No way back

Hoofdstuk 4.

De moeder van Lauren was arts en had altijd spullen in huis. Voor een simpel buikgriepje tot medicijnen voor een longinfectie. Dus als we bij haar huis aankomen drukt Lauren me op de bank en loopt ze de inloopkast net medicijnen in. Aan de muur hangt een papiertje waar wat staat en waarvoor. Speciaal voor Lauren gemaakt. Ze pakt een doosje met pillen tegen hoge koorts en ze pakt een coolpack uit de vriezer. Ze legt het coolpack op mijn hoofd en geeft me een glas water en drie pillen. Dave kijkt toe terwijl ik een deken over me heen krijg. Voel je de warmte überhaupt? ik kijk hem aan. Hij is zo waanzinnig knap. Nee. En de kou van het coolpack ook niet. Hij zucht en grijnst. Ik ga straks met een auto op pad en eten verzamelen. We moeten hier zo lang mogelijk blijven. Dit huis is één van de weinige intacte huizen. Lauren geeft me een kom soep en Dave ook één. "Je moet zo snel mogelijk herstellen. Ik weet niet hoeveel medicijnen mama hier heeft liggen en het ziekenhuis is niet erg dichtbij." zegt Lauren. "Lauren, ik heb nergens last van. Ik denk niet dat ik ziek ben." ik heb geen zin in ruzie dus probeer kalm te blijven. "Je bent gloeiend heet, Caty. Ik denk niet dat jij de enige bent die een koorts van vijftig graden kan overleven. Vijftig graden is niet normaal Caty. En niet gezond."  Ik begin me te irriteren aan haar standvastigheid. Caty rustig. Ik zie een zwarte dichte glinstering om je heen. Doe niks doms. Nu is de maat vol. Ik ontplof. "Bekken dicht!" gil ik. Een blauwe vuurbal vliegt door het raam tegen het huis aan de overkant van de straat aan. Een gat met een doorsnede van minimaal een meter blijft in de muur achter. Ik schrik zo erg dat er een vlam in mijn handen achter blijven. Ik kijk naar mijn handen en de tranen lopen over mijn wangen. "Oh mijn god!" fluister ik. Wat is dit voor raar iets. Ik kijk op naar Lauren en ik zie dat ze weer bleek is. Ze kijkt me met grote ogen aan en ik zie de angst in haar ogen. "Lauren het is niet wat je denkt. Dit heeft allemaal met elkaar te maken, maar ik kan er echt niks aan doen en ik weet niet wat het is." rattel ik achter elkaar aan. Ze is mijn beste vriendin en op dit moment blijkbaar ook de enige. Ik wil haar echt niet kwijt. Niet nu. Niet op dit moment. "Caty... Ik kan dit niet. Het spijt me. Ik moet het even verwerken. Ik kom terug als ik er klaar voor ben." zegt ze zacht. Ik weet dat ik haar nu niet tegen kan spreken maar dat lukt ook niet. Een dikke brok vormt zich in mijn keel en het lukt niet om te slikken. De tranen vormen zich in mijn ogen terwijl ze naar buiten loopt. Ze gaat naar het huis van de buurvrouw, waar ze altijd heel erg close mee was. Ik blijf stil op de bank zitten.

_______________________________

P.O.V. van Lauren

Ik kijk haar met grote ogen aan. Wat is dit? Kan ze nog meer met haar nieuwe speciale krachten? Ik heb net gezien dat ze een mega vuurbal door het huis van mevrouw Hali gooit. Caty kijkt naar haar handen. "Oh mijn god!" fluistert ze. Ze kijkt me aan en ik merk dat ik bang ben. Doodsbang. "Lauren het is niet wat je denkt. Dit heeft allemaal met elkaar te maken, maar ik kan er echt niks aan doen en ik weet niet wat het is." zegt ze. Ze is mijn beste vriendin maar ik heb het gevoel alsof er een kloof tussen ons is ontstaan "Caty... Ik kan dit niet. Het spijt me. Ik moet het even verwerken. Ik kom terug als ik er klaar voor ben." zegt ik zacht. De tranen vormen zich in mijn ogen terwijl ik naar buiten loop. Ik ga naar het huis van buurvrouw Garvel, mijn favoriete buurvrouw. Ik loop naar de koelkast en pak een glas cola. Ik ga op de bank zitten en zet de cola op het tafeltje. Ik leg mijn handen in mijn schoot en staar naar de tv. Hij staat uit. Ik voel me zwaar klote. Caty is echt mijn beste vriendin maar ik ben echt heel jaloers. Ze kan dingen die ik niet kan. Ze heeft een stapje voor bij de knapste - en enigste - jongen in deze vreemde wereld, en ik ben maar een simpel meisje wat niks kan. Helemaal niks. Ik ben niet eens knap. Ik leg mijn gezicht in mijn handen en huil. Wat moet ik nou doen? De wereld is verwoest en blijkbaar is er niks wat ik kan doen. Krak. Ik schrik en kijk bang om me heen. Krak. Het is alsof er iemand de trap af loopt. Maar dat kan toch niet? Er is niemand hier behalve ik, Caty en Dave. Tenminste... Dat dachten we. Krak. Wat is dit voor engs? Kraaaaak. De deur gaat open. Ik spring achter de bankleuning. Oh mijn god. Dit is zo eng.