Voor Mij Het Einde

8. Wat nu?

Ik voel me het gelukigste meisje op aarde. Ik ga op date met Ethan! Hij is zo schattig! Ik denk terug aan het moment terwijl ik op straat loop. Het is bijna zo ver, we zouden elkaar hier ontmoeten. Ik sta stil op de hoek van de straat terwijl ik wacht.

Ik draai een rondje maar ik zie geen Ethan. Wel kan ik een enge donkere steeg zien die zich achter me bevind. Gewoon niet op letten. Ik draai me weer om naar de weg, maar een prullenbak valt om in de steeg. Ik kan er wat amper zien maar ik weet wel zeker dat prullenbakken niet zelf omvallen. Er is daar dus iets of iemand. Ik adem in. No way dat ik daar ga kijken. Iedereen weet dat je dan vermoord of gepakt wordt, zo gaat dat altijd met omvallende prullenbakken. Tussen de afvalzakken die uit de kliko was gevallen zie ik wat bewegen. Als ik nou een stapje dichter bij zou zetten, zie ik het misschien... Ik zet een stap. Terwijl ik tussen het afval loer in opperste concentratie, wennen mijn ogen aan het donker. Ik tuur.

Maar dan wordt ik vast gegrepen aan mijn schouder, ik geef een gilletje en draai me om, klaar om terug te vechten. Maar ik kijk recht in het gezicht van Ethan. Ik voel vlinders in mijn buik maar dan realiseer ik me dat ik nog steeds in mijn geweldige ninja-pose sta. "Oh hee! Hoi Ethan, sorry ik was afgeleid." Ik laat mijn vuisten zakken. Ik voel mijn wangen gloeien, wat ben ik een sukkel.

"Hey! Maakt niet uit hoor. Sorry dat ik je liet schrikken. Dat was niet de bedoeling maar je reageerde niet toen ik je riep dus pakte ik je schouder." Hij lachte. "Zullen we gaan?" hij stak zijn arm uit. Ik knik blij en pak zijn arm. Hij is nog sterk ook, lucky me! Samen lopen we over de verduisterde stoep. We praten over alles en nog wat; Over de dromen die we hebben, over school en over vrienden. Ik heb nog een vraag. "Maar Ethan, herinner je echt dat beest niet meer dat me beet?" Hij kijkt apart. "Nee, ik zag niets sorry. Ik snap het niet maar het is niet anders." Ik ben een beetje teleur gesteld dat ik niet met hem over dat worm beest kan praten. Er valt een stilte dus ik besluit hem te vertellen dat ik ben weg gelopen.

Hij zegt niet maar staat ineens stil. Ik stop ook. "Wil je bij mij overnachten voor een paar dagen?" Ik heb zojuist onderdak geregeld bij de leukste jongen ooit! "Ja dat lijkt me fantastisch!" ik glimlach en kijk verlegen naar de grond. Ik ben stiekem een beetje zenuwachtig. Ethans hand duwt zachtjes mijn kin omhoog. Ik kijk hem aan. Het is perfect. Ik verdrink in zijn ogen. Hij komt dichterbij en kust me. Alsof ik alleen met hem ben, alsof de wereld alleen van ons is. Hij beweegt zijn zachtje lippen op de mijne terwijl hij mijn haar aait. Hij verbreekt de kus door een stap naar achter te zetten. "Alles komt goed, we kunnen het samen aan. Alles kunnen wij aan." hij fluistert de woorden in mijn oor. Ik omhels hem en houd hem goed vast. "Je hebt gelijkt." We lopen hand in hand naar zijn huis. We zijn alleen thuis dus gaan we een horrorfilm kijken met een zak popcorn.

Het is elf uur s' nachts en ik leg mijn slaap spullen klaar op mijn luchtbed op de grond. Het ziet er eigenlijk prima uit. Ik denk weer aan de film, de film was spannend en we zaten knus tegen elkaar op de bank. Het romantisch. Ik zucht verliefd. Zijn ogen zijn zoooooo mooi! Ik lach en pak mijn toilettasje.

Het hele scenario komt terug van de badkamer. Zou mama me missen? Of zou ze blij zijn dat in eindelijk weg ben? Misschien geniet ze er alleen maar van... Ik loop naar de badkamer en poets mijn tanden. Ik haal een borstel door mijn haar. Mijn haar glanst op het licht. Ik bekijk mijn gezicht. Het voelt dikkig.. Ik voel aan mijn wangen en probeer zo te kijken dat het lijkt alsof ik een slank gezicht heb. Het ziet er vreemd uit. Er wordt op de deur geklopt en ik schrik een beetje ik laat mijn gezicht los, pak mijn spullen en loop de bad kamer uit. Ik heb mijn pyama al aan; een korte shorts die tot hoog op mijn boven benen loopt en ik draag een wijd shirt dat een blote schouder heeft. "Alvast truste" zeg ik tegen hem als ik hem passeer bij de deur. Ik loop zijn kamer weer binnen terwijl Ethan op de badkamer bezig is. Het is een typische jongens kamer, het is een beetje stoer ingericht. Ik plof op mijn bed en ga vast liggen. Ik denk dat ik in slaap ga vallen. Mijn ogen zakken dicht.

Ik ben weer in het bos. Weer op de openplek, waar alles begon, waar ik Ethan voor het eerst zag. Er ligt zand op de openplek, de korreltjes plakken aan de onderkant van mijn voet. Ik knijp mijn tenen in het zand. Het voelt koel aan. Ik ga zitten. Ik zit in een houding als of ik mijn gezicht warm in een zonnetje. Alleen is er nu geen zon maar een felle maan. Ik sluit mijn ogen en adem de koude bos geur in. Ik hoor krekels en uilen. Ik zak in een soort zen modus en ik voel me top. Tot dat ik het zachte gezang weer hoor. Ik voel de dwang weer over mijn lichaam... Een siddering trekt langs mijn rug en ik begin weer te lopen. "Ethan!?" "Help me!" Mijn stem galmt op de plek en ik loop weer op een onwillekeurige plek het bos in. De vuurvliegjes zitten op bomen en de bloemen zijn verdord. "Ethan!!! Help me! Het gebeurt weer!" Ik schreeuw in het dichte bos. Takken kraken maar mijn hulp blijft weg. "Dit is foute boel"