Voor Mij Het Einde

7. De Uitwerking

Ik kijk naar beneden. De buren hebben een overdekt balkon, daar kan ik vast wel op staan. Ik moet dan wel eerst over springen. Ik kijk naar de ruimte tussen de 2 woningen. Daar moet ik niet tussen komen, dat lijkt me een harde val. Ik neem een aanloopje en ik spring. In de paar seconden dat ik door de lucht vlieg kijk ik naar beneden. Ik raak even in paniek en denk: WAAR BEN IK MEE BEZIG!? Maar alles gaat goed. Ik land mooi op twee voeten maar omdat het dak glad is, ik glijd uit. Ik geef een gilletje en land met een bonk. Gelukkig iets van de rand vandaan, ik lig hier beter dan beneden. Ik val op mijn heup.

"Gewoon opstaan en door Larissa." Dat blijf ik mezelf vertellen. Ik kijk de overkapping. Ik ga zitten en ga voorzichtig naar beneden. Ik sta op de overkapping en kijk of het sterk genoeg is. Weer glibber ik en val bijna maar nu wankel ik richting de rand, ik wordt paniekerig en ik grijp snel een rand vast. Net aan. Ik kijk naar beneden. ik moet nog een stuk. Wat een dwazenwerk is zit. Mijn hand prikt.. "Au!" Er valt een dikke druppel bloed op de overkapping van de buren. Rot rand, overal zitten scherpe randen en punten. Ik zet me af en val een paar meter naar beneden, terwijl ik val denk ik na; "Doe nu de schouderrol, zo breek je je val op de juiste manier". Ik moet nu. Ik doe de rol over mijn schouder. Ik sta op en klop mezelf schoon. Ik kijk nog even in een auto spiegel. Er zit een modderveeg op mijn gezicht, bah. Ik probeer hem weg te boenen maar het lijkt niet goed te werken. Ik loop maar gewoon door. Ik pak nog een verbandje uit mijn tas voor mijn hand want de snee stopt niet met bloeden.

Ik stop bij een tafeltje van een terras en ga zitten. Ik leg de spullen die ik ga gebruiken voor het verbinden neer op de tafel. Zo, er liggen nu een schaar, een wattenprop, de rol verband en een stuk tape. Terwijl ik bezig ben kom ik er achter dat het moeilijker is dan het lijkt. Ik krijg het verband niet goed recht over de wond. Ik voel hoe ik moeilijk kijk en ik bijt op mijn lip.. Kom op zeg! Perongeluk draai ik te snel en de rol valt op de grond. Ik zucht en probeer het snel weer op te rollen. Het is meer een prop. "Zal ik die even oprollen voor je? Dan kan ik misschien ook helpen met je wond verbinden, als je dat wilt?" Een man van rond de 40 staat voor me en wacht op mijn antwoord. "Ja graag, bedankt." Ik glimlach.

Hij had de rol snel opgerold en hij pakt mijn hand. "Larissa, trek je hand terug" Nee, waarom denk ik dit? Hij wilt me alleen maar helpen! Niet naar luisteren. "Hij bedoeld het niet zo". Ik sluit de stem buiten. Hij is bijna klaar. Hij rolt het verband zorgvuldig en knijpt in mijn hand. Oké dat was volledig onnodig denk ik. Ik zie hem in zijn ooghoeken naar me kijken. Had de hoofdstem wel gelijk? Nee. Hij wilt je gewoon helpen. Zo. Hij doet de tape er op, ik bedankt hem. "Graag gedaan, meisje. Ohja je hebt wat op je gezicht." Ik lach. "Ja, haha weet ik"

Ik wil hem nog een fijne dag wensen maar hij pakt mijn hand weer en drukt er een kus op. Ik schrik, wat doet hij!? Hij steekt zijn hand ut naar mijn gezicht. Hij aait over mijn vlek. Wat doet hij? Ik kijk hem verward aan. Hij likt zijn vingers af en veegt de vlek weg. Oké dat gaat te ver. "Heb je ook onderdak nodig meisje? Ik kan je wel een lift geven? Dan gaan we allebei naar de zelfde bestemming, je vind mijn huis vast leuk"
"Nee bedankt, tot ziens." Ik trek mijn hand terug, pak al mijn spullen en prop ze in mijn tas. Ik loop langs hem heen in een snel tempo. Wat een creep! "ik zei het toch! ik wist het wel en ik waarschuwde je nog!" Nooit gedacht dat mijn eigen gedachte dit er in kon wrijven.

Ik loop verder en kijk in de etalage ruit. De modder veeg is weg. Maar ik voel me nu viezer dan toen ik de vlek nog had. Ik veeg met mijn jas over mijn wang. Bah wat een smeerlap. Waar zal ik heen gaan? Ik ga wel wat koffie drinken in een café. Ik open de deur, een schattig belletje tinkelt en ik wordt overspoeld door de heerlijke warmte van de tent. Het is buiten er koud.

Ik loop verder naar binnen voor een plekje. Ik ga op een bankje zitten en ik pak een tijdschrift. Ik bestel een chocolademelk met een koekje. Na een kwartiertje had ik mijn boekje uit.
Ik geniet nog van het moment en zak weg in de kussentjes.

Ik drink nog een warm slokje. Het belletje tinkelt, in de deur opening staat een prachtige jongen die me de adem ontneemt. Ik kijk recht in Ethans mooie ogen. Hij kijk mij nu ook aan. Zijn mond gaat open en kijkt blij met twinkelende oogjes. Ik heb een blij zweverig gevoel. Hij sluit de deur en loopt naar me toe. Ik lach. "Larissa?" "Ethan?" Hij kijkt naar mijn plek. "Is deze plek nog vrij?" Hij wijst naar een stoel tegen over me. "Ja, kom gezellig zitten." antwoord ik met een verlegen lachje. Mensen van de bediening komen zijn bestelling op nemen. Hij besteld nog een koffie. "Oh doet u mij nog maar het zelfde, alstublieft" zeg ik tegen de bediening. De jongen knikt en vertrekt weer naar de keuken.

"Dit is bizar." Ethan kijkt nog steeds helemaal verwonderd. Oké dat waren bijzondere woorden om een gesprek mee te starten. Ik gniffel. "Dus, hoe gaat het met je hoofdwond Ethan?" "Nou, zoals je kan zien voel ik het niet echt meer maar misschien dat het vanavond nog zal veranderen. Hoe is het met je voet en je been?" Hij trekt een bezorgd, pijnlijk gezicht. Hij probeerde het te verbergen maar ik zie het wel. "De pijn is zo goed als verdwenen maar er staat nog wel een afdruk in mijn been, ik snap niet hoe dat kan." "Hmmm... goeie vraag. Heb je wat vanavond te doen Larissa?" "Omg! vraagt hij me nou op date!??! go for it girl! je kan dit Larissa!"  Nee ik heb vanavond niets te doen, wat heb je in gedachten?" ik kijk hem lachend en uitdagend aan.