Δεν Γίνεται

7°

Την Χριστίνα την βρήκα στην ουρά στο κυλικείο.

"Ακόμα εδώ είσαι;"

"Άστο! Μην το σχολιάσεις!" μου είπε επιθετικά και δεν μπόρεσα να μην γελάσω

"Ρε συ!"

"Συγνώμη" είπα και έπνιξα ένα γέλιο ενώ η Χριστίνα με κοιτούσε άγρια

Μετά από αρκετή ώρα καταφέραμε και φτάσαμε στο ταμείο.

"Θα θέλαμε μια τυρόπιτα και ένα μήλο." άκουσα την Χριστίνα να λέει και χαμογέλασα

Η γυναίκα μας έδωσε το φαγητό και την πληρώσαμε.

"Ορίστε" άκουσα την Χριστίνα να μου λέει μόλις βγήκαμε έξω ενώ μου έτεινε το μήλο

"Πού το ήξερες;"

"Είμαι ή δεν είμαι η κολλητή σου;"

"Είσαι!" είπα χαρούμενα

"Έτσι μπράβο. Πάμε τώρα για μάθημα"

"Μάλιστα κυρία!"

Το μάθημα πήγε καλά, με τον κύριο Παπακωνσταντίνου δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν με εκνεύρισε. Υπήρχε όμως μια που το έκανε.

"Κύριε, αυτό το κτήριο γιατί είναι έτσι;" ρώτησε η Μικαέλα έχοντας πέσει ολόκληρη πάνω στο θρανίο πιέζοντας δήθεν διακριτικά το στήθος της

"Το είπα πριν λίγο. Έχει επιρροές από την εποχή και τις γειτονικές χώρες." απάντησε με τον γνωστό απότομο τόνο του και χωρίς να δώσει παραπάνω σημασία συνέχισε την παράδοση

<<Έτσι μπράβο>> είπα από μέσα μου και χαμογέλασα

<<Χαίρομαι που χαίρεσαι>>

<<ΣΆΡΑ! Τι κάνεις εδώ;!>>

Για όσους δεν το θυμούνται, η Σάρα είναι η ενοχλητική φωνούλα μου

<<Ήρθα για επίσκεψη>>

<<Να φύγεις>>

<<Καλά, αλλά σκέψου γιατί χάρηκες>>

Στην υπόλοιπη ώρα τον παρακολουθούσα αν και δεν ήξερα γιατί.

"Δεσποινίς Αθανασιάδη, θα μπορούσατε να μου πείτε τα χαρακτηριστικά αυτού του κτηρίου;" ρώτησε και με έβγαλε από τον λήθαργό μου

Να πάρει! Ούτε που άκουσα.

"Όχι, συγνώμη." είπα και κοίταξα το πάτωμα

"Μάλιστα" είπε επιθετικά "Ξέρει κανένας άλλος;"

Το χέρι του σήκωσε ένας από τις πιο πάνω σειρές. Ήταν ένα παιδί όμορφο σχετικά, με γλυκά καστανά μάτια και σχετικά ψηλός.

Ο χαζοχαρούμενος ήξερε την απάντηση.

<<Πρίν δεν τον είπες σχετικά όμορφο;>>

<<Σάρα είπα να μην μιλάς!>>

<<Καλά καλέ. Άπαπα>>

"Είδατε δεσποινίς Αθανασιάδη, αυτή ήταν η απάντηση." μου είπε αυστηρά ο Παπακωνσταντίνου

"Μάλιστα κύριε" είπα και γλίστρησα σιγά σιγά στην καρέκλα μου για να μην φαίνομαι

Από τα τρία Μ ακούστηκαν κάποιες ομιλίες και μετά κάποια γέλια. Ο Παπακωνσταντίνου το πρόσεξε και τις κοίταξε.

"Θα θέλατε να μοιραστείτε το αστείο σας και με τους υπόλοιπους;" τις ρώτησε

"Βέβαια, λέγαμε ότι από αυτές τις απαντήσεις φαίνεται ποιος αξίζει να είναι εδώ και ποιος όχι. Και ότι φαίνεται πόσο απελπισμένος είναι κάποιος στις μέρες μας." είπε ενώ με κοιτούσε

Πήγα να απαντήσω αλλά με πρόλαβε ο Παπακωνσταντίνου

"Θα συμφωνήσω" είπε και με κοίταξε που βούρκωσα "Σας πάει τέλεια η περιγραφή"συνέχισε και τον κοίταξα με έκπληξη

"Ορίστε;!" είπε η Μικαέλα

"Η στάση σας, όπως και η αντίδρασή σας στην κατάσταση δείχνουν αυτά που περιγράψατε. Αν ελπίζετε σε μια άλλη απάντηση λυπάμαι αλλά θα σας απογοητεύσω. Θα σας προτείνω όμως να σκέφτεστε πριν μιλήσετε και να σέβεστε τον κόσμο γύρο σας."

Την συζήτηση διέκοψε το κουδούνι και όλοι άρχισαν να φεύγουν.

"Δεσποινίς Αθανασιάδη ελάτε εδώ"

Ωχ τι θα ακούσω τώρα.

Μόλις έφυγαν όλοι τον πλησίασα δειλά.

"Μάλιστα κύριε;"

"Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Πρέπει να υπερασπίζεστε τον εαυτό σας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό που έγινε σήμερα."

"Αν εννοείτε που με υπερασπιστήκατε-"

"Δεν εννοώ αυτό Μαρία. Δεν μπορεί ο κόσμος να σου μιλάει έτσι και εσύ να το ανέχεσαι."

"Μάλιστα" είπα μόνο

"Να προσέχεις" μου είπε και μου χάιδεψε το μάγουλο.

Μόλις με άγγιξε ένιωσα έναν ηλεκτρισμό με την πιο καλή έννοια που υπάρχει. Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η στιγμή, μα τελείωσε.

"Πηγαίνετε στο διάλειμμά σας." είπε και έφυγε από την αίθουσα

Πάλι πληθυντικός. Αλλά τώρα πια είμαι σίγουρη. Ο Παπακωνσταντίνου αρχίζει και μου αρέσει.