Will You Marry Me?

Rozdział 10

-Ekhe, ekhe, ekhe -zaczęłam się dusić

-Mad! Wszystko w porządku? - spytał James, a później podbiegli do mnie wszyscy obecni na stołówce.

-Odsuńcie się od niej! Jak ona ma oddychać? Nie ma dostępu do tlenu, bo tak się pchacie! - w końcu Bradley się odezwał. - James, dzwoń po karetkę!

-Co tu się dzieje?

-Słuchaj, Nicole. Jak widzisz nie mam czasu teraz się kłócić, bo pomagam koleżance.

-Koleżance?! A czy Ty wiesz, że ta koleżanka, chce grać w siatkówkę i być w naszej drużynie?

-Niemożliwe. Przecież ona jest za miła, żeby należeć do tej waszej "drużyny".

-Jesteśmy najlepsi w Londynie, Simpson.

-Ooo. Możesz powtórzyć? Bo wiesz, mam tak, że jak Ty mówisz to od razu przełącza mi się na tryb, debili nie słuchaj.

-Oh... Simpson. Jakiś Ty zabawny! Ja przynajmniej nie mam dziewczyny, żeby zrobić dzięki niej większą karierę.

-Nie chcę Wam przeszkadzać w tej, jakże ciekawej rozmowie, ale Mad robi się sina na twarzy, a pogotowia jeszcze nie ma!

-Widzisz? Więc weź swoje cztery litery i idź na ten swój trening, bo tylko przeszkadzasz.

-Wal się Simpson! I powiedz swojej koleżance, żeby nie robiła sobie nadziei na bycie w drużynie. Przygarnijcie ją to tego swojego pedalskiego zespołu!

-Pamiętasz ten tryb o którym Ci mówiłem, znowu się włączył. Ups.

-Brad! Pogotowie już jest.

-Nareszcie! Panowie ona się dusi, jest już sina, a my nie wiemy co robić.

-Czy zadławiła się czymś?

-Nie. Raczej nie. -powiedział przestraszony Simpson

-A może jest na coś uczulona?

-Nie wiemy. -wtrącił James

-Dobra. Mierzymy parametry. Podajemy jej fenistil doustnie i tlen.

-Hej, Mad! Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz. -pocieszał ją Bradley -I co teraz, Panie Doktorze? Zabieracie ją do szpitala?

- Nie ma takiej potrzeby. Jej stan się poprawił. Będzie żyła. Teraz najlepiej będzie, jak pojedzie do domu i się położy.

- Dziękuję, zadbam o to, żeby trafiła bezpiecznie do domu. -brunet podał rękę lekarzowi

-Dbaj o nią.

Siedziałam na krześle w stołówce szkolnej i dochodziłam do siebie. Nie mam pojęcia skąd się wziął ten kaszel. Przecież nigdy nie miałam alergii.

-I jak się czujesz?

-Lepiej, dzięki.

-Wiesz, bo była tu Nicole i ona...

-Zobaczyła, że z Tobą przebywam, tak?

-Tak. I...

-I nie mam po co przychodzić na trening?

-Dokładnie.

-Co się takiego wydarzyło między Tobą, a Nicole?

-To długa historia.

-Mam czas.

-Ja i Nicole, jako dzieci byliśmy kiedyś przyjaciółmi. Najlepszymi przyjaciółmi. Rządziliśmy w przedszkolu, a później na początku w podstawówce. Tylko na początku, bo jakoś w czwartej klasie poznałem Jamesa, Trisa i Connora. Chciałem, żebyśmy tworzyli najlepszą grupę w szkole i nawet przez chwilę tak było, ale Nicole zaczęła się od nas oddalać, a przede wszystkim, zaczęła się oddalać ode mnie. Nie wiedziałem, co się stało i w sumie nigdy się nie dowiedziałem. Ona zaczęła trenować, ja i chłopaki założyliśmy zespół. Nasze drogi się rozeszły. Widocznie tak miało być.

-Aż niewiem co powiedzieć, a czytam dużo książek, więc moje słownictwo nie jest ubogie.

-Haha. Chodź, odwiozę Cię do domu.

-Dzięki, Brad.

Wsiedliśmy do jego samochodu, gdy nagle podbiegła do niego jakaś dziewczyna. Była to nie wysoka bruetka i jak się później okazało, jego dziewczyna.

🔸🔸🔸

Misie moje kochane! Bardzo, ale to bardzo przepraszam, za tak długą nieobecność, ale ostatnio mam gorszy okres. Mam nadzieję, że mi wybaczcie.