Voor Mij Het Einde

11. De koning

Terwijl ik naar het kasteel geleidt wordt door de bewakers voel ik het gras mijn voeten kietelen. Waarom geniet ik nou van dit moment? Er is zo ongelofelijk veel waar ik me zorgen over moet maken. Ik mis Ethan. Waar was hij nou toen ik dit gat in ging? Misschien zie ik hem wel nooit meer!

We naderen een hek voor het gigantische gebouw. Een metalen hek wordt opgehesen en we lopen door naar een houten poort. Er staat een groot, sierlijk logo op. In het midden van de letter staat een grote 'L'. De poort gaat open. Alles is in groen thema. Van de vloer tot de schilderijen. Ik loop in mijn korte broekje en wijde shirt door een hoffelijk gebouw. Een van de bewakers spreekt, ik denk dat het Ralf is. "Je zal de koning ontmoeten. Hij zal via een spreker tot je komen. Hij zal een masker dragen." uhm.. Hij klinkt als een rare vent. "Oké, is hij gevaarlijk?" Ik wil wat meer weten over deze man. "Zwijg." Nou lekker antwoord. Ik zucht overdreven en rol met mijn ogen. Nu weten ze tenminste wat ik daarvan vind. We lopen stilletjes door gangen van 20 meter hoog die allemaal sierlijke bogen hebben en waar allemaal groene en rode vlaggen aan hangen. Onze stappen echoën door de hallen.

Ik zie aan het eind van de hal een openstaande grote deur. Ik loop de ruimte binnen. Er loopt een trap naar boven. Ik ga op mijn blote voeten de trap op. Er zit een man op een troon. Hij draagt een masker. Het is de koning. De spreker naast hem begint al te bevelen. "Buig, kniel en spreek pas na toe stemming." ik frons en kijk ze aan. Is dit serieus nodig? Jemig wat een gedoe, dit is toch niet serieus!? "KNIEL!" oké het is wel serieus. Ik ga op de grond zitten op mijn knieën. De gemaskeerde man brengt zijn hoofd naar de spreker. De spreker gaat verder: "Namens de koning heeft u toestemming om te spreken."

Ohnee... Wat moet ik zeggen?! "Umhh... Hallo" ik begin mijn zinnen mompelend. "Goedendag koning ik ben Larissa. Ik weet niet wat ik hier doe." De koning fluistert weer tot de spreker. De spreker recht zijn rug. "U bent gevonden 's nachts in het bos door mijn wachters. Als u instaat bent om zich te identificeren en u een inwoner van Erda bent u vrij om terug te keren naar uw woonplaats." Oh nee dit gaat helemaal fout.. Ik ben geen inwoner. "Ik woon hier niet." De spreker fronst. "Dus u bent een indringer! U heeft dus de wet gebroken! Daar staat een straf op van 9 jaar!" dit kan niet. "Ga smeken! Je mag hier niet vast komen te zitten! Je moet naar huis, naar Ethan!"

"Maar ik moet naar huis! Alstublieft! Ik doe alles als u mij laat gaan! Dat beloof ik. Alstublieft.. Ik smeek u" Ik kijk hem smekend en wachtend aan. "Ik smeek u..." De koning geeft een knikje. De spreker en de koning overleggen. De spreker keert zich weer tot mij; "Er is wel iets dat u kan doen, u moet een opdracht uitvoeren om vrij gelaten te worden." Er is hoop! Ik zql echt alles doen om gewoon terug te kunnen keren naar huis. Nou, naar mijn eigen wereld dan. Naar Ethan. Mijn hart maakt een sprongetje als ik aan zijn naam denk. "Oke, vertel! Wat moet ik doen?"