Paint my way to you (Finn wolfhard)

19.

De duisternis trekt langzaam weg.
Ik voel hoe ik langzaam terugkom in de realiteit.
Vermoeid probeer ik mijn ogen open te krijgen maar mijn oogleden zijn veel te zwaar. Het voelt alsof er een loden gewicht aan mijn hoofd hangt.
Ik val weer weg.
Ik zit gevangen in mijn hoofd.
Ik moet er uit. Dat moet.
Ik focus me om mijn ogen open te krijgen.
'Ik wil nu wel weer eens iets anders zien dan donker en leegte.' Mompel ik.
Dan lukt het. Door een klein kiertje tussen mijn oogleden komt er eindelijk licht binnen.  Ik tuur ertussen door en probeer te kijken waar ik ben, maar het licht is nog te fel. Ik doe mijn ogen verder open. Het kost me heel veel energie om niet terug te vallen in de leegte. Mijn ogen zijn eindelijk gewend aan het licht. Vaag zie ik het bed waar ik in lig, met de witte lakens. De kamer waar ik in lig is ruim en heel wit. Tegenover me zie ik de deur. Ik probeer me te bewegen. Er gaat meteen een pijnscheut door mijn bovenarm heen. Ik kijk ernaar. Ik zie alleen wit verband.
Langzaam wordt alles steeds helderder. Ik haal een keer diep adem, knijp mijn ogen een keer stijf dicht en dan weer open. Dan zie ik de kamer eindelijk helder. Ik kijk om me heen. Links, naast het bed staat een stoel. Finn ligt erin te slapen. Ik kijk naar zijn vertrouwde warrige krullen en zijn gezicht met sproeten. Hij houdt nog steeds mijn hand vast. Ik voel de vlinders door mijn buik gieren en het zorgt ervoor dat ik meteen een stuk wakkerder ben. Ik knijp zachtjes in zijn warme hand. Nu pas voel ik me echt veilig, en ik sta mijn lichaam toe om in een diepe slaap weg te zakken.

Een hele tijd later word ik weer wakker en ik voel me iets beter. Mijn hoofd voelt minder zwaar aan en mijn arm steekt niet meer zo erg. Ik heb het wel een beetje warm. Ik open mijn ogen en kijk opzij. Finn zit niet meer in de stoel. Een beetje versuft kijk ik de kamer door en zie hem dan gelukkig aan de andere kant van de kamer staan, met zijn telefoon. Ik draai me naar hem toe om het gesprek beter te kunnen verstaan.

'Yes, she's safe. It went well. No. I just wanted to contact you about what happened. You are her aunt, so...  What? Yes, she's having a good time in New York. She lives with a girl named Caren on Upper east side. Yeah she's nice. Sorry? I couldn't hear you. Oh. No. No I'm her boyfriend. Yes. Of course. She's the most beautiful and smart girl I've ever met. I love her.'
Hij kijkt naar mij en ziet dat ik wakker ben. Ik knipoog. Er verschijnt meteen een glimlach op zijn gezicht en hij bloost. 'Sorry, can I call you back later? She's awake now. Yes. I don't know. I'll ask her.' Finn loopt naar me toe. 'I have your aunt on the phone, do you want to speak to her?' Ik schud mijn hoofd. 'Later, please, I'm very tired.' Finn knikt. Hij brengt de telefoon weer naar zijn oor. 'Maybe later? She's exhausted. She needs to rest.' Yes, thank you. I will. Of course. Yes. Goodbye.' Hij hangt op en legt de telefoon weg. Dan hurkt hij naast het bed neer en legt hij zijn armen op de rand. Hij legt zijn hoofd op zijn armen. 'How are you feeling?' Ik ga iets rechter overeind zitten en haal mijn schouders op. 'Fine, I guess. My arm doesn't hurt as much as it did earlier. But I do feel a bit like I have a flu. Ik leg een hand op mijn gezicht. Ik gloei een beetje. En toch heb ik het koud. 'What happened after I passed out?' Ik schuif een beetje op zodat Finn naast me op het bed kan zitten.
'Well, the emergency workers carried you on a stretcher, and then they carried you into the ambulance. I stayed with you. They drove as fast as they could. You were all white in your face, and you felt hot. In the hospital, they disinfected the wound with alcohol and they stiched it.' 'I have stiches in my arm?!' Finn slaat een arm om me heen. 'They did a great job, you know. After they had put bandage around you arm, they put you on an infusion. Ik speur mijn armen af en zie nu pas het infuus in mijn linkerarm steken. Bloed stroomt via een zakje naar mijn arm. Ik huiver. 'That looks creepie.' Finn grinnikt. Dan wordt hij weer serieus. 'Where you dreaming when the doctors fixed your arm?' Ik denk terug aan de leegte en kou die ik voelde. 'It was just all very empty and dark. I couldn't see anything. I got scared. I remember I started shouting for help.' 'I heard, I tried to comfort you, do you remember that?' Ik denk aan de echo die ik vanuit de verte hoorde. 'Yes, I heard you.' Finn pakt mijn hand en knijpt erin. Ik kruip dicht tegen hem aan. 'Why do I feel hot and cold at the same time?'
'The doctors said the wound was a little infected and that there was a possibility of you feeling a bit sick later on, but it wasn't anything serious.'
'Well, that's great.' Ik rolde sarcastisch met mijn ogen. Finn lachte. I'm just happy that that rock didn't hit your head or anyting. Or that there aren't any more glass splinters on your skin. You were very lucky.' Hij buigt voorover en kust zachtjes mijn lippen. Dan trekt hij terug. 'Well that's not a very clever thing to do, you know that? You could get sick too.' Ik kijk hem aan.
Hij glimlacht. 'Totally worth it.'
Ik grinnik. Dan denk ik weer na.
Where is Jasmine?'
'At her house, she called to ask how you were.'
'Is she alone?'
'No, I called Caren. She first went here to see you. You were asleep, and I told her that I would be here the whole time. So then she left to go check on Jasmine.'
'And where is the note that came with the rock?'
Finn denkt even na. 'I think I left it on the table in the art shop when the ambulance came.'
'We have to help Jasmine. What if she's in danger?'
'She's safe, she's with Caren. First, you have to lay down and rest. I'll take care of you.' Ik glimlach en Finn slaat zijn beide armen om me heen. Hij geeft kusjes op mijn hoofd.
Ik zak weg in zijn armen en dan val ik in slaap.

Hoiiii
Ff korte vraag.
Wat vinden jullie van Finn's nieuwe haarkleur?
Ik vind het best wel cute🥰
Xoxo