Voor Mij Het Einde

4. Het Beest

Ik krijs, en begin weer te schreeuwen; "IK ZEI: LAAT ME VERDOMME LOS STOM MORMEL!" Ik trap nu zo vaak als ik kan op het beest terwijl ik het uitgil van de pijn, ik hoor mijn schelle gil terug kaatsen tegen het veld.

"Nu is het klaar, doe het, je kan het! Dit verdien je niet Larissa!" De laatste, fatale trap zou dit worden. Ik hoor hoe mijn voet de gladde, leerachtige huid raakt. Het beest valt in de zee van licht. Ik tuur of ik het beest nog kan zien. Mijn ogen voelen alsof ze in de brand staan maar ik blijf kijken. Geen beest. Wel gezichten, ik schrik me rot. Nog meer vijanden? Moet ik nu nog gaan vechten ook?? Mijn ogen worden naar 1 punt getrokken. Ik kijk in een bekend gezicht. "Tot snel." versta ik over al het lawaai heen. Het getril komt terug en de grond begint weer te schuiven. Het gat sluit weer, wanneer het gat bijna helemaal gesloten is, zie ik in het middelste punt het gezicht weer. Met een wraakzuchtige lach.

Ik zak weer naar beneden en mijn linker voet raakt als eerst zachtjes de grond weer. Dan rechts. Een steek gaat door mijn voet en been, ik bloed. Ik kan niet blijven staan en ik zak door mijn benen. De barrière is weg en ik huil zachtjes. "E-ethan?" "Help me" probeer ik door mijn tranen heen te zeggen. Mijn vragen werden niet beantwoord. Ik draai mijn hoofd naar de plek waar ik hem voor het laatste zag. Maar geen Ethan. Daar stond hij, achter de boomstronk. Ik bijt op mijn lip en beweeg me over de grond. Met mijn armen zet ik me af naar de plek waar Ethan stond. Ik kon de stronk vast pakken en ik trok me het laatste stuk naar naar de plek toe aan de stronk. Ethan lag bewusteloos op de grond. Hij had bloed over zijn hoofd lopen. Wordt wakker! "Wordt wakker!" "Kom op!" "Ethan als je me nu alleen laat red niemand het!" Ik voel me bijna boos. Hij moet wakker worden. Ik Kreun en pak met beide handen mijn voet en been vast. De kleine tand afdrukken blijven bloeden. De huid er omheen is paarsig. Wat was dat toch voor een beest?

"Larissa? Gaat het?" Ethan is weer bij gekomen! Ik draai me vlug om, ik kijk hem aan. Hij kijkt geschrokken en bezorgd. Lief van hem. "Ik weet het niet, dat beest beet me. Ik bloed" Ethan trekt zijn wenkbrauwen op; "Welk beest bedoel je?" "Huh, zag je hem niet?" Nu snap ik het ook niet meer. Ik zucht. Je moet hier weg Larissa! Het is misschien nog gevaarlijk. Geweldig denk ik sarcastisch. Mijn hoofd-stemmetje is er ook weer. Mijn lippen voelen droog en ik ben moe. Ethan staan langzaam en voorzichtig op en trekt een pijnlijk gezicht. Hij legt zijn hand voorzichtig op de wond. "Wat is dit!?" Hij kijkt me vragend aan. "Je bent gewond en we moeten weg." ik ben vast beraden. We moeten nu weg. Ethan steekt zijn hand uit, ik pak hem vast en hij probeert me omhoog te helpen. Tot mijn schrik zak ik weer door mijn pijnlijke enkel. Ik vloek zachtjes.

Ethan kijkt me nog even aan. Hij zakt door zijn knieën en hurkt naast me neer. Ik voel zijn ene hand bij mijn knie holte en zijn andere tegen mijn rug. Hij lijkt zonder moeite omhoog te komen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. Ik ben kapot. Ik zie hoe hij even naar me kijkt. Hij lacht een beetje, toch zie ik nog pijn op zijn gezicht door zijn verwonding. Ook ik bloed nog steeds. Ik voel mijn lichaam zich ontspannen in Ethans armen, ik voel hem ademen door zijn shirt en hoe hij stappen zet door het dichte bos. Voor de laatste keer kijk ik omhoog, naar de donkere, bewolkte lucht. Ik zak in een diepe, diepe slaap.