Paint my way to you (Finn wolfhard)

1.

Met een zucht zet ik nog maar een streep op het papier. Dit is waardeloos. Om de zoveel tijd staat er iemand bij me stil om over mijn schouder mee te kijken, maar niemand is zo betoverd door mijn werk dat ze wat willen kopen.
Als ik voor vanavond geen geld ophaal, heb ik geen plek om te slapen en dus zou ik voor de allereerste keer het me gemakkelijk moeten maken in een steeg of straatje.
Ik sta op, stop al mijn spullen diep in mijn tas en loop de drukke straat uit. Misschien dat men in central park wat vrijgeviger is?
Het was een broeierige ochtend; de zon scheen in strepen tussen de torenhoge gebouwen door op mijn gebruinde huid en het was al zo warm dat ik slechts in een off the shoulder top en kort broekje rondliep. Op slippers.
Terwijl ik zo loop denk ik terug aan gisteren, nog nooit had ik zo'n vreselijke dag beleefd:
Eindelijk kon ik weg uit Nederland, waar ik niks te zoeken had, aangezien mijn ouders er niet meer waren (en die ik nooit had gekend) en ik bij mijn tante woonde. Broertjes of zusjes had ik niet, en ik wist ook niet goed wat ik wilde worden; het enige wat ik wilde doen was schilderen, tekenen en schetsen. Ohja. En weg uit dat vreselijk koude land. Maar helaas, weg gaan, daar kon ik alleen over dromen. Mijn ouders hadden mij niks nagelaten en mijn tante was zo arm dat ik alleen kleding kreeg als ze helemaal versleten waren of veel te klein. En dus, zat er naar de kunstacademie er voor mij ook niet in. Totdat mijn vriendje, Nick, mijn leven redde. Nouwja, voordat hij het aan stukken sloeg, dat dan weer wel. Hoe dan ook, Nick bood mij een vliegtuig reis aan naar New York, waar hij woonde. Hij werkte er in een restaurantje en verdiende net genoeg geld voor de huur van zijn appartement en wat eten. Af en toe kwam hij naar Nederland, zodat we weer samen konden zijn en dan nam hij me mee naar de meest romantische plekken (voor zover Nederland romantisch is). En toen, precies een week geleden, kreeg hij salaris verhoging en dat betekende dat hij genoeg verdiende om mij over te kunnen laten vliegen naar Amerika, waar we samen zouden werken en wonen! Helemaal in tranen vertelde ik mijn tante wat ik aan de telefoon gehoord had en ze gaf me groot gelijk om erheen te gaan, naar die O zo lieve, begripvolle en beschermde Nick, die veel beter voor mij zou kunnen zorgen dan zijzelf. En dus stapte ik op het vliegtuig met het geld dat Nick me had toegestuurd en vloog naar New York, en reed ik toen naar het adres dat hij me had gegeven.
Ik onderbreek mijn gedachten even om mijn haar in een knotje te doen en het zweet van mijn hoofd te vegen. Ik loop door, in gedachten verzonken. Dan hoor ik iemand kuchen. Ik kijk op en zie een groepje jongens zitten, die naar me grijnzen. 'Are you lost, babe? We can bring you home!' Ik zie hem naar mijn korte broekje en mijn blote schouders gluren. Snel loop ik weer door. Ik hoor ze nog grinniken, maar dan is het weer stil. Rotzakken. Zij weten niet hoeveel ervaring ik wel niet heb. Nu wel.
Waar was ik ook alweer met mijn gedachten? Ohja. Ik stapte uit de taxi en keek naar het huis waar ik voor stond. Vies, oud, lelijk, maar dat zag ik toen niet. Gisteren was het een paradijs voor me dat ik eindelijk kon bewonen met mijn schatje. Tot ik de deur opende met de sleutel die ik had ontvangen per envelop van Nick. 'Nick?' Geen antwoord, alleen wat gestommel van de verdieping boven me. Ik rende trap op. Die Nick, die wilde me natuurlijk weer laten schrikken, dat was ik wel van hem gewend. Ik trok een deur open en wat ik daar aantrof was niets vergeleken met wat ik voelde toen Nick me belde. Dekens, een been, gladgeschoren, niet dat van Nick. Lange blonde haren, kledingstukken, een omgevallen bierfles en Nick blozende gezicht. Ik ramde de deur weer dicht. Dit had ik me verbeeld. Ik wilde het niet geloven. Ik kon het niet.
1 minuut. Misschien 2. Ik stond nog steeds met mijn slippers aan het vieze tapijt vastgenageld, te verbijsterd om me te kunnen verroeren. Totdat Nick opeens de deur open deed. In een badjas, haastig aantrekkend. 'Babe...' en toen pas toen brak er iets in me. 'Babe? BABE?! WAT NOU BABE! VUILE LEUGENAAR! HOE KON JE?!' Ik begon te schoppen, te slaan. Ik weet niet eens hoe lang, ik wilde hem gewoon zo veel mogelijk pijn doen.