Voor Mij Het Einde

3. Voorbestemd?

"Wat gebeurt er?" vraag ik. "Weet ik niet" fluisterd hij. Ik geef een klein gilletje als ik me plotseling voel omdraaien en ga lopen. Steeds sneller zet ik stappen, ik kan er niets aan doen, ik moet gewoon door lopen. Ik voel hoe ik geen controle meer heb, als een magneet wordt ik ergens heen getrokken. Ik zie steeds vreemdere bomen, aan de takken hangen lianen met geopende bloemen. Ze staan gericht naar de maan. Bloemen openen toch alleen overdags? "Wat gebeurt er?" denk ik. Tussen alle bomen door zie ik lichtpuntjes. En de jongen en ik lopen er recht op af. Is dit wat ons lokte?

Ik naderden de plek. Ik was nog rond de 150 meter van verwijderd, en plotseling hoorde ik zachtjes muziek. Ik kijk om me heen. Maar ik Zag Ethan niet. Ik brul op mijn aller hardst zijn naam; "Ethan!?" "Het is al goed, geen zorgen." Twee grote, warme handen sloten zich om mijn schouders. Ethan was bij me.

Samen gingen we op de muziek af. Lichtjes schenen tussen de bomen door, prachtig goud licht bereikte mijn ogen. "Wow." hoorde ik over zijn lippen komen. Nog steeds werden we in hoog tempo naar de plek geleid. Nog 10 stappen. En dan staan we in de cirkel, in de bron van het mooie, vreemde maar ook enge licht. Ik zet een grote stap over een boomstronk. En ik stop met lopen. Ik sta nu in het midden van de open plek. Ik kijk op de grond. In de cirkrl staan lijnen getekend in de grond. Prachtige patronen stonden er in de grond Af en toe met een dennen appel op de punten en met kastanjers in de symbolen. Ik draai me om zodat ik Ethan kan zien. Maar hij is weg. Ik tuur buiten de cirkel en ik zie hem staan. "Kom" gebaar ik naar hem. Hij schud zijn hoofd.

Ik zie zijn mond bewegen, en hij slaat met alle kracht op een soort onzichtbaar veld dat zich om de cirkel bevind. Als een muur wordt hij van me weg gehouden. Ik merk nu pas dat het licht van de grond even minder fel was. Ik zie hem duidelijker, hij lijkt in paniek. Ik probeer zijn lippen te lezen, zegt hij nou Gevaar? Het volgende woord was wel duidelijk; "Vlucht". Maar ik kan me niet bewegen. Ik zit vast, ik voel mijn hart kloppen in mijn keel, is dit een satanistisch ritueel ofzo!? Ik gebaar paniekerig dat ik niet weg kan. Ethan slaat zijn ogen neer. Ik bekijk hem nog, hij staat met zijn handen tegen de bariëre. Ga ik nu dood?

De grond trilt en de tekens in de grond beginnen weer op te gloeien. De rare muziek en het gezang komt terug. "Larissa, niet bang zijn" Er klinkt een duidelijke stem in mijn hoofd. Ik besluit er naar te luisteren. "Sluit je ogen". Ik voel hoe ik trillend nog een bibberige hap lucht neem. Ik laat mijn ogen zakken. "Goed zo, draai je hoofd naar de hemel en laat je gezicht het licht voelen van de sterren en de maan." Zonder na te denken gehoorzaam ik de stem. Ik focus me. De trillende grond voel ik barsten en draaien. "Spring! Nu!" Ik zet me van de grond af, ik voel me zo licht als een veer. Ik gluur door mijn wimpers. Ik hang nog in de lucht. Alsof alle zwaartekracht weg gezogen is.

"Zet je schrap" Wat? Waarvoor? Een steek van pijn voel ik in mijn voet. Het lijkt op een hele sterke kramp maar dan aanhoudend, sterk en diep. Ik kijk naar beneden, aan mijn rechter voet bungeld een onbekend, verschrikkelijk eng kronkelend beest. Ik gil het uit van de pijn. Het beest voelt glibberig en nat en ik voel hem zich om mijn glijden. De pijn schiet nu ook in mijn been. Ik voel dikke tranen uit mijn ogen rollen. Ik spartel met mijn benen om het beest weg te krijgen. "DONDER OP ROT BEEST!" En ik trap op iets wat de kop zou kunnen zijn, het beest gromt en zet nu zijn tanden in mijn been. Hij laat me nog niet los. Ik huil.