3 keer is scheepsrecht

1.

** Dit verhaal word merendeels in het perspectief van Zaynedine geschreven**

Perspectief Zaynedine

''Maar eerlijk? zij is toch veel beter joh!'' Moedigde Manwar mij aan om mijn blik te werpen naar een beeldschone dame schuin tegenover mij. '' Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem aan. even gaf ik hem een niet- geïnteresseerde- fake lachje. En schudde even mijn hoofd om duidelijk te maken dat het mij verder niet boeide, maar volgens mij drong dat niet helemaal tot hem door, want niet veel later kreeg ik een elle boog in mijn zij. '' Kijk dan, dat zijn toch de mooiste benen die je ooit hebt gezien.'' Dit keer zuchtte ik in de hoop dat het kwartje bij hem viel. Ik greep hem bij zijn nek en sleurde hem mee richting de winkelcentrum. Hij keek nog even achter zich om de 'O zo mooie dame met prachtige benen' verwijl te blinken. ''Gozer, weetje hoe ze dat noemen? Tijdverspilling. Layla is waar ik voor ga.'' Zei ik. Hij schudde zijn hoofd en deed alsof hij dat niet hoorde. Even wachtte hij en gaf mij een klap op mijn achterhoofd. '' Layla'' Imiteerde hij mij met een kinderachtig gezicht. ''E3jour.'' Plakte hij er nog achteraan. Ik lachte even en liep een winkel in. Ik bekeek de spijkerbroeken, maar er zat niets bij voor mij. Niet veel later liepen we de winkel uit en zag ik vanuit mijn ooghoeken, kastanje bruine haren die in de wind danste. Even draaide de dame zich om en alsof ik het niet wist, Het was Tesliem. Onze blikken kruiste elkaar en ze schonk mij de wel bekende glimlach. Ze keek me even aan en liep niet veel later mijn kant op. Ik vond het altijd fijn als ik haar zag. Ik kon het goed vinden met haar. Ze was mijn maatje en steunde me altijd door dik en dun. Ken je dat gevoel dat wanneer je thuis bent en je voelt je veilig en op je gemak, nou zo voelde ik mij altijd bij Tesliem. Het leek net alsof ze me altijd begreep, zelfs op de momenten dat ik mijzelf niet begreep. Ik leerde haar kennen op de basisschool, maar toen had ik geen click met haar. Ik zag haar wel eens in de buurt of na school, maar meer dan dat was het eigenlijk niet. Pas jaren later kwamen wij weer op de middelbare school bij elkaar in de klas. Ze was heel erg veranderd. Ze was open en zelfverzekerd. Zelfverzekerd maar niet arrogant. Ze had een zacht karakter en wist altijd alle puzzelstukjes op zijn plek te zetten. Ze had altijd een bepaalde energie en kracht de ze uitstraalde en doorgaf aan andere mensen. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die zo over haar denkt. Ze nadere tot mij en groette mij. '' Met een glimlacht vroeg ze mij hoe het met mij ging. '' Goed'' Antwoorde ik. '' En met jou? lang geleden man'' '' Ja ook goed, ja hoe zou dat nou komen he?'' Zei ze terwijl ze in mijn zij prikte. Ik kon het niet helemaal volgen, ik snapte de hint niet helemaal, maar ik ging gewoon met haar mee in zee en lachte er om. Ik zag dat ze het koud had, ook begon het donker te worden. Ik nam afscheid van haar en beloofde haar dat ik haar zou appen. Gek genoeg, liet ik haar achter met een sip gezicht wat ze probeerde te onderdrukken, maar Ik weet niet, er was iets. Misschien wou ze mij iets vertellen?