No way back

Hoofdstuk 8

P.O.V. Dave

Ik ren achter Caty aan, maar ze is veel te snel. Roepen werkt ook niet. Hijgend blijf ik stil staan. Laat ook maar, als zij niet wil. Ze komt vast wel terug... Denk ik... Ik loop terug naar Kristal en het lijk van Lauren. Kristal zit ernaast en houdt haar hand op het hoofd van Lauren. Kristal is helemaal wit, en de huid van Lauren onder haar hand ook. "Wat doe je?" vraag ik terwijl ik dichterbij kom. "Ik probeer haar wakker te maken. Dit heb ik ook ooit bij mijn vriendin gedaan, ik heb al een hele tijd zulke krachten..." zegt ze zacht. Ze is een erg verlegen meisje, dat merkte ik al toen ik haar net zag. Maar ze is wel mooi, en die krachten of hoe ze het ook noemt, zijn echt super gaaf. Wat kun je nou met water? Water! IK leg mijn hand op de mond van Lauren en beeld me in dat ze drinkt. Op een gegeven moment zie ik haar slikken. OMG! "Wat gaaf! Hoe kan dit? Waarom kunnen wij dit?" vraag ik opgewekt. Kristal kijkt me doordringend aan. "Jij hebt de krachten nog niet zo lang he?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Ik heb ze pas sinds de verwoesting." zeg ik. "Ik heb ze al heel lang, al een jaar ofzo. Ik kwam er achter toen mijn vriendin overreden werd door een moter, en haar nek gebroken was. Ik legde mijn hand op haar nek en ik wou zo graag dat het genas, dat ze weer leefde. En toen na een paar minuten knipperde ze met haar ogen. Ze vertelde dat ze een man had gezien, in het witte licht. Daarna werd het zwart en even later voelde ze haar hand tintelen." vertelt Kristal. Ze kijkt naar Lauren, en ik zie een traan lopen over haar wang. Als hij op Lauren valt wordt het daar wit. Het wit spreidt zich uit over haar hele lichaam, en ze lijkt opeens heel erg op Kristal. Ik schuif een stuk achteruit. Wat is dit nou weer dan? De ogen van Lauren knipperen en gaan open. Ze gaat rustig zitten, en haar ogen worden groot als ze ziet dat ze net als Kristal is. Het wordt wel langzaam minder. "Wat hebben jullie met me gedaan?" vraagt ze hees. "We hebben je tot leven gewekt." antwoordt Kristal. Ze helpt Lauren overeind, en we gaan allemaal staan. "Ik wou dood, ik... ik wil niet zo zijn!" het wit is alleen nog maar op haar voorhoofd en in haar haar. "Sluit en open je hand eens?" vraag ik nieuwschierig, haar opmerking ontwijkend. Ze kijkt me raar aan. "Doe nou maar." dring ik aan. "Ehm, oke..." twijfelt ze. Langzaam sluit en opent ze haar hand. Als ze het kristalletje ziet springt ze achteruit, haar ogen groot van schrik. "Holy shit! Wat is dat!" ik loop naar Lauren toe en pak haar vast. "Rustig, je hebt waarschijnlijk een deel van de krachten van Kristal gekregen. Jullie zijn nu bijna hetzelfde." zeg ik. Ik kijk naar Kristal voor bevestiging, en ze knikt. "Wow.." fluistert Lauren. Ik kijk haar aan. Dit is wat ze wou, waarom ze zichzelf misschien niet wou neerschieten. Want ze wou net zoals ons zijn. Ik ga op de stoeprand zitten met mijn hoofd in mijn handen. Waar blijft Caty? Ik mis haar...

_______________________________________

P.O.V. Caty

Ik loop door de straten via de route die ik van boven zag. Wacht, misschien kan ik wel vliegen door vlammen naar beneden te werpen. Ik leg mijn handen naast mijn zij, en werp vlammen op de grond. Ik vlieg! Terwijl ik omhoog vlieg, moet ik mijn handen wel strak naast me houden anders vliegen mijn handen zonder mij weg. Ik vlieg omhoog en op een gegeven moment zie ik het huis van Lauren. Lauren... De tranen springen in mijn ogen, maar ik vlieg er heen. Ik mis Dave best wel. Als ik Dave, en Kristal zie, ligt er iemand bij die heel erg veel op Kristal lijkt. Terwijl ik dichterbij kom verdwijnt het wit van het meisje, en ik schrik zo erg dat ik een meter of twee naar beneden val. Gelukkig herpak ik mezelf, en blijf ik nog net boven een boom hangen. Ik blijf 'zweven' en ik zie dat Lauren weer gaat zitten. What the hack?! Ze praat met Dave en Kristal en als ze haar handen sluit en opent ontstaat er een kristalletje. Ze springt verschrikt achteruit. Oke... nu is Lauren net al ons, en ze leeft. Ik was eigenlijk nog wel blij dat er iemand was die 'normaal' was. Maar beter net als ons dan dat ze dood is. Ik ben blij dat ze weer leeft, en voel me opgelucht. Ik zie dat Dave gaat zitten en blijf even van bovenaf kijken. Hij is een schatje, ik ben blij dat ik ze terug heb kunnen vinden. Ik vlieg weer een stukje verder en land stil naast Dave neer. Hij huilt, zie ik. Ik ga stilletjes naast hem zitten en leg mijn hand rond zijn schouder en geef hem een kus op zijn haar. "Ik ben er weer schat. Het spijt me." Dave kijkt ineens op en begint te lachen. Kristal en Lauren kijken om en zien me. Dave geeft me een knuffel en een zoen. Lauren rent op me af en geeft me ook een knuffel. "Sorry Caty! Het spijt me echt." fluistert ze. "Het geeft niet. Je bent nu net als ons Lauren. Doe het alsjeblieft niet weer. Ik was zo bang." zeg ik tegen haar. Er loopt een traan over mijn wang.