Hera's Mother' POV (Henrietta)
"Sa lakas ng pagkakabangga niya, there is a 50% possibilities/chance na ma-damage ang ulo niya and we can say na it's already damaged. As we can see, there's so much blood in her face that came from her head. And for now, Mr. & Mrs. Adrastea, you should take a rest, I know you're tired. Wala poglng sigurado, pero kailangan lang natin magtiwa" Dr. Gil said.
"Please, Dr. Gil. Gawin niyo ang lahat para sa anak ko."
"We will, Mrs." After that, he left.
Hindi ko na alam. Mababaliw nako. Hindi ko alam kung magigising pa ba ang anak ko.
"Sweetie, stop crying, okay? I know she'll survive, she's a strong girl like you, right?" I can't even stop crying, kahit pilit na aong inaalo ng asawa ko.
"Ssssh. Shhhh. Everything will be okay."
---------
"Sweetie, kumain ka muna. You're almost 3 days nang hindi kumakain. Hindi mo na ginagalaw ang pagkain. Look at you, namamayat kana." Bakas sa tono ng boses niya ang pag-aalala but I chose to ignore it.
All I want is my daughter.
"Please, sweetie. Kahit ngayon lang, hindi na kita pipilitin, namumutla kana oh."
Para tumigil na ang asawa ko ay inumpisahan ko ng kainin ang nasa plato ko, almost 2 hours bago ko natapos. There's a 15 minutes gap bago ako sumubo ulit. Wala akong gana.
"Tapos nako." Dumiretso na lamang ako sa kwarto ng anak ko. Miss na miss ko na siya. Hindi ko alam ang gagawin ko kung wala siya.
Mas lalo akong nakaramdam ng pangungulila nang maamoy ko ang kwarto ng anak ko, nagsimula akong maglakad papunta sa kama at dahan-dahang niyakap ang unan niya.
"Anak ko, gumising kana. Miss kana ni Mama." Hindi ko nanaman mapigilang umiyak.
Inilibot ko ang paningin ko sa kwarto at nahagip ng mata ko ang litrato niya sa lamesa.
"Hera ko. Kaya yan, laban lang."
*Flashback*
"Habulin mo po ako, Mama." I started running after her.
"Hihihihi."
"Be careful, anak. You might fall"
"Hindi po M-ma, ay!"
I saw my daughter, nakadapa na sa sahig.
"Sshh anak. Don't cry. Malayo yan sa bituka ha."
Alam kong iiyak siya kaya hinanda ko na ang sarili ko sa pagpapatahan sakanya.
"Hihihihihi."
"Oh anak? Why are you laughing?" I asked her, but she just smile and started to run again.
"Mama, I'm strong po, so habulin niyo po ulit ako hihihihihi."
Tila lumambot ang puso ko sa tagpong iyon.
*FLASHBACK ENDS*
"Miss kana ni Mama, anak. Gumising kana, pangako ko hinding-hindi ko na hahayaang saktan ka ng kahit sino." Hindi na ko nag-abalang punasan ang mga luha ko.
----------------- ----------- -----------
THIRD PERSON'S VIEW
It's been 3 months, but still Hera is in comatose. Hindi pa alam kung kailan gigising. Hindi pa alam kung gigising pa ba. But still, her family is hoping that one day, they will see her smiling and laughing, again.
"Anak, miss kana namin ng mama mo, gumising kana oh." Her father started to caress her hair.
"Patawarin mo sana si Papa, hindi ka niya nagawang protektahan."
Nagsimula ng maglandas ang luha ng kanya ama.
"Kailangan mo ng gumising, anak.
"Ang payat mo na oh."
"Panigurado, gutom na gutom ka na niyan."
"Kaya gumising kana oh, mahal ka ni Tatay."
Dahan-dahang hinalikan ni Racquel ang noo ng anak bago lisanin ang kwarto, sabay naman nito ang pag-agos ng luha sa mga mata ni Hera.
Itutuloy.
++++++
HIIIIIII, I'M BACKKKKKK, NAMISS KO KAYO EWWWW 💖 MAIKLI LANG AKO MAGUPDATE SO MAGTIYAGA PO TAYO, SORRY NGAYON LANG AKO NAKAPAG-UD, WALA KASING WIFI AT HINDI AKO MARUNONG MAGLOAD CHECHEBURECHE, BUTI MERON NA. SO AYUN HAHAHAHAHAHAHA. BYEEEEE MAGTULUGAN NA, LABLAB
