No way back

Hoofdstuk 7

P.O.V. van Lauren

"Wie is dat!" gil ik bang. Ik tril heel erg. Dit meisje is ook anders. Zij heeft ook krachten. Haar haar is van glas ofzo. Het glinstert en haar ogen zijn ook wit. Waarom ik niet? Caty rent naar mij toe maar ik haal de veiligheidspal eraf. "Lauren! Niet doen!" Ik kijk haar stijf aan. "Lauren, waarom doe je dit?" vraagt ze. Ik zie in mijn ooghoeken dat het meisje stiekem weg loopt en nu ook een glazen gezicht heeft. Wat is dat voor raars?! Er rolt een traan over mijn wang. "Jij hebt krachten, dat meisje zeer waarschijnlijk ook, en Dave. Jij en Dave hebben wat, en ik heb helemaal niks. Het is zo oneerlijk! Ik wil dit niet, Caty." Ik richt het pistool op mijn hoofd. Ik tril als een rietje en duw het pistool al bijna in mijn hoofd. "Neeeee!" gilt Caty. Ik zie een vuurbal zo groot als een voetbal op me af komen. Het raakt de zijkant van mijn hoofd en alles begint te branden. Ik gil het uit van de pijn en val op de grond. Ik kan niks meer bewegen en alles word een beetje wazig. Ik zie Caty op me af komen. "Lauren! Nee! OMG!" klinkt een lage stem sloom in mijn hoofd. Lauren. Alles komt goed. klinkt de stem van Caty in mijn hoofd. Mijn ogen vallen dicht maar het is niet donker. Het lijkt net alsof ik in een witte lamp kijk. Het is niet fijn dus open ik mijn ogen weer. Ik zie iemand over me heen gebogen, en een spiegelend oppervlak aan de andere kant. Ik kan niet helemaal helder zien en dat irriteerd me dus sluit ik mijn ogen weer. Het licht wordt feller. Ik gil als er een gedaante uit het licht loopt. Rustig Lauren. Alles komt goed. klinkt de stem van Caty weer. "Een man!" gil ik. Dan wordt opeens alles zwart. De man is weg, en ik zie niks meer.

__________________________

P.O.V van Caty

Ik zie haar ogen open en dicht gaan. Dan slaakt ze een schorre gil. Rustig Lauren. Alles komt goed. Ik heb net gemerkt dat ik ook tegen haar kan praten, maar ze zegt niks terug. Dan gilt ze "Een man!" en ik voel mezelf wit om mijn gezicht worden. Dan wordt ze slap. De hand die ik in mijn hand had, valt eruit. Een traan loopt over mijn wang. Lauren! probeer ik. Maar ik zie geen beweging achter haar oogleden, waar dat net wel gebeurde. Dave trekt me omhoog en houdt me vast, maar ik trek mezelf weer los. "Nee! Dit kan niet. Niet Lauren! Wat heb ik gedaan!" Dave draait me om en geeft me een knuffel. "Het komt wel weer goed." fluistert hij. Ik doe een stap naar achteren en kijk hem kwaad aan. "Wat? Tuurlijk niet! Ze is dood man! En daar heb ik voor gezorgd!" boos ren ik weg. Ik ren zo hard ik kan en ren waar mijn voeten me brengen. De tranen lopen over mijn wangen en ik zie bijna niks. Maar dat maakt me niks uit. Lauren, mijn vriendin die ik al bijna mijn hele leven ken, is dood. Ze zag Jezus, en die heeft haar meegenomen. Ik hoop dat ze bij haar moeder is. Zuchtend veeg ik mijn tranen uit mijn ogen. Ik kijk om me heen waar ik ben, maar ik herken niks van mijn omgeving. "Shit!" roep ik. Ik gooi een vuurbal op het huis voor me en ga op het stoeprandje zitten. Ik maak een vuurballetje in mijn handen en maak hem groot. Als hij zo groot is als een skippi-bal is, voel ik me opeens weer moe worden. Nee, dit gaat niet. Maar het gaat wel beter. Misschien als ik veel oefen, dat het beter wordt. Terwijl ik naar mijn handen kijk voel ik me weer beter worden. Hé? Ik voel dat er een vloeistof door mijn armen en benen gaat. Als ik weer een balletje maak, kan ik hem weer groter maken. Hij wordt nu al heel groot, en als ik merk dat ik mijn adem inhoud blaas ik in één keer uit. De bal vliegt vooruit tegen een ander huis. "Wajoo!" roep ik uit. Dat is echt cool. Ik probeer het opnieuw, en even later sta ik vuurballen van twee meter rond te gooien. Opeens val ik om terijl ik een bal maak, en ik besef me dat iki niet veel aan kan. Blij ga ik weer op het stoeprandje zitten, tot ik er achter kom waarom ik hier ben. En niet bij Dave en Kristal. Ik pink een traantje weg en kijk ernaar als het op mijn hand ligt. Het verdampt binnen twee tellen op mijn hand, en ik slaak een gilletje. "Huh? Wat? Holy shit..." breng ik stamelend uit. Okey... En nu kan ik niks meer met water ofzo? En Dave dan! Ik ren naar het huis achter me, wat nog niet zo erg beschadigd is. Ik pak een glas water en drink het op. Voordat het mijn mond raakt begint het te koken. Het glas smelt in mijn handen. "Aaah!" gil ik. Ik open de koelkast en steek mijn handen in het vriesvak. Mijn handen worden voor mijn gevoel iets koeler, al voel ik niet erg veel behalve een vlaagje koude lucht. Mijn handen passen zich aan de warmte in de omgeving aan ofzo? Ik krijg de kriebels als ik er aan denk wat voor raars er met me aan de hand is sinds ik en Lauren hier beland zijn. Ik haal mijn handen uit het vriesvak, en pak een nieuw glas. Dit keer kan ik het water opdrinken, maar het glas smelt even later wel als ik het nog even in de lucht houd om het te bekijken. Precies waar mijn handen het glas vast houden, begint het glas te koken. Jeez... Ik open een la onder de oven, en pak twee dikke doeken waarmee je een pan kunt vast pakken. Ik pak een kant-en-klaar-maaltijd uit de koelkast en leg de doeken weg. Als ik het pak vast pak, begint het eten binnen een paar seconden al te koken. Na een paar tellen koken laat ik het los en pak de doeken weer. Ik pak een lepel en eet het op. He, he. Ik begon echt honger te krijgen. Hoe moet ik dit nou de komende jaren doen? Als ik weer buiten ben voel ik me alleen. Ik mis Dave en Kristal. Ik probeer me te orriënteren maar ik zie helemaal niks wat me bekend voor komt. Misschien moet ik maar op het dak klimmen, om te kijken of ik misschien de Kwemflat ergens zie. Na even zuchten loop ik weer naar binnen en naar zolder. Er is gelukkig een dakraam, maar het is wel lastig om daar doorheen te komen want het zit wat hoog. Uiteindelijk lukt het, en als ik op het dak zit zie ik de Kwemflat gelukkig. Ik kijk hoe ik moet lopen en ga aan de rand van het dak staan. Ik maak een soort kussen van vuur en laat me vallen. Zo, dat is handig!