ooit wilde je
dat ik je aanraakte
en maakte
zoals je ouders dat voor mij hadden
gedaan
je wilde dat ik je herschiep
beter
sterker
knapper
perfect perfecter
ik hield ervan
want zoals je zei: jij maakt mij
werd ik een schilder in jouw naam
en mijn vingers
als penselen
vormden en ademden
leven in jouw trekken
alsof ik je opnieuw omlijnde
mijn tong
liet scherpe randen vervagen en bracht
tederheid in de plaats
terwijl mijn vingers gevoeligheid
neerpenden
en hoe mijn stem
beloftes in je hoofd fluisterde
ik weet nog hoe je mijn gekreun adoreerde
en jouw mond om de mijne vouwde
ze opving
alsof
je vond dat niet alleen jij
maar ook ik een kunstwerk was
en
misschien is het moment waarop je vergeet
kunstenaar of kunstwerk te zijn
dat
grenzen vervagen
of misschien was je af was je
zoals je wilde zijn
en was het tijd om iemand anders te vragen
je verder in te lijnen
want ik weet wel
ik was geen kunstenaar
en geen kunstwerk
ik was gewoon ik
en misschien was dat inderdaad niet
genoeg
JE LEEST
weerstand
Poetryover hoe een hart geraakt werd en begon te houden van en over hoe een lichaam een gebroken godin werd en leerde wat weerstand bieden was
