.

Ένιωθα ασφάλεια μαζι του...

Καποιον πολυ ξεχωριστό άνθρωπο για εμενα...

Καποιον που μου αλλαξε την ζωη και μου εμαθε τα κολπα της...

Τον πλησίασα ενω το χαμογελο δεν έφευγε απο τα χείλη μου...

Με κοιτουσε έντονα...
Τον κοιτουσα στα ματια...

Αρχισαμε με μικρα βήματα να πλησιάζουμε ο ενας τον αλλον...

Ειχαμε φτασει απεναντι τωρα πια αλλα προχωρούσαμε κι άλλο ξαφτικα το μικρο μου βημα ανατραπικε σε τρεξιμο και οταν πηγα πια δίπλα του πυδιξα πανω του τυλιγόντας τα ποδια μου γύρω από την μεση του και αυτός τυλιξε τα χερια του γύρω μου
Κρατοντας με καλυτερα ενω εγω βολευτικα στον λεμο του

Ενιωθα ασφαλεια μαζι του !!!
Ηταν ο μονος ανθρωπος που με έκανε να νιώσω ασφάλεια..Αυτός και ο Χάρης

Μετα απο λιγα λεπτα ξετιλιξα τα ποδια μου γύρω του γιατί δεν φταιει σε κατι ο καημένος να με εχει καβαλα τοσην ωρα.....

Ξετυλιξε κι εκείνος τα χέρια του απο πανω μου και ξανά χαμογέλασαμε μεταξυ μας...

-τι κανεις μικρό μου???

-ειδικά τωρα τελεια!!!

-χερομαι.... παμε?

Συμπλήρωσε μετα απο λιγο...

-παμε

Του απαντισα μην εχει φύγει το χαμόγελο μου

Με αγγαλιασε απο την μεση και αρχισαμε να περπατάμε...

(2 ωρες μετα)

Ηρθα σπίτι
Η ωρα ειναι 8 και κατα τις 10:00 - 10:30 ξεκιναει ο αγώνας

Λοιπον...
Ντυνομαι και φευγω με τον χαρη για το γκαραζ που ειναι 20 λεπτα απο το σπιτι....

Ειχα παρει ενα συγκεκριμένο συνολο να βαλω αλλα κατέληξα σε ενα αλλο που μου εδειξε η Κατερίνα....αυτο 👇

Και αφου εβαλα μονο τα ρουχα γιατι και να βαφομουν ποιος θα με εβλεπε αφου θα εβαζα την κουκουλα μου...