No way back

Hoofdstuk 6.

Ik kruip het bed van de moeder van Laura in, Dave komt er ook zo aan. Laura ligt in haar eigen bed. Ze weet van ons. We hebben het haar verteld. “Ach joh, dat had ik echt al verwacht hoor.” Zij ze kalm. Maar ik zag aan haar dat ze jaloers werd. En misschien zal ze dat wel altijd blijven. Toen ik eerder een telefoon had dan aar, heeft ze hem een keer uit mijn tas gestolen toen ik bij haar was. Een dag later zei ze dat hij nog op haar kamer lag. Er mistten een stuk of vijftig foto’s. Misschien gaat ze zelfs wel proberen Dave af te pakken. Maar Dave vertelde me dat ik daar niet over in hoefde te zitten. Hij vond haar een jaloerse bitch. Als Dave binnen komt, kruipt hij bij me in bed. Hij heeft alleen een boxer aan, en dat staat hem goed! Ik geef hem een kus, en al snel zit zijn hand onder mijn shirt. Dave... Ik ken je nog niet eens vierentwintig uur! Dit kan ik echt niet doen hoor! Hij maakt zich van me los. Vind je me niet leuk genoeg dan? In deze nieuwe wereld is alles anders he? Ik geef hem een kus. Ik vind je echt super leuk, maar ik ben niet veranderd door deze nieuwe wereld. Hij geeft me gelijk en we gaan slapen. 

Als we de volgende ochtend wakker worden, liggen we in elkaar verstrengeld. Ik grinnik en maak me los. Dave gaat eerst douchen en daarna ik. Die doen het tenminste wel. Als ik klaar ben komt Lauren naar me toe. “Je weet dat er geen water bijgevuld kan worden en dat we dus binnen twee weken niks meer hebben als je elke ochtend drie uur douchet?” ik glimlach naar haar en loop om haar heen. Zijkwijf. Ik geef Dave een zoen en een knuffel en kleed me dan om. Vandaag gaan we kijken of we meer aan onze ‘krachten’ kunnen doen en we gaan mensen zoeken. Eerst de krachten. Dus als we beneden zijn en gegeten hebben maak ik een vlammetje in mijn hand en probeer hem groter te maken. Na een tijdje lukt het. Hij wordt zo groot als een hoofd. “Wuhuu! Het lukt!” gil ik blij. De krachten zijn dus te trainen. Ik sluit mijn hand en opeens voel ik dat ik heel erg moe ben. Ik ga zitten en Lauren geeft me een glas cola. “Wauw, ik ben nu echt heel erg moe.” Ik kijk naar Dave, die het probeert met zijn druppel water. Bij hem lukt het ook, maar hij valt opeens neer. Het water valt over hem heen, en hij blijft stil liggen. Ik gil en ren naar hem toe. “Dave, Dave!” Hij mag niet dood! Niet nu al! Dave! Gaat alles goed daarbinnen? Probeer ik te seinen. Maar het blijft stil. Er loopt een traan over mijn wang. Ik pak zijn pols, en ik voel geen hartslag. "Nee, nee, Dave! Niet doen." fluister ik. Pff rustig maar, ik viel alleen maar flauw. Hoor ik dat goed? "Dave?" ik knipper de tranen uit mijn ogen. Ik heb zijn pols vast, en ik voel geen hartslag, maar Dave opent zijn ogen en geeft me een kus. "Dave? Hoe kan dit? Ik voel je hartslag niet." zeg ik bezorgd. Dit kan toch niet goed zijn? "Ik voel me topfit hoor!" glimlacht hij. Hij pakt mijn hand, en Lauren gaat op de bank zitten. "Dave, je laat ons niet nog een keer zo schrikken hoor!" waarschuwt ze. 

Ik loop het huis binnen. Dave is aan de overkant van de straat, en Lauren in het huis naast me. We hebben elk een kar voor de deur staan, en een aantal tassen waar we het eten in kunnen doen. Ik heb de tas in mijn hand en loop naar de keuken. Dit is mijn eerste huis. Ik haal het eten uit de koelkast en de kelder en zoek even naar het snoepkastje. Ik vind nog wat bruikbare spullen en even later het snoepkastje. Tenminste het beetje snoep wát ze hier hebben. Een pakje kauwgom en een zakje winegums. Ik neem een kauwgompje en loop naar buiten. Ik leg het eten in de kar en loop weer naar binnen. Nu moet ik naar boven, om te kijken of er nog meer bruikbare spullen zijn. In de kamer van de ouders vind ik een portomonee met geld, en een reep chocolade. In de kamer van een directioner vind ik ook een portomonee met geld, en een grote snoepvoorraad. Twee zakken chips, een reep chocolade, een zak spekjes, en nog drie rollen pepermunt. Ik neem ook de rollen wc-papier mee, en ga weer naar buiten. Het gaat prima zo. Ik loop weer naar buiten en loop naar het volgende huis.

