Chapter 002: Ouch

312 27 12
                                    

Chapter 002:  


"Aww!" halos mapasigaw ako nang maramdaman ko ang biglang pagkirot ng talampakan ko.

"Ang sakit.." bulong ko habang iika-ikang naglalakad sa garden. Lumabas ako saglit kasi I'm looking for Sandy, nawala nalang sya kanina. Saan kaya nagsuot yun?

"Gaad!" Mariin akong napapikit and I'm almost crying in pain, now its getting worse. Baka mapilayan ako nito. Agad kong tinungo ang isang white turret-shaped gazebo na nakita ko, gusto kong umupo, I wanna cry out loud. F-ucking pain.

"Uhh!" napapadyak ako because of frustration. Tiningnan ko ng masama ang kaliwang paa kong medj namamaga na. Not now.

I desperately opened my pouch, tatawagan ko nalang si Sandy. I badly need her here, hindi ko kakayaning maglakad pabalik.

I slid my phone's screen and immediately dialled her number.

* Sorry. The number you have dialled is currently unattented. Please try your call later. *

"I'm dead!" Waah, sht. I sharply looked at my phone. Useless!

"Anong kasalanan nyan at ang sama ng tingin mo?" isang pamilyar na boses ang narinig ko. Mike? Tandang tanda ko ang timbre ng boses niya because I mentally recorded it on my mind earlier.

I raised my head up para kumpirmahin kung tama ba ang kutob ko. At hindi nga ako nagkamali, it was him handsomely standing nearby.

Shocks! Ibig sabihin ba nito meant to be kami? I smiled on that thought.

Malanding heart kanina, maharot na mind naman this time. Kfine, ako na!

Pansamantalang nawala ang sakit na iniinda ko nang makita ko nang tuluyan ang kabuuan ng mukha nya. Kahit saang anggulo mo tingnan, nakakalaglag pnty!

Naglakad siya palapit at pagtataka ang naaninag ko sa mukha niya. Iniisip siguro nya kung bakit at anong ginagawa ko dito. Hinahanap ko si Sandy, bakit? How about him, anong ginagawa nya dito? Don't tell me may hidden agenda or may hinihintay o baka naman may katagpo, or.. ano ba? Psh! Ano bang pakialam ko. Hey, self! Stop thinking too much.

"M-mike! What are you doing here?"

"I should have asked you that. What are you doing here?" hindi man lang sya nag-abalang sagutin ang tanong ko. Sa halip, sinagot nya ng tanong ang tanong ko. Wow, kailan pa nauso yun? Hindi na ba uso ang Q and a?

I shrugged. "I'm looking for Sandy, can't find her anywhere here. Hindi ko rin sya ma-contact. Unattented."

"I see." he looked around. "No one seems to be here." he said. "Let's go back. I will help you to find her.."

Nawala na isip ko ang kirot na nararamdaman ko kanina. Tumayo ako pero bago ko pa tuluyang maihakbang ang paa ko, tinraydor na agad ako ng kirot..

"Aww!" napakapit ako sa braso nya at agad naman nya akong inalalayan.

"What happened?" he worriedly asked.

Mas humigpit ang pagkakapit ko sa kanya, mas tumindi kasi ang pagkirot. He rolled one of his arms behind me and he helped me to sit back.

He sat right beside me. "Are you okay?"

Everything seems to be alright when you're around.

"I'm fine.." sagot ko kahit hindi naman talaga. Tiningnan ko uli ang paa ko. I saw his eyes went down on it too.

"Sprain." Nagulat ako when he bended down to check it.

"Can I see?" he asked but it sounded more of an imperative statement than a question. Tinignan nya ang mamula-mula at namamaga kong paa. He gently touched it at hindi ko napigilang mapa-aray.

OUCH!

I can feel my eyes watering. Ang sakit na talaga. But I need to hide the pain. Nakakahiya naman kung ngangawa ako sa harap nya.

"You're not."

Kahit anong pigil ang gawin ko, I didn't make it. Was not able to control my tears.

"It hurts as hell.." I painfully admitted at magkakasunod na luha ang pumatak mula sa mga mata ko.

Wala na akong pakialam kung anong iisipin nya, wala na akong pakialam kung umiyak man ako sa harap ng lalaking kilala ko lang sa pangalan.

"Ssshh. Don't cry..." he sat back cupping my face with both his hands. He looked at me with care and that act sent shivers down my spine.

He didn't let me walk because he carried me back. Hindi ko alam kung hiya o kilig ba ang dapat kong maramdaman. His arms are embracing me, one supporting my back and other is under my knees. I tightly wrapped my arms around his neck as I'm trying to ignore the pain.

Being this close to him makes me feel better. Makes me feel safe and secured.

Kanina gusto ko sya, ngayon mahal ko na.

♥  ♥ 

Perfectly YoursTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon