Δεν Γίνεται

8°

Μεριά Παπακωνσταντίνου

Την έβλεπα να φεύγει από την αίθουσα και για έναν ανεξήγητο λόγο ήθελα να μείνει. Έστω λίγα λεπτά ακόμα. Να μπορέσω να αφομοιώσω όλες τις λεπτομέρειες του προσώπου της.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό. Είμαι ο καθηγητής της, έχω - είχα...

Όχι! Κατηγορηματικό όχι!

Μάζεψα τα πράγματά μου και βγήκα να πάρω λίγο αέρα.

Την είδα με την φίλη της να μιλάνε στο βάθος. Χαρούμενη είναι, γελάει. Έχει πολύ ωραίο γέλιο.

Καλός είμαι και εγώ. Λέω δεν θα την κοιτάω και την κοιτάω.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος του κινητού μου. Πάλι καλά δηλαδή. Άλλαξα γνώμη όμως μόλις διάβασα το όνομα στην οθόνη.

"Τι θέλεις;" έτριξα απότομα

"Κάθε φορά έτσι θα με χαιρετάς;" άκουσα την γνώριμη γυναικεία φωνή

"Λέγε"

"Πρέπει να μιλήσουμε από κοντά"

"Δεν έχουμε τίποτα να πούμε"

"Δεν είναι για μας, είναι για εκείνη" είπε αγανακτισμένη

Αναστέναξα νευρικά

"Στο καφέ στις 4" είπα και το έκλεισα

Γιατί τα τραβάω εγώ αυτά γαμώτο;
Μια απροσεξία έκανα και μου βγήκε ξινή, κανονικά όλα αυτά καλά έπρεπε να καταλήγουν.

---

Η μέρα πέρασε γρήγορα και ούτε που κατάλαβα πότε ήρθε η ώρα για να φύγω.

Όπως προχωρούσα είδα την Μαρία να κάθεται σε μια γωνία και να διαβάζει ένα βιβλίο.

Κάποια στιγμή σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε. Τα μάτια της είναι υπέροχα, χάνεσαι μέσα σε αυτά. Μου χαμογέλασε και ύστερα έφυγε. Έπρεπε να φύγω και εγώ.

---

Από μακριά την αναγνώρισα. Τα ξανθά, μακριά μαλλιά της, το κόκκινο φόρεμα και τις γόβες της. Αριστοκρατική όπως πάντα. Σε κάρφωνε με τα μάτια της και δεν σε άφηνε να φύγεις. Σε ακολουθούσαν παντού.

"Ήρθες." μου είπε και έβγαλε τα γυαλιά ηλίου της. Persol, τα αγαπημένα της.

"Χαίρομαι που ήρθες." συνέχισε

"Δεν ήρθα για εσένα."

"Πάντα χαρούμενος." είπε και έδειξε την καρέκλα απέναντί της

"Τι είναι να πούμε; έχω και δουλειές."

"Πρέπει να δούμε τι θα γίνει με τις γιορτές και γενικά με τις εβδομάδες. Πότε θα έρχεσαι;"

"Στις ίδιες γιορτές που έρχομαι πάντα."

"Ναι αλλά τώρα έχεις ποιο πιεσμένο πρόγραμμα. Δεν έρχεσαι κάθε μέρα."

"Έλενα πες αυτό που θέλεις." της είπα αυστηρά

"Θέλω εσένα."

"Είχες εμένα αλλά αποφάσισες να τα καταστρέψεις όλα."

"Δεν έχεις δίκιο."

"Έχω. Και δεν κάθομαι να ακούσω τίποτα άλλο αν είναι έτσι η συζήτηση."

"Καλά καλά. Τι θα έλεγες να ερχόσουν και μέσα στην εβδομάδα; Όποτε σε βολεύει."

"Έλενα-"

"Δεν είναι για εμένα. Είναι για εκείνη. Είναι παιδί και σε χρειάζεται."

"Καλά. Αν μπορώ θα έρχομαι μέσα στην εβδομάδα." είπα και αφήνοντας τον μισό λογαριασμό σηκώθηκα

Όπως πήγα να φύγω είδα δύο κάστανα μάτια να με κοιτάνε από το απέναντι πεζοδρόμιο. Και χάθηκα πάλι μέσα σε αυτά. Μου φάνηκαν ώρες, μέχρι που ένα φορτηγό πέρασε από μπροστά μου και την έχασα. Όταν έφυγε δεν ήταν πια εκεί.