Elipsa Potępionych

》-《

Koniec XXII wieku. Po Trzeciej Wielkiej Wojnie świat niemal całkowicie uległ zniszczeniu. W wyniku katastrof żywiołowych zdewastowane zostały obie Ameryki i cała wschodnia część Azji. Kontynent Australijski oraz otaczające go wyspy zatopiły wody Oceanu Indyjskiego i Spokojnego. Ludność Afrykańską doszczętnie wytępiły panujące tam nieuleczalne choroby, a kontynent oficjalnie uznano za niezdatny do zamieszkania. Odwiedzanie Antarktydy w celach badawczych także stało się śmiertelnym zagrożeniem z powodu panujących tam rekordowo niskich temperatur. Życie przestało tam istnieć.

Ostatnim ocalałym kontynentem, nie uznanym za zakazany, stała się Europa, do której dołączono resztki ziemi azjatyckiej. Została ona scalona w jedno, ogromne państwo nazywane Imperium i dowodzone przez Derminiona Menso, który podjął się jej zjednoczenia, stawiając pierwsze budynki na powojennych gruzach. Stworzył on jeden system wraz całkowicie podlegającą mu armią, której członków, czyli pełnoletnich mężczyzn znajdujących się przed trzydziestym rokiem życia, nazwał Dermatorami.

W tym idealnym państwie, jakie udało się stworzyć, pozornie niczego nie brakowało i społeczeństwo było bardzo zadowolone. W rzeczywistości jednak panował terror. Każdych śmiałków sprzeciwiających się obowiązującemu prawu, na miejscu rozstrzeliwano lub poddawano ścięciu przez gilotynę. Był jeszcze sposób wyeliminowania takich osób poprzez odesłanie ich na Elipsę Potępionych - nikomu nieznane, tajemnicze miejsce, z którego jeszcze nikt nie wrócił. Według pogłosek, wybranie jej kończyło się późniejszym katowaniem i śmierci w niewyobrażalnych mękach, dlatego niewielu decydowało się na ten krok.

Czyli tak, jak planował Menso.

I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie pewna młoda dziewczyna, która w wyniku heroicznej walki o życie niepełnosprawnego chłopca trafiła w to niezbadane i zagadkowe miejsce. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie ja.