Soms maken keuzes in je leven wegens die leiden tot jou bestemming. Soms maken keuzes jou tot de persoon die je moet worden. Zo geldt dat ook voor Tesliem. Een prachtige, wijze dame die als een dwalende door het leven gaat, alleen omdat haar actie...
Ik belde haar voor de zoveelste keer, maar telkens opnieuw kreeg ik haar voicemail te horen. "Shit man" floepte er uit mijn mond. De zenuwen begonnen op te lopen en mijn hart begon sneller te kloppen. De gedachtes dat het nu goed mis zou zijn doken iedere keer weer op. Maar een sterk gevoel onderdrukte dat. 'Neejoh' dacht ik bij mijzelf, om mijzelf nog te kalmeren, alsof of dat enige nut had. Nog een keer probeerde ik haar op te bellen in de hoop dat ze op nam. " Kom op Layla " fluisterde ik, terwijl ik op het groene knopje drukte. Ik wachte af en het gepiep stopte.
" Jaa?!" Hoorde ik een geïriteerde stem zeggen. Oh, dit is niet wat ik had verwacht te horen.
"Layla.. ik, sorry maar" Zei ik onduidelijk. "Zaynedinne het is klaar. Bel me niet meer oke" en ze hing op.
Nog met mijn telefoon aan mijn oren, stond ik verbijsterd over wat er zojuist gebeurde. Ik kon het me niet realiseren. Haar woorden herhaalde zich in mijn hoofd. En gek genoeg voelde ik niks meer. Helemaal niets. Alsof mijn hart van steen was. Alsof mijn hart zo verkrampen was dat geen enkele emotie nog kon binnendringen. Ik deed mijn telefoon in mijn zak en liep richting mijn huis. Nog steeds kon ik het niet bevatten. Eenmaal aangekomen deed ik de deur achter me dicht en trok mijn schoenen uit. Mijn jas hing ik op en toen..
Schreeuwde ik de longen uit mijn lijf. Woedend gooide ik mijn telefoon tegen muur en greep met beide handen naar mijn hoofd. Wat is er gebeurt? Vroeg ik mezelf. Hijgende zocht ik naar iets maar ik kon alleen niet precies vinden wat. Ik liet mijzelf op de grond zakken en zat verloren op de koude vloer..
Perspectief Layla.
Je zou zeggen dat ik nu in mijn bed zou duiken. Mij vol zou proppen met chocola en heel Netflix op z'n kop zou zetten.
Maar weetje, ik voelde me echt opgelucht, sterker nog, ik voelde mij gelukkig. Ik was zo verlost. Dit zat mij zo dwars. Ik denk dat ik de fout heb gemaakt om een relatie aan te gaan met iemand waar ik veel om geef.. maar niet van houdt. Dit was mij nu eindelijk duidelijk.
Een harde deurbel geluid ontwaakte mij uit mijn gedachtes. Ik keek op. Zo laat nog, ik verwachte niemand. Mijn ouders waren gister vertrokken naar Frankrijk. Met mijn kleine zusje van 2. Mijn tante had mijn zusje nog nooit ontmoet. Zij kunnen het niet zijn. Volgens mijn moeder zouden zij pas morgen ochtend vertrekken. Ik stond op en deed mijn pantoffels aan. In mijn oversized sweater en een rommelige knot ging in naar de deur. Weer hoorde ik de deurbel.
"Jaaahaa!" Riep ik. Ik haast mij om de deur te openen en twee seconde later stapte Zaynedinne binnen. Hem had ik dus niet verwacht. Ik schrok om hem te zien. Het zweet druppelde van zijn hoofd. Zijn wangen kleurde donker rood. Bijna tegen paars aan. Met grote rode ogen keek hij mij woedend aan. Mijn lichaam begon te beven. De rillingen hield ik gelukkig in bedwang. Ik stond stok stijf stil. Met de seconde werd mijn lichaam warmer. Ik voelde mijn gezicht gloeien. Wat moet ik nu doen? Dacht ik bij mijzelf. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik mij onveilig voelde bij hem. Hij greep mij ruw naar mijn middel. Mijn angst veranderde in paniek. Ik kon mijzelf niet uit zijn grote sterke mannen armen wurmen. De deur stond nog steeds open. Even twijfelde ik om, om hulp de schreeuwen, maar al snel realiseerde ik hoe dom dat wel niet zou zijn. Wat zouden de buren wel niet denken. En dan alles doorspelen naar mijn ouders zeker. Wat had ik een geluk dat ze niet thuis waren vandaag. Het idee dat ze dit niet hoefde mee te maken kalmeerde mij een beetje. En liet mij beseffen dat het eigenlijk erger had gekund. Hij naderde dichter tot mij. Zijn woedende blik verliet zijn gezicht niet.
"Hoe kun je me dit aan doen." Zei hij met een trillende, heese stem. Zo machteloos maar toch zo dominant stond hij er bij. Nog voor ik iets kon terug zeggen, plaatste hij zijn lippen op de mijne. Even liet ik bezinken wat er zojuist gebeurde. Zijn lippen had ik voor een lange tijd niet geproefd. Ik kon dit niet aan en voelde mijn ogen vullen met tranen. Ik wilde dit niet. Ik duwde hem met alle kracht die ik in mij had zitten, van mij af. Hij schrok. Zijn woedende blik verdween en zijn ogen vulde zich met tranen. Ik denk dat hij het nu wel begreep. Met smekende ogen keek hij me aan.
"Nee Zayn. Het is klaar. Ik geef om je, met heel mijn hart, maar ik houdt niet meer van je.."
Hij richtte zijn hoofd naar beneden, hij had opgegeven. Hij keek nog één keer diep in mijn ogen en vertrok.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
