Δεν Γίνεται

5°

Με την Χριστίνα πήγαμε στο πιο κοντινό εμπορικό κέντρο και με έτρεχε σε όλα τα μαγαζιά. Τα πόδια μου στο τέλος με είχαν πονέσει και είχα δοκιμάσει τόσα ρούχα που το έκανα πλέον μηχανικά. Τόσο μηχανικά μάλιστα, που πήρα να δοκιμάσω ένα μαύρο κοντό μπλουζάκι, που αποτελούταν μόνο από λίγο ύφασμα και μερικά κορδόνια.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε καν πρόσεξα το γεγονός ότι αυτό το πράγμα που αποκαλούσαν μπλούζα δεν κάλυπτε ούτε καλά καλά το σουτιέν μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι άκουσα μόλις βγήκα από το δοκιμαστήριο.

"ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;!" άρχισε να φωνάζει η Χριστίνα μέσα στο μαγαζί με αποτέλεσμα όλοι όσοι ήταν μέσα να γυρίσουν για να μας δουν

"ΕΙΝΑΙ ΡΟΥΧΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ;! ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΤΕΤΟΙΟ ΑΤΟΜΟ;! ΠΑΣ ΚΑΛΑ;! ΕΙΣΑΙ ΣΑΝ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΦΟΡΑ;! ΤΕΤΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;!" συνέχισε

"Αρχικά μην φωνάζεις. Μας έχουν δει όλοι, θέαμα γίναμε!" της είπα αυστηρά μιας και άρχισα να ντρέπομαι

"Είσαι με τα καλά σου; Εμφανίζεσαι έτσι και μετά μου λες να μην φωνάζω;" είπε πιο σιγά αυτή τη φορά

"Καλά καλέ, δεν σου είπα ότι θα το πάρω."

"Τότε γιατί το έβαλες;"

"Δεν είδα τι έβαζα." Είπα ένοχα

"Πώς γίνεται αυτό;"

"Βαρέθηκα" της είπα με έναν αναστεναγμό

"Αμάν ρε Μαρία!"

"Ε τι να κάνω; Με έχεις τόση ώρα εδώ απλά να δοκιμάζουμε ρούχα."

"Και τι θέλεις να κάνουμε;"

"Να δούμε μια ταινία!" Είπα χαρούμενα και άρχισα να χτυπάω παλαμάκια

"Ποια;" Είπε η Χριστίνα γελώντας

"Τον Αλαντίν! Βγήκε με ηθοποιούς πριν μέρες."

"Καλά μόλις πάμε σπίτι θα την κατεβάσουμε"

"Ναι!"φώναξα και σήκωσα τα χέρια μου χαρούμενα

"Πάμε να διαβάσουμε τώρα;" Την ρώτησα γλυκά

"Άντε καλά" είπε απελπισμένη και πληρώσαμε αυτά που διαλέξαμε

Στον δρόμο για το σπίτι μου περάσαμε μπροστά από μια καφετέρια και την στιγμή που πήγαμε να περάσουμε απέναντι βγήκε από μέσα ο κύριος Παπακωνσταντίνου.

"Αυτός δεν είναι ο-" πήγε να πει η Χριστίνα

"Ναι" είπα γρήγορα

"Πάμε" είπε και άρχισε να με τραβάει

"Πού;"

"Να του μιλήσουμε"

"Γιατί;!"

"Γιατί αν δεν το κάνουμε δεν θα μας συμπαθήσει ποτέ" είπε με σιγουριά και συνέχισε να προχωράει

"Γειά σας!" Είπε μόλις φτάσαμε δίπλα του

Εκείνος γύρισε και μας κοίταξε, και πρέπει να πω ότι για μια στιγμή νόμιζα ότι κοιτούσε εμένα

"Γειά σας κορίτσια"

"Τι κάνετε;" Ρώτησε η Χριστίνα

"Καλά, εσείς;"

Η Χριστίνα με κοίταξε έντονα και μου χτύπησε μαλακά τον ώμο

"Μια χαρά"

"Περάσατε καλά βλέπω" είπε ο Παπακωνσταντίνου κοιτώντας τις σακούλες μας

"Τώρα πάμε να διαβάσουμε" είπα γρήγορα

"Ναι, η Μαρία βλέπετε μόνο αυτό θέλει να κάνει. Με το ζόρι την πήγα για ψώνια"

"Αλήθεια;" Με ρώτησε

"Αλήθεια" είπα ενώ τον κοιτούσα στα μάτια

"Είναι τα γενέθλιά της βλέπετε και ήθελα να την βγάλω έξω."

"Γενέθλια;" Με ρώτησε

"Ναι. Πρέπει να πηγαίνουμε όμως τώρα" είπα και έσπρωξα την Χριστίνα

"Γειά σας κύριε" είπε εκείνη γρήγορα

Πριν προλάβω να την ακολουθήσω ένιωσα κάποιον να μου πιάνει το χέρι. Μόλις γύρισα είδα τον κύριο Παπακωνσταντίνου. Με κοιτούσε στα μάτια χωρίς να λέει τίποτα.

"Έγινε τίποτα κύριε;"

"Χρόνια πολλά Μαρία" μου είπε ενώ με κοιτούσε στα μάτια

"Ευχαριστώ Φίλιππε" αλλά το όνομά του το είπα μόνο από μέσα μου

"Μαρία έρχεσαι;" Άκουσα την Χριστίνα να φωνάζει

"Ναι" είπα και τον κοίταξα

Τόση ώρα δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα και εγώ το χέρι του.

"Πρέπει να φύγω" είπα και έφυγα