No way back

Hoofdstuk 9

*Bam* *Bam* Geweerschoten. Bang vlieg ik omhoog om te kijken waar het vandaan komt. Lauren kijkt me aan "Wauw! Dat is echt gaaf! Hoe doe je dat?" vraagt ze belangstellend. Ik kijk om me heen en probeer haar te negeren. "Caty? Caty!" roept ze. Ik zie de man in het nette zwarte pak waar Lauren het over had. Hij heeft een geweer, en komt bijna bij de hoek. Lauren staat nog midden op de weg zie ik. "Lauren, zoek dekking! Zoek een schuilplaats!" Gil ik naar haar. Ze kijkt raar en blijft staan. Ik vlieg naar beneden en terwijl ik nog boven de grond ben begin ik al naar haar toe te rennen. Ik grijp haar vast en sleur haar een huis binnen. Snel gooi ik de deur achter me dicht, en ik pak Laurem bij haar hand terwijl ik de woonkamer in loop. Vanachter het raam kijk ik naar Vince die met zijn geweer in de aanslag de hoek om loopt. Lauren komt naast me staan en kijkt ook naar Vince nu. "Heey dat is Vince! Kom we moeten naar hem toe!" zegt ze vrolijk. Ik draai me naar haar om en kijk haar boos aan. "Snap je het nu nog noet Lauren? Hij is de Bad-guy hier. Hij heeft een geweer en wil ons hier niet hebben. Als je naar buiten komt schiet hij ons neer. Ook jou." zeg ik terwijl ik af en toe weer een blik op Vince richt. Hij staat hier nog maar honderd meter van af, en loopt stug door. Het lijkt alsof hij overal heen kijkt, dus ik verstop me achter het gordijn en trek Lauren weer mee. "Hij is niet fout! Hij is hartstikke aardig! Aardiger dan jou in ieder geval." Ze rukt zich los en sprint naar de deur. Ik blijf zitten waar ik zit, want ik heb zo'n idee dat ze me anders ook in moeilijkheden brengt. Lauren loopt naar Vince toe, zie ik. Ze omarmen elkaar en praten samen. Had ik het toch mis?

______________________________

P.O.V. van Lauren

"Hij is niet fout! Hij is hartstikke aardig! Aardiger dan jou in ieder geval." Ik trek mijn arm los en ren naar de deur. Ze wordt echt steeds arroganter, die Caty. "Heey Vince!" roep ik als ik buiten sta. Hij kijkt blij naar me en ik loop naar hem toe. "Vanwaar dat geweer en die geweerschoten net?" vraag ik terwijl ik hem omhels. Dat lichaam, wauw! "Oh, dat was een overlevende die al gestoord is geworden van het alleen zijn. Niks ernstigs hoor." ik voel iets in me tintelen. Jes, ik had gelijk in plaats van Caty. "Gelukkig maar. Ik was al bang dat er een leger zou komen ofzo." Vince grinnikt. "Dat had je gewild zeker. En jou op de troon zetten, haha! Dan mag jij alles hier regelen zeker." ik kijk hem vragend aan. "Nee,  waarom zou ik dat willen?" opeens kijkt hij weer serieus en hij schudt zijn hoofd. "Niks. Laat maar." hij zwijgt, en begint weer te lopen. "Waar was je van plan heen te gaan?" vraagt hij, van onderwerp veranderend. "Geen idee. Ik weet niet meer waar ik wel en niet heen moet. Alles lijkt verlaten te zijn. En daar hou ik eigenlijk niet zo van. En jij?" vertel ik eerlijk. "Ik was aan het zoeken naar meer overlevenden. Ik wil niet dat ze elkaar vinden zodat ze in opstand kunnen komen enzo. Opstanden werken nooit goed in verlaten gebieden." ik snap niet helemaal wat hij bedoelt, maar het zal wel. We zijn al een paar straten verder als we een gat in de grond zien. Het is een groot gat, en er zitten nog een paar smeulende stukjes in. "Hier is iemand geweest. Wees op je hoede, ze kunnen overal zitten." fluistert hij. Hij gaat om me heen staan, als een soort van beschermende houding. Hoe verder we komen hoe meer de huizen verwoest zijn. Het lijkt op een gevecht met vuur, maar diegene heeft er mee rond gegooid; alle kanten op die maar mogelijk zijn. De gaten zijn van verschillende maten. Sommige gaten zijn wel twee meter in de doorsnede. Opeens gaat er een lampje branden. Caty. Was ze zo verdrietig om mij? 

