Voor Mij Het Einde

5. Wat is echt?

"Larissa jij domme koe wordt nu meteen wakker!" Mijn moeder staat naast mijn bed. Ik kijk recht in haar woedende gezicht. "Kom je nog, luilak? We gaan eten en we hebben je al 10 keer geroepen, komen nu!" Stampvoetend verliet ze de kamer. Ik ga recht opzitten en kijk door mijn raam boven mijn bed. Schapenwolkjes trekken door de gekleurde lucht van de zonsondergang. Ik rek me uit en zwaai mijn benen over de bed rand. Een licht steek voel ik in mijn rechter been.

Ik pak mijn been en bestudeer hem. Ik zie kleine tandafdrukjes in mijn vel staan, het lijkt op een litteken. Wat!? Hoe dan!? Dit kan toch niet waar zijn!? Ik wrijf zachtjes met mijn duim over het plekje. Geen pijn. Pfew gelukkig maar! Ik spring op en hoor mijn moeder met Stef in de kamer. Ik verstijf. Blijft hij eten? Sinds wanneer blijft hij hier zolang?

Ik hoor mijn moeder aan de andere kant van de deur lopen om me nog een keer te roepen. De deur wordt geopend en mijn moeder schrikt kennelijk want ze neemt een sprongetje en vloekt. "Ik ben er." Ik fluister. Ze hoort het wel en trekt me aan mijn arm mee aan tafel. Onder het eten kan ik nergens anders aan denken dan aan mijn droom. Ik heb geslapen in een droom, is dat niet raar? Is dat wel mogelijk?

Ik prik de gore pasta aan mijn vork. Ik zie klonten saus tussen de pasta. "Is dit nog wel houdbaar?" Een vuist wordt op tafel geslagen. Stef is kennelijk boos want hij begint volop met volle mond in mijn gezicht te schreeuwen: "MOND DICHT EN ETEN! IK heb gekookt en je maakt je straf alleen maar erger zo!" Ik veeg stukjes pasta en spuug van mijn gezicht. Ik druk mijn kokhals neigingen weg. Wat walg ik toch van deze vent. Ik kijk hem volgens mij aan als een bang konijn of als een arrogante puber want hij schuift zijn stoel agressief naar achter en loopt weg. Ik zie hem zijn sigaretten pakken, hij schreeuwt nog een keer hard vlak voordat hij de deur uit loopt: "Stom kut kind! Jij verpest ook echt ALLES hè!! Jezus wat doe ik hier nog!?" de deur sluit met een oordovende knal. Ik voelde dit, ik dacht dat ik niets uitmaakte. Maar gehaat worden is erger dan niets zijn. Een traan rolt over mijn wang. Ik prop een hap tagliatelle in mijn mond. Jemig wat ranzig! Met moeite slik ik het weg en dan pas zie ik mijn moeders blik. Ik zie haar ogen vuur schieten. Ze is laaiend. Op mij.

Haar ogen zeggen genoeg. En ik wil weg. Ik ren als een speer naar boven en ren mijn kamer op, ik raak ineens in volle paniek en doe mijn deur op slot. Ik begin hardstikke hard te huilen en val op mijn bed. Ik voel me dik, lelijk en verschrikkelijk verdrietig. Misschien was maar één hap eten wel het juiste om te doen. Ik moet toch dunner worden. Ik wil Ethan zien. Zou hij zich alles kunnen herinneren? Is hij wel echt? Stel je voor: ik droom over een jongen en samen hebben we de meest bizarre avonturen en ik denk dat hij zich alles in het echt ook nog herinnert. Wat als dat niet zo is?