Auschwitz

14 juni 1953

'Ik ben het zat,  Joost!' Antigone slaat de deur achter haar dicht. Ik trek hem open en roep haar naam. Ze blijft midden op straat staan en wrijft over haar buik. 'Ik ben het zat, je familie de hele tijd op te vangen!' roept ze. 'We hebben je broertje nu al 3x opgevangen.' Antigone zucht. 'De eerste keer stelde je het zelf voor!' roep ik. Ze begint te lopen. 'Waar wil je heen?' vraag ik en ze blijft stilstaan. 'Hoe bedoel je dat?' Met een woedende blik kijkt ze me aan. 'Wij hebben beide geen ouders meer! Geen plek meer om te schuilen!'
Ik sta nog steeds in de deuropening met mijn overhemd half uit mijn broek hangend. Zij staat midden op straat in de avond-schermering met een prachtig blauw met bloemen versierd jurkje. Ze doet een stap in de richting van ons huis. De bewoners van de straat tegenover ons hebben zich op straat verzameld en kijken naar het tafereel. 'De hele straat kan meegenieten.' stel ik. 'Maakt me niet uit!' Ze begint weer te lopen. 'Antigone, kom nu naar binnen, dan spreken we het uit, als volwassenen.' Hoog op haar borst ademhalend stapt ze het tuinpad op en loopt naar binnen. Ik werp een blik op de buurtbewoners en sluit dan de deur. Ons 5-jarige zoontje Wolfgang, vernoemd naar Antigone haar opa, kijkt op van zijn blokken en staart ons aan. 'Hebben papa en mama ruzie?' Ik ga bij hem op de mat zitten en pak een blokje. 'Papa en mama zijn deze toren.' Ik zet het blokje boven op een stapel. 'En als de toren oud wordt en moe, kan die instorten.' Voorzichtig laat ik een paar blokjes op de grond vallen. 'Als er dan weer een sterke man komt die hem weer mooi maakt is het weer een mooie toren. Dus mama is een beetje boos op papa en kan dan, net als de toren, instorten. Dan zegt papa dat hij met mama gaat praten en dan bouwt papa de toren weer op.' Wolfgang knikt en keert zich naar zijn 2-jarig zusje Elizabeth die zijn aandacht wil. Antigone zit op de bank en kijkt me woest aan. 'Ik wil het niet, Joost.' zegt ze. 'Ik begrijp het, maar we kunnen hem ook niet op straat laten staan.' zeg ik. Ik ga op mijn knieën zitten en pak haar handen vast. 'Laat hem nog 1x hier blijven. Dan gaan we werk zoeken en dan is het klaar.' 'Waarom?' Antigone houdt voet bij stuk. 'Omdat we zijn familie zijn.' Ze kijkt me aan. Ik leg mijn hoofd tegen haar buik aan en staar naar de kleintjes. Ze legt haar hoofd op mijn rug. 'Prima. Nog 1x dan.' zegt ze. We blijven even zo zitten en dan begint ons 1-jarig zoontje Dragon te huilen. Antigone staat op en voedt hem. Ik ga op de bank zitten en staar naar de open haard. Met Dragon in haar armen zet Antigone de televisie aan. 'Mag ik ook televisie kijken?' roept Wolfgang en ploft neer op mijn schoot. Elizabeth komt naar ons toe gekropen en ik zet haar tussen ons in. We kijken het nieuws en dan een aantal programma's. 'Zal ik koken?' stel ik voor en Antigone trekt een wenkbrauw op. Ze begint te lachen. 'Jij? Koken?' 'Zo moeilijk is dat toch niet?' zeg ik. 'Nee, schat. Tuurlijk niet.' Antigone lacht en staat op. 'Wat dacht je van boerenkool met worst?' Ik lik mijn lippen af en Antigone loopt naar de keuken. Ik zet voor de kids een kinderprogramma op en loop dan ook naar de keuken. Daar staat ze, mijn vrouw, in een prachtig blauw met bloemen versierd jurkje en een schort. Ik sluip op haar af en sla mijn armen vanachter om haar heen. Ze slaakt een gilletje en ik bijt in haar oor. 'Ik houd van je.' fluister ik in haar oor en ik druk een kusje op haar wang. Ze knijpt even in mijn hand en gaat dan weer verder. 'Papa?' Wolfgang komt de keuken ingelopen. 'Wil je met mij met de bal spelen?' Ik pak hem op en draag hem als een vliegtuig naar de kamer. 'Het is nu een beetje donker. We kunnen wel een stad bouwen van blokken?' zeg ik tegen hem terwijl ik hem op de grond zet. Hij rent er naar toe en begint alvast. Ik ga weer bij hem op het matje zitten en help hem. Ik zie Antigone op de drempel van de keuken en de woonkamer staan. Ze heeft haar armen over elkaar en kijkt naar ons. Ze lacht. Al spelend lach ik naar haar terug.