Ik heb al een paar huizen gedaan en het wordt al een beetje schemerig. "Dit is ons laatste huis." roept Dave naar mij. Hij staat aan het einde van de straat. Ik werp hem een kushandje toe en stap het volgende huis binnen. Het is er donker. Ik zie bijna niks. Op zoek naar het lichtknopje stoot ik tegen heel veel dingen aan. Als ik val knipt het licht opeens aan. He? Er is niemand dus ik ga op zoek naar de keuken. Dat is niet erg moeilijk, maar tot mijn verbazing is de koelkast helemaal leeg. In de fruitschaal ligt alleen een oude, verrotte peer en voor de rest is er niks. Raar... Doenk. Doenk. Wtf? Ik open een kastje waar geluid uit komt. Huh? De afwasmachine staat aan, hij moet nog achttien minuten! Ik loop naar de deur die volgens mij naar boven lijdt. Er klinkt geluid van boven. Ik loop naar boven en ik voel een lichte paniek opkomen. Ik maak een vuurballetje ter grootte van een tennisbal. Als ik een deur open zie staan en een tv aan zie staan met een dvd aan, wordt het balletje automatisch groter. Mijn paniek wordt ook groter. Stel je voor dat één van de handlangers van Vince hier woont. Opeens voel ik een windvlaag en als ik me omdraai staat daar een meisje. Ze heeft wit haar maar ze lijkt heel jong. Ze kijkt me recht aan. Mijn mond valt open van verbazing. Haar ogen hebben geen pupillen en irissen. Ze strekt haar arm en raakt de vuurbal aan. "Jij bent Vuur." fluistert het meisje met een heldere stem. Ik knik. "Maar wat ben jij? Wie ben jij?" vraag ik. "Ik ben Kristal. Zo heet ik ook. Ik dacht dat ik de enige was hier." ik knik weer. "Ik ben Caty. En ja, dat dacht ik ook eerst. Maar later bleek mijn vriendin hier ook nog te zijn, en later zijn we een jongen tegen gekomen. Mijn vriendin is zelfs de stichter van deze verwoesting tegen gekomen." vertel ik. Het meisje kijkte bang en het wit begint als kristallen over haar gezicht te kruipen. Haar hele gezicht is van kristal als ze zegt: "We zijn hier helemaal niet alleen, zoals we dachten. We zijn alleen met veel minder." Ik pak haar hand. "We komen hier uit. En zo niet, dan maken we het hier zoals we willen." ze knikt. Ze laat me los en sluit haar hand. Als ze hem opent zweeft er een helder lichtgevend kristalletje in. Ik doe hetzelfde en laat haar mijn vlammetje zien. Mijn mond valt open. Hij is veel groter dan eerst! Hij is nu bijna zo groot als een pingpongballetje! Eerst was het een kaarsvlammetje, en nu?! Ik sluit mijn hand en open hem weer. Ik maak hem groter, maar krijg hem niet kleiner. Wtf? Ik kijk Kristal aan, en zij probeert hetzelfde. "Hij kan niet meer kleiner?" vraagt ze. Verwondert kijk ik naar het inmiddels grote kristal. Wauw. Dat is pas een geweldige gave. Haar gezicht word weer normaal, en uiteindelijk krijgt ze zelfs blauwe ogen. Ze zijn wel licht, maar fijner om naar te kijken. Ik besluit haar als vriendin te noemen.

Als we buiten zijn staat Lauren daar. Ze springt naar achteren. "Wie is dat Caty?" zegt ze. Ze kijkt super bang en wijst opeens met een pistool naar haar. Waar heeft ze die nou weer vandaan? "Lauren doe normaal!" schreeuw ik bijna. Kristal is het huis weer in gesprongen. En kijkt door het raam over het randje van de vensterbank. "Wie is dat!" gilt ze bang. Ik ren naar haar toe maar als ik een meter van haar af ben, haalt ze de veiligheidspal af. "Lauren! Niet doen!" Ik sluit en open mijn rechterhand achter mijn rug. Ik maak het vuurballetje groter tot ongeveer een voetbal. "Lauren, waarom doe je dit?" vraag ik. Er rolt een traan over haar wang. "Jij hebt krachten, dat meisje waarschijnlijk ook, en Dave. Jij en Dave hebben wat, en ik heb helemaal niks. Het is zo oneerlijk! Ik wil dit niet, Caty." Ze richt het pistool op haar hoofd. "Neeeee!" gil ik. Ik schiet de vuurbal af op het pistool, maar de bal is groter dan het pistool. Het raakt Lauren tegen de linkerkant van haar hoofd en tegen haar hand. Ze gilt het uit van de pijn en valt op de grond.