με κοίταξε αλλά δεν είπε τίποτα. Με αργά και σταθερά βήματα πήγα προς την θέση μου και πήρα την ζακέτα όταν άκουσα την φωνή του.

"Δεσποινίς Αθανασιάδη, ελάτε λίγο σας παρακαλώ"

Φτου! Να σε πάρει και να σε σηκώσει χήνα του βάλτου!

"Ναι κύριε;" Είπα ενώ κοιτούσα τα κάστανα μάτια του, που αν και σκούρα είχαν κάτι το σαγηνευτικό.

"Ορίστε." είπε και μου έδωσε ένα χαρτί

"Τι είναι αυτό;"

"Η απόδειξη από το καθαριστήριο."

Α τον βλάκα! Το γουρούνι της λάσπης!

Δεν του είπα τίποτα. Έβαλα το χαρτάκι στην τσέπη μου και με την υπέροχη ζακέτα μου στο χέρι βγήκα από την αίθουσα με προορισμό την καφετέρια.
Την Χριστίνα την βρήκα σε ένα τραπέζι στο βάθος να κοιτάει το κινητό της.

"Πού είσαι τόση ώρα;" Με ρώτησε μόλις κάθησα

"Να πάρω την ζακέτα μου. Στο είπα."

"Τόση ώρα;" Ρώτησε πάλι αλλά για απάντηση πήρε έναν αναστεναγμό. Έσμιξε τα φρύδια της και πήρε μια έκφραση απορίας. Έτσι της είπα για την απόδειξη.

"Ο τύπος είναι τέλειος!" Μου είπε

"Καλά είσαι σοβαρή; Εγώ σου λέω ότι με ειρωνεύεται και εσύ τον βρίσκεις τέλειο;"

"Ε μια γλύκα την έχει."

"Είσαι απίστευτη!" Της είπα εκνευρισμένη

"Αυτό είναι διεθνώς γνωστό." μου είπε και μου έκλεισε το μάτι αλλά η μόνη απάντηση από εμένα ήταν να την κοιτάξω με ένα άγριο βλέμμα.

"Καλά καλέ, μια πλάκα έκανα!" Είπε και άρχισε να τρώει λίγο από το τοστ της

"Ξεκαρδίστηκα"

Όσο καθόμασταν και περιμέναμε πέρασαν από δίπλα μας τα τρία Μ. Οι γνωστές σε όλους εδώ Μαρία, Μάγια και Μικαέλα.

"Το ξέρω αγάπη μου" άκουσα την Μικαέλα να λέει στις άλλες δύο. "Μπορεί να δείχνει σκληρός και σοβαρός αλλά κατά βάθος όλοι οι άνδρες ίδιοι είναι. Παιχνίδια θέλουν."

"Σωστά" είπε η Μαρία

"Πόσο χαζές πια;" Μου είπε η Χριστίνα και γέλασα

"Είπατε κάτι;" Γύρισαν και μας ρώτησαν

"Εμείς; Τίποτα απολύτως." Είπα ήρεμα

"Και να λέγατε δεν θα σήμαινε και τίποτα. Όλοι ξέρουμε ότι δεν θα σας κοιτάξει ποτέ. Ιδίως εσένα." Μου είπε η Μάγια

"Ναι λες και θα τον κοιτάξω εγώ! Δεν έχω πέσει τόσο χαμηλά!" Είπα και σηκώθηκα εκνευρισμένη παίρνοντας και την Χριστίνα μαζί μου.

Μόλις μπήκαμε στο κτήριο καθίσαμε σε μια γωνία στις σκάλες και το αετίσιο μάτι μου έπιασε την Χριστίνα να με κοιτάει περίεργα.

"Τι με κοιτάς έτσι;"

"Τίποτα" είπε και κοίταξε τα παπούτσια της

"Χριστίνα!"

"Καλά, καλά. Ίσως θα ήθελες να είσαι πιο διακριτική την επόμενη φορά." Μου είπε ντροπαλά

"Για πιο πράγμα;"

"Να, για το γεγονός ότι σου αρέσει ο -"

"Δεν μου αρέσει!" Άρχισα να φωνάζω. "Πας καλά και σύ;! Αυτός είναι ένα γαϊδούρι! Ένας χιμπατζής της ζούγκλας!" Άρχισα να φωνάζω, αλλά το μόνο που έκανε η Χριστίνα ήταν να χτυπιέται από τα γέλια.

"Τώρα γιατί γελάς;"

"Για τις εκφράσεις σου." Μου είπε μέσα από τα γέλια της "Αλλά με έπεισες. Είναι βλάκας."

"Έτσι μπράβο. Τώρα μπορείς να φας." Είπα ήρεμα

"Σας ευχαριστώ πάρα πολύ δεσποινίς Αθανασιάδη." Είπε γελώντας, αλλά εγώ το μόνο που έκανα ήταν να την κοιτάξω με ένα δολοφονικό βλέμμα.