____________________________

P.O.V. van Caty

Ik sluip achter ze aan, maar ik blijf in de schaduwen van de huizen, en de bomen. Ze mogen me niet ontdekken. En Vince al helemaal niet. We komen voorbij een groot gat in de grond, en ik zie dat Vince voor Lauren gaat staan, met zijn armen gespreid. Hij wil haar beschermen, dringt het tot me door. Als zij verder lopen, en ik bij het gat kom herken ik de structuur. Dit is de plaats waar ik mijn frustraties heb ge-uit. Ik zie Lauren om haar heen kijken. Zou ze het herkend hebben? Opeens dringt er iets heel belangrijks tot me door. Dave! Kristal! Ik heb ze niet meer gezien en gehoord sinds ik hysterisch werd van de geweerschoten! Maar ik kan nu niet terug! Ik vlieg ongeveer 10 meter omhoog en kijk om me heen of ik ze misschien ergens zie. Nergens. Dan hoop ik maar dat ze veilig en beschut zitten. Ik schrik en val. Mijn vuur is gedoofd, vanuit zichzelf. Ik val keihard op de grond. Wat is dit nou? Ik sluit mijn hand en als ik hem open, gebeurt er helemaal niks. Hé? Ik snap er niks van! Hoe kan dit nou zomaar? Ik probeer het nog een paar keer, maar er gebeurt helemaal niks.

____________________________

P.O.V. van Dave

Ik zie Lauren met Vince meegaan, en Caty er achteraan sluipen. Ik loop de straat op en probeer Kristal te zoeken. Ik denk dat we niet elkaar moeten kwijt raken, aangezien we niet weten waar Caty, Lauren en Vince heen zijn. "Dave... Pssst!" hoor ik, maar als ik me naar het geluid omdraai zie ik helemaal niemand. Ik dacht toch echt dat ik Kristal hoorde? Dan zie ik een glinstering in een blaadje aan een struik. Kristal komt tevoorschijn . Eerst word ze wit en daarna haar eigen kleur. "Ik kan me in glas veranderen, en daardoor kon je me niet zien. Sorry daarvoor." zegt ze als we naar de straat lopen. Ik wijs welke kant we op moeten, en we praten wat over onze gaves. Als ik probeer een steen in water te veranderen, gebeurt er niks. Kristal kan de steen wel in diamant veranderen. Ik pak meerdere steentjes, maar het lukt bij geen van allen. Als ik mijn hand sluit en open, zonder een steentje, gebeurt er ook niks. Er komt geen druppel! Kristal kijkt me vragend aan, maar als ik het vaker probeer gebeurt er nog steeds niks. "Hoe kan dat? Ik heb je met water zien 'spelen'!" zegt ze. Ze maakt haakjes met haar handen terwijl ze spelen zegt, maar ik snap wat ze bedoelt. Ik weet ook zeker dat ik de gave had! Hoe kan het nou opeens zo weg zijn? Als Kristal hetzelfde gebeurt is het bij haar ook opeens weg. "Ik kan mezelf ook niet meer in glas veranderen! Ik probeer het, maar het lukt niet!" ik zie de bange uitdrukking op haar gezicht en besef me dat we iets heel kostbaars zijn kwijtgeraakt. Caty! Denk ik opeens. Zij maakt heel erg veel gebruik van haar krachten, en vooral in vervelende situaties, lijkt mij. Als ze nou wat tegen Vince probeert, en ze word net gesnapt! Ik begin te rennen. Ik hoop dat we haar nog vinden vor ze iets doms doet!