weerstand

- tot op het bot

omdat

het langzaam winter werd en ik

vastvroor aan oude gewoonten

en mijn longen geen zuurstof maar herinneringen ademden

werd het steeds moeilijker om los te laten

want

zo langzaam vielen ze van het lijf

vellen op de grond als oud papier en ik ving

en miste

mijn vingers grijpgrage grijpers grijpend

bekleedde ik mezelf met nieuwe huid gemaakt uit rimpels

omdat

jij mij niet langer kleedt maar naakt maakt en

zelfs nieuwe kleren helpen niet en vallen tot ik bloot tot op het bot

aan jouw voeten lig

draai en kronkel en kniel want ik wil je hier en je ziet me niet

ben je blind geworden?

ik schreeuw met een keel zonder woorden

ben je doof geworden?

inktletters op papier op de vloer hoe je op ze stapt ik wil gillen

want

uit mijn ribbenkast kruipt niet langer een hart maar een monster dat wakker is geworden

het steekt begerige handen uit en gromt

omdat het honger heeft en begrijpt

dat zelfs naakt zijnniet genoeg is